Vikan - 17.04.1975, Qupperneq 7

G. Harðardóttir kona hans með heimilishundinn
Jón Ilákon
— En hvað með indiánavanda-
málið?
— Bandarikjamenn hafa þvi
miður ætið farið illa með indiána
ogreyndar falið þá fyrir umheim-
inum, a.m.k. er það mitt álit, að
stjórnvöld hafi skammast sin fyr-
ir indiánavandamálið og með-
ferðina á indiánunum. Á ferða-
lögum minum um landið átti ég
þess kost að heimsækja mjög
margar indiánabyggðir. Reyndar
leitaði ég þær uppi. Ég fékk gott
tækifæri til þess, þvi að i tvö sum-
ur var ég starfsmaður hjá The
World Press Institute og fór þá
með hópa erlendra blaðamanna
um Bandarikin. Aslaug konan
min starfaði einnig hjá sömu
stofnun i 4 ár. Það þótti undar-
legt, að islendingur skyldi sýna
útlendingum Bandarikin. t þess-
um ferðum gistum við nokkrum
sinnum hjá indiánafjölskyldum,
og ég sannfærðist þá um það, að
indlánar eru gott fólk — raunar er
allt fólk gott, og ég hef alla tiö
verið litblindur á hörundslit
.... ég hafnaði boð-
inu á afar litrikrí
islensku og ójóla-
legri....
Ég tók það aldrei
alvarlega, fyrr en
einu sinni, að hann
rak mig þrisvar
sama daginn...
manna. Það hefur hins vegar
verkað ákaflega illa á indiána að
þeir fá mánaðarlegan styrk i upp-
bætur fyrir lönd, sem af þeim
hafa verið tekin. Þessar mánað-
arlegu peningasendingar hafa
orðið til þess, að þeir tolla illa i
vinnu ogleggjast iðulega i óreglu.
— Ég man sérstaklega eftir
þegar við komum á indiánahátið,
eða Pow-Wow, i Flagstaff i Ari-
zona. Þar söfnuðust saman-þús-
undir indiána frá öllum Banda-
rikjunum, Kanada og Mexikó. Við
gátum ekki fengið neins staðar
inni i borginni, enda öll hótel full.
... hvort við erum
, ,postulínshundar’ ’
eða ekki, læt ég ó-
sagt....
Við tókum það ráð
að snúa okkur til
„sherriffsins,, og
biðja hann gisting-
ar í fangelsinu...
Við tókum það ráð að snúa okkur
til „sherriffsins” og biðja hann
gistingar i fangelsinu. Hann taldi
öll tormerki á þvi, fangelsið væri
fullt af fullum indiánum, og auk
þess yrði hann að bóka okkur fyr-
ir flakk, til að hægt væri að
leyfa okkur að vera þar. Við ætl-
uðum þá' að tjalda, en hann réði
okkur frá þvi, vegna þess að þeg-
ar indiánarnir færu aðfinna á sér,
ættu þeir það til að láta ófriðlega
við hvfta menn. Þegar við ætluð-
um svo að aka á brott, kom lög-
reglustjórinn á eftir okkur og
sagðist hafa fundið lausn á mál-
inu. Hann sagði að lögum sam-
kvæmt væri hægt að gera okkur
að „Honorary Deputy Sheriffs”,
eða heiðurslögregluþjónum. Við
gripum tækifærið fegins hendi,
fórum inn með honum, lögðum
hönd á bibliu og sórum embættis-
eiðinn. Eftir það gátum við dvalið
i fangelsinu á nóttunni, en dansað
með indíánunum þess á milli og
tekið þátt i gleðinni. Indiánarnir,
sem inni sátu urðu æfir og sögðu,
að hér mætti enn einu sinni sjá
misréttið: „Þessir hvitu vand-
ræðamenn megaíara inn og út úr
klefa sinum eins og þeir vilja,
meðan við dúsum hér”.
Auk leiðsögumannsstarfsins
stundaði Jón Hákon blaða-
mennsku vestra hjá dagblaðinu
The Christian Science Monitor,
Ég hefði til dæmis
ekki á móti þvi að
fá meira fréttaefni
frá A-Evrópuríkj-
um...
fyrst i Boston og síðan i Washing-
ton, D.C. Blaðið er gefið út af vis-
indakirkjunni, en það er þekkt
fyrir greinargóðar erlendar frétt-
ir og skrif um bandarisk stjórn-
mál og er raunar talið eitt af tiu
bestublöðum landsins. Þegar Jón
Hákon sneri til Islands eftir 5 ára
útivist, hóf hann aftur starf hjá
Timanum, en vistin varð ekki
löng, þvi skömmu siðar byrjaði
hann að vinna hjá bilainnflutn-
ingsfyrirtækinu Vökli h.f. Ekki
gerði hann bilasöluna að ævi-
starfi. Þegar Biafrastriðið stóð
sem hæst, var hann beðinn um að
taka þátt i hjálparstarfi þjóð-
kirkjunnar og vann á vegum
hennar við rekstur flugfélagsins
Flughjálp á Sao Tomé.
A eynni Sao Tomé undan strönd
Nigeriu var hópur islenskra flug-
liða, sem sáu um matvæla- og
lyfjaflutninga til Biafra, en það
var liður i hinu alþjóðlega hjálp-
arstarfi, sem þar fórfram. Þarna
16. TBL. VIKAN 7