Vikan - 30.10.1975, Síða 16

DJtUOINN í DOH
Marta var A-manneskja, A-
plús, sagði hún einu sinni i spaugi,
þegar þetta bar á góma i sam-
kvæmi. En þetta er alls ekki
spaug, hún naut þess innilega að
fara á fætur fyrir allar aldir,
njóta nýrisinnar sólar og fugla-
söngs.
Klukkan var fimm um morgun-
inn og hún var alein á ströndinni.
Sólin hellti geislaflóði sinu yfir
sjóndeildarhringinn, en ennþá
var kalt við sjóinn. Eina hljóðið,
sem hún heyrði, var skrjáfið i
sandinum undan berum iljum
hennar.
Marta var um það bil að stiga
út i vatnið, þegar hún heyrði i bil,
sem ók fram hjá uppi á veginum.
Það var ekki mikil umferð á þess-
um slóðum, og sist af öllu um
þetta leyti sólarhrings. Hún sneri
sér við til að athuga þessa umferð
nánar. Þetta var rauður station-
bill, og sólin endurkastaði geisl-
um sinum sem snöggvast i
kpeglinum, — hún sá þetta aðeins
i sjónhending og svo heyrði hún
óp og biliinn hvarf á beygjunni.
Hún góndi á þetta með galopinn
munn. Þaö var óp? Vesaidarlegt
óp, varla heyranlegt gegnum
vélarhljóöið..
Svo varð allt hljótt. Hún stóð i
vatni upp að ökkla, en þetta óp
haföi svipt hana allri löngun til að
synda.
Það gat verið að henni heföi
misheyrst, — að þetta hafi alls
ekki verið óp, heldur kall. Ein-
hver unglingur hafði séð hana á
ströndinni og kallað til hennar,
eins og stráka er vani, þegar þeir
koma auga á stúlku?
En innst inni vissi hún að þvi
var ekki þannig varið, þetta var
neyðaróp. Gat einhver verið að
hrópa á hjálp? — Vitleysa, sagði
hún við sjálfa sig, — þú lætur hug-
myndaflugiö hlaupa með þig i
gönur. Sennilega var þetta ekki
óp, heldur iskur i hemlum i möl-
inni á vegbrúninni....
Hún óð út i og eftir andartak
laukst svalur sjórinn um hana.
En hún gat ekki losnað viö áhrifin
af þeirri truflun, sem þessi
óvenjulega umferð hafði valdið
henni. Meðan hún var að synda,
fannst henni vissara að flýta sér
upp úr og fara heim, til að athuga
hvort allt væri meö kyrrum kjör-
um heima hjá henni, og hún hefði
lika átt að hringja til lögreglunn-
ar og tilkynna þetta.
Hún gat svo sem imyndað sér
viöbrögð hreppstjórans. Þetta
taugaspennta kvenfólk! Leik-
konukenjar!
En hvað ætti hún að segja. Ef
svo skildi vilja til, aö hreppstjór-
inn tæki þetta alvarlega, hvað átti
hún aö segja honum? og hvað gat
hann gert. Gat hann látið stöðva
alla rauða bila? Nei, hann myndi
senniiega taka slikum tilkynning-
um rólega, taka þeim sem tauga-
veiklunareinkennum, sem lika
var sennilegast.
Var einveran farin aö slita
taugum hennar, — var hún meö
einhverjar ofskynjanir?
Þegar hún óö i land, var hún al-
gerlega búin að missa löngun til
að dvelja lengur á ströndinni.
Hún greip stóra baðhandklæðið
og þurrkaði sér á leiöinni upp að
16 VIKAN 44. TBL.
litla brúna kofanum, gamla sum-
arhúsinu.
Þetta var fyrsta árið sem hún
var þarna ein. Áður hafði hún
venjulega dvaliö þarna hluta af
sumarleyfinu hjá Olmu frænku.
En nú var Alma frænka dáin og
hún hafði arfleitt hana að sumar-
húsinu.
Kráka tók sig upp af mæninum
og flaug gargandi yfir að skógin-
um, hinum megin við veginn. Hún
opnaði dyrnar og um leið og hún
kom inn i notalegt húsið, hvarf
henni ónotakenndin.
Sólin skein skáhallt gegnum
eldhúsgluggann og fluga suðaði
fyrir utan, stmnll við og við á rúð-
unni. Vekjaraklukkan á eldhús-
hillunni sýndi aö hana vantaði tiu
minútur i hálfsex.
Klukkuna vantaði lika tiu
minútur i hálfsex, þegar rauðum
stationbil var ekið inn i bilskúr
undir glæsilegri sumarvillu.
Maður i mjúkri rúllukragapeysu,
gallabuxum og strigaskóm,
mjakaði sér aftur á bak út úr biln-
um, með dreng i örmum sér.
Höfuð drengsins, sem varla sást i
vegna rauðrar húfu, hékk mátt-
vana niður á við yfir hægri oln-
boga mannsins. Maðurinn ýtti
bilhurðinni aftur með bakinu og
gekk áleiðis upp stiga.
Þegar hann var kominn hálfa
leið upp, voru dyrnar fyrir ofan
hann opnaðar og þéttbyggður
maður, sennilega um fertugt,
kom I ljós og hélt opnum dýrun-
um. Hann var i silkislopp og ný-
búinn að kveikja i sigarettu.
— Gekk þetta vandræðalaust?
spurði hann.
Martin Haug kinkaöi kolli og
gekk inn i stórt herbergi, sem var
alveg gluggalaust. Þar var dýna
á gólfinu og hann lagöi drenginn
frá sér. Svo rétti hann úr sér og
strauk hárið frá enninu um leið og
hann sagði:
— Ég þarf að fá eitthvað hress-
andi að drekka, Kári.
Hann leit á sofandi drenginn og
gekk svo á eftir Kára inn i bjarta
stofu, mjög glæsiiega búna hvit-
um skinnklæddum húsgögnum.
Hann var máttlaus i hnjánum og
hann vissi að hann gat ekki haft
vald á rödd sinni fyrsta kastið.
Hann varð að fá eitthvað sterkt,
— viský — þrefaldan — fjórfald-
an...
Hann skolaði þessu i sig og leit
svo á Kára yfir glasbrúnina. Kári
Dahl virti hann fyrir sér. Hvað
var þaðeiginlega, sem hann hafði
látið hann hafa sig i? Barnsrán!
Það hafði verið hans eigin
uppástunga. Hann haföi að sjálf-
sögðu stungið upp á þessu i
gamni, en Kári hafði gripið hug-
myndina á lofti og þeir höfðu
strax farið að leggja á ráðin,
hvernig haganlegast væri að
koma þessu fyrir. 1 fyrstu hafði
þetta verið einakonar leikur,
þangað til þeir sáu, að þetta gat
verið heppileg lausn á vandamál-
um þeirra.
Enginn myndi heldur biða af
þessu tjón. Vold skipaeigandi átti
svo margar milljónir, að hann
munaði ekkert um að greiða
nokkrar fyrir lif sonar sins. Hann
haföi prúttað mikið þarna um ár-
ið, þegar þeir byggöu sveitasetrið
hans, það haföi ekki verið
hagnaður fyrir byggingafélagið
Dahl & Haug. Hann skyldi lika fá
aö punga út núna.
Þetta hafði allt legið svo ljóst
fyrir, þegar þeir voru að leggja á
ráðin. Þeir vissu að svefnher-
bergi drengsins var i annarri
álmu en svefnherbergi hjónanna.
Glugginn var að sjálfsögðu opinn
og svo var ekkert annað en að
fara inn og leggja klút, vættan i
klóróformi viö vit drengsins.
Hverjum átti lika að detta i
hug, að hann skyldi vakna, opna
bilrúöuna og æpa?
Þaö var reyndar ekki aðeins
þetta óp, sem vakti ónotatil-
finninguna hjá Martin. Hann
hafði lika séð konu i sundbol á
ströndinni. Skyldi hún hafa heyrt
það? Hvers konar kvenfólk var
það annars, sem gat verið að
striplast á ströndinni á svona
ókristilegum tima. Sennilega bjó
hún i ljóta kofanum rétt hjá
beygjunni. Þaö voru engin önnur
hús þar i grenndinni.
En hvað gat hún gert, ef hún
hefði heyrt eitthvað? Það vissi
enginn ennþá um barnsránið.
Enginn nema Kári og að sjálf-
sögðu foreldrar drengsins. Þau
myndu ekki hætta á, aö tilkynna
lögreglunni ránið, -eftir að hafa
lesið hótunarbréfið, sem hann
lagði á kodda drengsins. Upphæð-
in, sem þeir kcöfðust, var lika
ekkert sem um munaði, þegar
tekið var tillit til auðæva föður
hans. Þeim kom saman um, að
sprengja ekki upp lausnarféð.
Það var auöveldara. Það var um
að gera að láta ekki græðgina
hlaupa með sig i gönur, en það
varð oft fótakeflið, sem glæpa-
menn hrösuðu um.
Hann varð svolitið hugsi, þegar
þetta orð kom i huga hans: —
glæpamaður! Nei, það var ekki
hægtað heimfæra þaö undir glæp,
áð losa Vold viö svolitið af auðæf-
um sinum, sem voru alltof mikil.
Það mátti reyndar segja, að þetta
væri ekki venjuleg aðferð til fjár-
öflunar, það sakaði engan. Hann
hafði aö visu þurft aö vera vera
svolitið harðhentur við strákinn,
þegar hann fór að öskra. Hann
hafð'i þrifið til hans, orðið að
stöðva bilinn rétt á beygjunni og
svo hellt meira klóróformi i klút-
inn. 1 æðinu, sem greip hann,
helltist þaö sem eftir var i flösk-
unni ofan i bilsætiö, svo billinn
angaði eins og skurðstofa á
sjúkrahúsi og hann varö aö aka
siöasta spölinn með hausinn út
um gluggann, til aö sofna ekki
sjálfur.
Hvað haföi strákurinn séð
gegnum húfuna, sem' hann hafði