Vikan - 19.02.1976, Blaðsíða 21

sínum. En þeir snúa bakinu hingað,
bætti hann við.
Hann valdi þrjá tindáta og setti
þá í röð. Hægt og vandlega stakk
hann þeim hverjum af öðrum niður
i sandinn. Sá þriðji virtist ekki
komast á kaf. Hann tók hann upp
aftur og þrýsti honum síðan djúpt
í sandinn. Svo tók hann hnefa-
fylli af sandi og lét renna á milli
fingra sér ofan á grafna tindátana.
— Hann er horfinn, sagði Dibs.
— Þú ert laus við hann, er það
ekki? spurði ég.
— Jú, sagði Dibs. Hann mokaði
sandi í litla fötu og hellti öllum
sandinum yfir tindátana, sem hann
hafði grafið.
Kirkjuklukkurnar handan bíla-
stæðisins tóku að slá. Dibs sleppti
þvi, sem hann hélt á.
— Hlustaðu, sagði hann. — eitt,
tvö, þrjú, fjögur. Klukkan er
fjögur.
— Já, sagði ég. Klukkan er fjög-
ur. Bráðum er kominn tími til að
fara heim.
Dibs virtist ekki hafa heyrt það,
sem ég sagði. Hann fór upp úr
sandkassanum og flýtti sér að borð-
inu. Hann horfði á krukkurnar
með fingramálningunni.
— Hvað er þetta? spurði hann.
— Þetta er fingramálning, sagði
cg-
— Fingramálning? Hvað er það?
Ég sýndi honum, hvernig nota
átti fingramálninguna. — Fyrst
berðu límið á blaðið. Svo hellirðu
svolitlu af málningunni á og dreifir
henni með fingrunum. Svona. Þú
mátt mála eins og þú vilt, Dibs.
Hann hlustaði á mig. Hann
horfði á mig meðan ég sýndi
honum, hvernig átti að fara að
þessu.
— Fingramálning? spurði hann.
— Já! Fingramálning.
Hann snerti málninguna hik-
andi með einum fingri. — Dreifa
um allt, sagði hann. En hann hafði
sig ekki I að snerta málninguna.
Hann hélt höndunum yfir blað-
EFTIR
VIRGINIA M. AXLINE.
hair, harðir veggir. Og dyr. Dyr,
sem eru læstar.
Það var greinilegt, að Dibs hafði
mörg orð á takteinum, þótt hann
notaði að jafnaði aðeins fá orð.
Hann gat fest hugann við verkefni
og leyst þau af hendi. Hvers vegna
hafði hann teiknað skráargat á
dyrnar á brúðuhúsinu? Læstu dyrn-
ar í lífi Dibs höfðu vafalaust haft
mikil áhrif á hann.
Hann gekk aftur að sandkass-
anum og settist I sandinn. Hann
tók upp nokkra tindáta, sem lágu
á víð og dreif I sandinum. Hann
grandskoðaði hvern tindáta um leið
og hann tók hann upp. — Dibs
fékk nokkra svona á jólunum, sagði
hann, og rétti einn þeirra í
áttina til min.
— Fékkst svona tindáta í jóla-
gjöf? spurði ég.
— Já, nákvæmlega eins og þessa,
svaraði hann. — Nei, ekki nákvæm-
lega eins. En sams konar. I jóla-
gjöf. Þcir eru með byssu í hend-
inni. Þeir skjóta. Byssur, alvöru
byssur, skjóta, Þessi hér er með
byssuna um öxl. Þessi er með byss-
una og miðar. Sérðu! Hér eru fjórir
hermenn, sem eru mjög svipaðir.
Og hér eru aðrir fjórir. Hér eru
þrír, sem miða byssunni I þessa
átt. Og hér er einn til. Fjórir og
fjórir eru átta. Legg við þrjá og
svo einn, það eru tólf.
— Ég skil, sagði ég, þar sem ég
sat og horfði á hann raða tin-
dátunum. — Þú getur lagt saman
marga tindáta og fengið rétta út-
komu.
— Já, sagði Dibs. Og svo hik-
andi: — Ég...ég...ég...eg get það.
— Já, það geturðu, Dibs, sagði
ég.
— Þessir tveir eru með fána,
sagði hann, og benti á tvo tindáta.
Hann setti þá hlið við hlið. — Þeir
eru allir með byssur, sagði hann.
— Þeir skjóta með byssunum