Vikan - 13.05.1976, Blaðsíða 17

lega, hann virtist af einhverjum
ástæðum aesast svo upp við að heyra
minnst á bíla: — Er hann mikið
skemmdur?
— Nei, nei, sagði hann róandi,
nú liggur þú hér góða stúlkan, á
meðan ég sxki sjúkrabíl.
— Aldrei, sagði ég svo hátt, að ég
fékk hellu fyrir eyrun, ekki til að
tala um, ég stíg aldrei fxti upp í
svoleiðis farartxki. Ef þú ferð, þá
keyri ég burt á meðan.
Hann þagði dágóða stund, hefur
líklega verið að hugleiða næsta
herbragð, en á meðan fann ég,
hvcrnig rofaði til í höfðinu á mér
og ég gat hugsað skipulega á ný.
— Ætli ég sé nokkuð brotin eða
svoleiðis? spurði ég samt til vonar
og vara.
— Sei, sei, sagði hann, ertu farin
ið hugsa um svoleiðis smámuni.
Eftir lauslega athugun á sjálfri
mér og minn úrskurð um að ekkert
væri að mér sneri ég mér að bílnum.
Ég stóð í fæturna með stuðningi
frá manninum, sem sagðist heita
Ingi, og við virtum fyrir okkur
bílinn, sem hafði hafnað með aftur-
endann í moldarbarðinu góða.
— Hljóðkútarnir liggja hér uppi
I brekkunni, sagði Ingi, annað held
ég sé ekki að honum, þótt furðu-
legt sé, þetta hefur verið hroða-
leg helreið, og hann hefur fengið
högg á afturendann, eigandinn
hefði haft betra af því, býst ég við.
— Ég slæ þig utan undir strax og
ég fæ krafta til þess, sagði ég,
þakklát honum fyrir hjálpina.
Ég fór að leita í vösum mínum
að lyklunum að btlnum af gömlum
20. TBL. VIKAN 17