Vikan - 13.05.1976, Blaðsíða 18

vana. — Ég hef týnt þeim einu
sinni enn, stundi ég.
Hann settist niður og hló. — Ég
get ekki að þvl gert, sagði hann
afsakandi og hló enn, en ég held að
ég fái móðursýkiskast af að hlusta á
þig-
Bíllinn hans stóð uppi á veg-
inum, og ég féllst loks á að verða
honum samferða niður í þorpið og
senda svo bíl til að draga minn bíl
þangað. Mér fannst það slsemt, en
annað var ekki að gera.
Mamma var farin til Reykjavlkur,
þegar ég' kom. Nágrannakona
hennar. sem geymdi lykilinn, þegar
hún vár burtu, fræddi mig á þvl
ásamt upplýsingum um fæðingar
og dauðsföll. Ég hitaði mér kaffi,
sem ég gat svo ekki drukkið,
horfði á gömlu bækurnar I hiliun-
um, myndirnar á veggjunum og
lagði mig upp I sófa.
Það var komið kvöld, þegar ég
vaknaði, og bíllinn stóð utan við
húsið. Það var ekkert á honum að
sjá.
Mér létti svo við það að ég fór I
bað. borðaði smákökurnar hennar
mömmu og fór svo að hugsa um
erindið. Manninum þurfti ég að ná
sem fyrst og hrista úr honum gol-
una. Ég labbaði nokkra hringi um
stofuna til að vita, hvort sviminn
værí horfinn, það yrði ekki heppi- •
legt. ef að ég hnigi nú upp að
brjóstinu á honum I miðri skamm-
arræðu, en þar sem heilsa mín virt-
ist I besta lagi, sá ég ekki neina
ástæðu til að fresta förinni. En þar
sem ég vissi hvorki hvað maðurinn
hét eða hvar hann var að finna
ákvað ég að fara fyrst til Siggu vin-
konu minnar til að afla upplýsinga.
Ég bjóst I mitt besta skart og sett-
ist svo upp I bílinn og startaði
honum. Ég efaðist raunar um að
heilsa mln væri eins góð og ég hafði
álitið, þegar ég hafði snúið sviss-
lyklinum, 350 kubika vél lætur til
sln heyra, þegar hljóðkútarnir eru
einhvers staðar uppi I brekku, en
ég huggaði mig við það, að
kannski væri þetta ekki allt I bíln-
um, kannski væru hljóðhimnurnar I
mér bara eitthvað skrltnar eftir
höfuðhöggið. Farartækið vakti
mikla og verðskuldaða athygli á
götum bæjarins.
Sigga tók mér með einhverri
varúð, sem ég skrifaði llka á eigin
reikning og höfuðsins. Hún sagði,
að það væru gestir. Gunna vinkona
okkar og maðurinn hennar.
— Ég verð að heilsa upp á þau,
sagði ég, en ég kom samt aðallega
til að fá upplýsingar hjá þér um
þennan mann, sem er að taka
lóðina af henni mömmu, sá skal fá
orð I eyra.
Hún leit flóttalega til dyranna.
— Ég skal útskýra það fyrir þér
seinna, minnstu ekki á það núna.
Það gladdi mig mjög að sjá
Gunnu, en ekki eins mikið að sjá,
að maðurinn hennar var Ingi. Það
var eitthvað við þennan mann, sem
kom mér til að líta á hann aftur —
og aftur.
Ég vissi, að hann fann það, hann
brosti lltið eitt, horfði ekki á mig.
Samt hafði ég það á tilfinning-
unni, að hann væri að vega mig og
meta.
Fólkið talaði og talaði, en ég
heyrði ekki orð af því. Mér leið und-
arlega. Eins og einhver ósk hefði
ræst svo skyndilega, að ég hefði
ekki ráðrúm til að gleðjast, ekki
núna. Seinna? Og yfir hverju?
Ég var vlst eitthvað skrltin I höfð-
inu.
Fólkið var með einhverjar augna-
gotur, sem fóru ekki framhjá mér,
og ef minnst var á mömmu, fóru
allir I kerfi. Undarlegt.
Þær fóru fram I eldhúsið, Gunna
og Sigga, og við urðum ein.
Þá leit hann loks bcint á mig og
hló. Það var eitthvað við þennan
hlátur, sem gerði mig óstyrka.
Mérfannst hann vita eitthvað, sem
skemmti honum — á minn kostnað
— Höfum við sést fyrr? spurði
ég, fyrr en þarna við bílinn?
Hann glotti. — Nei, hann horfði
framhjá mér, — nei, það held ég
ckki.
Það var enn þessi hrekkjasvipur á
honum, sem hlaut að eiga einhverja
skýringu.
— Þekkir þú mig, ég meina,
veistu hver ég er?
Hann leit á mig snögglega og svo
af mér aftur. — Svona eins og þú
þekkir mig.
Ég stundi uppgefin, eitthvað var
það,en hvað?
Ég gæti hafa skemmt mér með
honum einhvern tlma I fyllirli
án þess að muna það, en þegar
ég virti hann betur fyrir mér, sá
ég, að það var útilokaður möguleiki
þessum manni hcfði ég aldrei
glcymt.
Svo horfðum við hvort á annað
og vissum um leið það, sem stund-
um tekur langan tlma og mörg orð
að útskýra.
- Ég kem til þín I nótt, sagði
hann.
Ég horfði út um gluggann á tvo
stráka, sem voru að reyna að ná svo
miklum snjó upp I lúkurnar, að þeir
gætu búið til sæmilega snjókúlu til
að kasta I vegfarendur.
—' Mamma gæti komið heim,
sagði ég hljóðlega. Ég hefði getað
sagt eitthvað annað, til dæmis nei.
— Hún kemur ekki, sagði hann
ákveðið. Mér líkaði, hvernig hann
sagði það, ekkert hik.
Þegar ég kom heim I húsið
hennar mömmu og fór að hugsa um
framkomu hans varð ég enn vissari
um, að hann leyndi mig einhverju.
Ég hugsaði ekki um Gunnu, og
gleymdur var maðurinn, sem ég
kom til að hitta.
Allt mátti biða til morguns. Llka
uppgjörið við samviskuna.
Svo kom hann. Það sat regnúði
á hári hans og fötum, hann leit
snögglega á mig, og svo þrýstum við
okkur hvort upp að öðru, hann
leysti úr læðingi með mér tilfinn-
ingar, sem ég hafði aldrei fundið
fyrir áður, en ég hafði vitað það
strax þegar ég sá hann, að svona
yrði það. Ég ætlaði að segja eitt-
hvað, þó ekki væri til annars en að
ná jafnvægi, en ég gat það ekki, öll
hugsun rauk út I veður og vind,
mér leið eins og ég hefði reikað
um eyðimörk óratíma og nú loks
fundið svaladrykk.
Þegar því var lokið lágum við
þversum I rúminu, og hann velti
sér á bakið og dró mig ofan á sig.
Hann hélt áfram að gæla við mig.
Strauk mér bllðlega um hárið,
bakið og kyssti mig á hálsinn.
Það var meira virði en allt hitt.
Var ekki aðeins Iíkamleg þörf,
heldursvo miklu meira.
Ég horfði á dökkt hár hans á
koddanum, strauk vörunum eftir
snörpu skegginu og húðinni I kring,
sem var svo mjúk.
Og nú kom hún upp I huga mér
aftur spurningin, sem hafði verið
þar allt kvöldið. — Átt þú kannski
hlaupareikning númer tíu?
Hann tók viðbragð, hnykkti til
höfðinu á koddanum, hló svo lágt.
— Já, svaraði hann, já.
Ég' andvarpaði, það var vlst of
seint að fara að æsa sig upp, auk
þess sem öll orka mln var búin.
— Þú vissir allan tlmann, hver ég
var?
Hann renndi hendinni niður bak
mitt. — Auðvitað vissi ég það,
svaraði hann rólega.
Ég virti hann fyrir mér, meðan
hann klæddi sig, lagfærði hár sitt
með fingrunum og kveikti sér svo I
sígarettu.
Þegar hann var farinn, klæddi
ég mig I slopp og settist út við
gluggann. Ekkert var mér fjarlæg-
ara en svefn.
Mér varð hugsað til Gunnu. Ég
hafði enga samvisku hennar vegna.
Það sem ég hafði gert henni var
svo lítið brot af því, sem ég hafði
gert sjálfri mér. Þar kom að því,
hugsaði ég af kaldhæðni, nú þarftu
ekki að kvarta lengur um tilfinn-
ingaleysi þitt, asninn þinn.
Himinninn var að byrja að roðna
af degi I austri, nóttin var liðin.
Þegar ég vaknaði klukkan fimm
um daginn var ég enn I sælli vlmu.
En það stóð ekki lengi. Mitt stór-
kostlega ímyndunarafl tók við
stjórninni eins og venjulega. Hann
hafði auðvitað verið að þagga niður
I mér með þessum gerðum sínum,
honum fannst ég auðvitað eins og
hver önnur skjáta, og nú gæti hann
stært sig af því við kunningjana,
hvernig hann hefði farið að því að
gera mig atkvæðalausa I málinu.
Ég kófreykti, æddi um húsið og
hugsaði. Einhvern tíma hafði kunn-
ingi minn, sem var sálfræðingur,
sagt mér, að ég hrinti frá mér
öllum, sem mér þætti einhvers virði
af ótta við að missa þá. Ég hló
að þessari rökleysu, en einhverra
hluta vegna k;om mér það I hug nú.
Ég ákvað að fara til Siggu og
kveðja. Ég hafði ekkert að gera hér
lengur.
Það voru gestir hjá henni eins og
venjulega. Lögfræðingur, sem hét
Gunnar, og Ingi.
Ég forðaðist að líta á hann. I
huga mér háðu stríð þráin eftir
honum og heimskulegar ímyndanir
Ég sneri mér því að lögfræðingn-
um. Ég vissi, að ég var I uppnámi,
og ég held hann hafi fundið það
líka, þetta virtist skynsamur maður.
Ég sagði honum, að hann mætti
til að heimsækja mig næst þegar
hann kæmi I bæinn, ég horfðist I
augu við hann og brosti við honum.
Samt sá ég hann ekki betur en
það, að ég vissi, að ég mundi ekki
þekkja hann á götu næsta dag.
Ingi virti mig fyrir sér, ég fann
það, en vissi ekki, hvað hann hugs-
aði um framkomu mína.
Þegar heim kom grét ég, þurrk-
aði mér um augun og byrjaði upp
á nýtt.
Þá kom hann.
Sagði ekkert, en elskaði mig.
Við höfðum ekki þurft mörg orð
til að finna hvort annað I upphafi.
Það er svo oft hægt að efast
um orð, jafnvel þótt þau virðist
töluð I einlægni.
Morguninn eftir meðan þorpið
var enn I svefni tók ég saman fötin
mln og lagði af stað heim á leið.
Ég stansaði á brekkubrúninni,
þar sem bíllinn hafði runnið niður.
Laust grjót og mold, ásamt skrykkj-
óttum hjólförum blöstu v.ð langar
lciðir I hllðinni.
Það mundi gróa næsta vor. Ég
tók myndina af Rikka og kastaði
henni I urðina. Ég ætlaði að gera
margt og mikið, þegar heim kæmi,
fara á skemmtanir, I ferðalög.
Svo setti ég kassettu I tækið og ein-
beitti mér að veginum framundan.
18 VIKAN 20. TBL.
s /2 iL
/ *»• w»
>
•*/ wt
HUNANC
Það gerðist I Bandarlkjunum, að bllaviðgerðarmaður brenndist mjög illa, er bensíntankur sprakk I höndunum á honum. Ekkert va
nægt að gera til að lina þjáningar hans, en kona hans og móðir, sem voru á staðnum, fengu góða hugmynd.
Þær smurðu hunangi á hann allan og óku honum slðan yfir holótta vegi 25 km leið til næsta sjúkrahúss. Sársaukinn hvarf — og þegar
brunasárin hurfu, sást ekki á honum ör.
Sumir læknar vilja þakka hunanginu þetta. Rithöfundurinn Barbara Cartland segist vera viss um það og hefir ricað heila bók um
furðuleg áhrif þess.
Hún scgir, að er rómverjar hernámu Bretland, þá hafi innfæddir þar étið heil ósköp af hunangi og virst lifa lengur en aðrir.
Fönikíumenn kölltuðu Bretlandseyjar jafnvel Hunangseyjarnar.
Grikkir til forna álitu hunangið ástarfæðu. Þcir gerðu úr þvl vln, sem þeir nefndu hydromel, og drukku það til að losna við reiði og sorg
og til þess að ylja sér og líða vel yfirleitt.
Iþróttamenn þeirra átu hunang fyrir æfingar til að auka sér þrótt, og margir héldu, að það lengdi llfið og héldi þeim ungum.
Elisabeth drottning var með hunangsdellu og át hunangsrætur, sem hún lét sækja fyrir sig frá Vestur-Indlum. Það eyðilagði að lokum
aliar tennur hennar.
Einu sinni hafði hunang mikið að segja við hjónavlgslur I Egvptalandi. Brúðguminn gaf þá tilvonandi eiginkonu 15 kíioa krukku fulla af
hunangi.
Dr. E. Koch, sem cr þýskur sérfræðingur, mælir með hunangi handa hjartveiku fólki, og til er gamall málsháttur, er segir, að , .hunang
sé sama og hafrar fyrir hjartað".
Dr. A. P. Bentall, yfirlæknir við sjúkrahúsið I Norfolk og Norwich, segir ávallt nota hunang á opin sár. Það inniheldur meira af vítamíni
og græðir fyrr en flest önnur lyf, segir hann.
Múhammed ritaði: Hunang er undralyf austursins.
Barbara Cartland álltur, að hunang geri dæmalaust gagn, hvort sem um unga eða gamla er að ræða. (
,,Það er betra fyrir börn en sykur,” segir hún, ,,það inniheldur fleiri vltamln en þau þurfa — kopar, járn, kísil, mangan. kalk, klór,
sodium, pottösku, brennistein, fosfór og magnesium."
,,Hjá öldruðum hindrar það blóðleysi, það meltist prýðilega og er gott fyrir hjartað."
Danskur sérfræðingur I drykkjusýki mælir með því til að minnka timburmenn — ef menn koma því þá niður. Dr. Olaf
Martensen-Larsen mælir með kvart pundi af óblönduðu hunangi. ,,Bíðið I hálfan klukkutima... og étið síðan annan skammt. "
Frú Cartland gaf eiginmanni sínum teskeið af hunangi hvern morgun og kvöld. Hann hafði misst annað lungað I stríðinu og var aðeins
hugað líf nokkur ár. Á þessari lyfjagjöf lifði hann til 65 ára aldurs og fann sjaldan til I lungunum.
Ástæðan fyrir þessu er ckki bara latína fyrir hóp bandarískra sérfræðinga. Þeir hafa uppgötvað, að lungnabólgubakteríur, taugaveikis-
bakterlur og bakterlur, sem valda niðurgangi, deyja, séu þær settar I hunang.
Annan mann veit hún um, sem er mjög trúaður á lækningarmátt hunangs, en það er fiðlusnillingurinn Yehudi Menuhin. Hann
drekkur hunang I heitri mjólk á undan hverjum hljómleikum og hunang I te I hléinu.
Vinir hans segja, að hann verði aldrei veikur og sé aldrei geðvondur.
V *
HOLLT
A-