Vikan - 13.05.1976, Blaðsíða 22

SKILABOD PRÁ JtBSÁÍ
mynd af versluninni hennar og
uppdráttur, sem sýndi leiðina
þangað.
..Clarke fofnmunahúsið” las
hann. ,,Býrð þú þar líka?”........
. Já.”
,.Hver býr með þér?”
..Aðeins Max og Frederica.”
..Eru það ættingjar þínir?”
Nú brosti hún aðeins. ,,Nei, það
eru hundar. Af Dobermankyni.”
..Eins og minn kæri Ivan.”
Hundurinn sperrti eyrun þegar
hann hevrði nafn sitt nefnt. og
Azarov klappaði honum annars
hugar.
Það varð aftur þögn. Súsanna tók
upp sígarettu. Azarov bauð henni
eld. Hún þáði hann næstum mót-
þróafullt.
..Bros vðar er fyrir vini en ekki
mig.'' sagði hann. ..Hvers vegna?”
..Ég er ekki í skapi til að brosa.”
Hún starði niður í glasið.
..Skothríðin?” spurði hann að
lokum.
. J á. ”
..Hann var eiturlyfjasmyglari,
sekur að fordæmingu margra ung-
menna."
..Hann var manneskja. Það var
ekki nauðsynlegt að skjóta hann.
Hann átti skilið yfirheyrslu og dóm
lögum samkvæmt.” Grá augu
hennar dökknuðu af reiði.
.. Af hverju ertu reið við mig? Ég
átti engan þátt I því.' ’
..Þú crt hluti af samfélaginu. Þú
styður það.
..Fólk er líka skotið I þínu landi.
Glæpamenn. njósnarar og eitur-
lyfiasalar eru skotnir á flótta, af
lögreglunni. Styður þú það?”
Súsönnu fannst hún allt í einu
vera að drukkna. Orðið njósnarar
hafði verið sagt flauelsmjúkri
röddu. Hafði hann lætt því viljandi
inn í samræðurnar? Vissi hann
eitthvað?
..Gerír þú það?” spurði hann
aftur.
Henni tókst að hrista höfuðið.
Hún hélt fast um glasið. Hann
mátti ekki sjá, hvc hendur hennar
skulfu.
Hann horfði á hana. Á yfirborð-
inu virtist hún róleg, en hann sá,
hve hendur hennar skulfu. Hann
fann ótta hennar. ..Koníak frk.
Clarke?” Hann lyfti brúnum.
..Helst ekki takk. Ég ætla að
segja góða nótt.”
Hendi hans hélt henni. ..Sittu
áfram, mig langar til að kynnast
þér.”
..Hvers vegna?”
,,Við hvað ertu hrædd?”
Súsanna hreyfði sig ekki. Hún
varð að fara varlega. Hingað til
hafði henni tekist að bjarga sér frá
spurningum hans. Vörn hennar var
ennþá sú að hún var ferðamaður,
saklaus, og til með að tala við
fallegan ókunnan mann.
,,Við skulum ekki tala um
stjórnmál. ’ ’
„Segðu mér eitt fyrst. Ert þú
kommúnisti?”
..Skiptir það einhverju máli?”
,,Mér lika ekki stjórnmála-
menn. ”
,,Var það þess vegna sem þú
komst til Austur-Evrópu? Til að
flýja stjórnmálamann?”
,,Það kemur þér ekki við.”
,,Var það þannig maður, sem
gerði þig óhamingjusama? Ég vil
vita það. Ég vil láta mér koma það
við.”
,,Ég vildi helst að þú reyndir það
ekki,” sagði hún hvasst. Þessi
maður vissi alltof mikið. Hann var
hættulegur, og hún var viðkvæm.
Hann mátti ekki komast að hve
viðkvæm hún var.
,,Ég vil það.” sagði hann mjúk-
lega. Augu hans gældu við andlit
hennar og hálsinn, þar sem kjóllinn
mætti húðinni.
..Er þetta ekki vinkona þín, frk.
Wells?”. sagði hann eftir stutta
þögn og benti á Marlene gegnum
opinn gluggann. Súsanna leit á
manneskjurnar tvær, sem sátu þétt
saman við borðið.
,Jú.”
Meðan hún horfði á lagði Atkins
höndina á læri Marlene. Súsanna
leit snögglega burt. Viðbragð henn-
arskemmti honum. Hann hló mjúk
lega og tók í hönd hennar. Súsanna
hugsaði , hvort henni tækist að
sleppa frá honum, án þess það yrði
áberandi.
..Idver er þessi maður?” spurði
Azarov.
,,Hann heitir Peter Atkins. Hún
hitti hann I dag. ”
,,Af hverju heldur þú að hann
hafi látið sér vaxa skegg?”
,,Til að fela vcikgeðja andlit?”
sagði hún og reyndi að taka þátt I
gáska hans.
„Varaðu þig á mönnum sem
hafa eitthvað að fela.” sagði hann
brosandi.
..Telur þú þig þar með?”
,,Þú getur treyst mér fullkom-
lega. Er frk. Wells góður vinur
þinn?”
„Nei.”
„Ég er feginn að heyra það. Ég
kann ekki við frakkar konur.”
Hann sleppti hendi hennar en
settist nær henni, og snéri sér
þannig,að hann leit beint framan í
hana. Augu hans léku um hana
alla. Hann fann lyktina af ilmvatni
hennar.
„Hvers vegna hefur þú aldrei
gifst?”
Hann fann að hún dró sig til
baka.
„Ég hef mínar ástæður,” svaraði
hún.
„Áttu elskhuga?”
„Ekki forvitnast ég um konurnar
í þínu lífi.”
„Viltu vita eitthvað um þær?”
„Nei.”
„Ég er fráskilinn.”
„Það var leitt.”
,, Það er ekkert að vera leiður yfir.
Þetta var svokallað skynsemishjóna-
band. Þegar hún hitti einhvern,sem
hún elskaði, skildum við. Hún er
hamingjusöm.”
„Og þú?”
„Ég hef atvinnu mína.”
„Og Ivan til að tala við.”
„í nótt hef ég þig.”
„En nú er komið fram yfir
miðnætti,” sagði hún, „og ég er
þreytt.”
Hann fylgdi henni aftur til
herbergis hennar.
„Vertu sæll hr. Azarov."
„Aleksei. ”
„Aleksei þá.”
Hann tók kurteislega í hönd
hennar, síðan lagði hann hina
höndina yfir hendur þeirra beggja.
Súsanna varð undrandi að finna hve
harðar þær voru. Þær voru grófar
verkamannahendur. Þetta hæfði
ekki fágaðri framkomunni og vel
menntuðu málfari hans.
„Ég hef fundið þig og nú vil ég
halda þér... lifandi.” sagði hann.
„Við hittumst einhverntíma aftur.
Góða nótt Súsanna.”
Súsanna gekk inn á herbergi sitt
og lokaði hurðinni. Þetta var búið.
Hún tók að skjálfa ákaflega.
Næsta skref Súsönnu var að fara
ásamt hinum með rútunni til
Plodiv, þar sem ekki virtist um fleiri
yfirheyrslur að ræða. Hún settist í
gluggasæti og hélt fast utan um
handtöskuna þar sem hún geymdi
„Hroka og hleypidóma.” Hún gat
séð gegnum móðuna á rúðunni,
staðinn þar sem Novak hafði verið
myrtur í gær. Nú var það hennar að
fullkomna verkefnið, sem hafði
kostað hann lífið.
Henni tókst með erfiðismunum
að slíta sig frá hugsunum sinum.
„Segðu mér frá manninum, sem þú
skemmtir þér svona vel með í gær,”
sagði hún við Marlene,sem sat við
hlið hennar.
„Hverjum, Pete?” Marlene
brosti ánægð.
,Já. Hvað gerir hann í Sofia?”
„Móðir hans er rússnesk. Hún er
sjötíu og fimm ára og heilsuveil.
Pete vonast til, að hún fái leyfi til að
flytja til Bandarxkjanna. ”
„Vinnur hann við sendiráðið
hér?”
„Hann minntist ekkert á það, en
ég held að hann sé í góðri stöðu.
Hann ætlar til Plodiv á bíl. Er hann
fyrir aftan okkur?”
Súsanna gat séð í afturspegil
ökumannsins með því að beygja sig
aðeins fram. Það var bíll rétt á eftir
rútunni. Maðurinn við stýrið var
með sólgleraugu. Hann ók rólega,
og annar handleggur hans hvíldi á
opnum glugganum. Það var ekki
Pete Atkins.
„Marlene, skiptu um sæti við
mig,” sagði Súsanna lágri röddu.
„Heyrðu, líður þér illa?”
Þær skiptu um sæti, og Marlene
leit út. „Þarna er þessi rússneski
vinur þinn. Kemur hann líka?”
„Ég veit það ekki,” svaraði
Súsanna.
„Ykkur kom stórvel saman. Ertu
hrifin af honum?”
„Nei, hann er ekki allur þar sem
hann er séður.”
Marlene hló. „Maður með andlit
og vöxt eins og hann, og þú hefur
áhyggjur af lítilsháttar tvöfeldni.
Það er ekki furða þó þú hafir aldrei
gifst. Þú ert of kröfuhörð.”
Súsanna svaraði ekki. Hún setti
upp sólgleraugun, hallaði sér aftur í
sætið og lokaði augunum.
Kvöldið áöur og svefnlaus nótt
sem eftir fylgdi hafði sett sín spor.
Örvæntingin ,sem hafði heltekið
hana eftir að hún hafði kvatt
rússann, hafði svipt hana allri
sálarró. Tárin höfðu streymt niður
kinnar hennar, og henni ætlaði
aldrei að takast að stöðva þau.
Það var ekki fyrr en hún hafði
farið yfir samtal þeirra, að hún
sannfærði sjálfa sig um, að þótt
hann grunaði ýmislegt, gæti hann
ekki vitað neitt.
Azarov gat engan veginn vitað að
Novak hefði haft skilaboð að sækja
á sömu mlnútu og hann lést. Hann
gat ekki vitað að hann hefði gert
hana að trúnaðarmanni sínum.
Hún var sennilega örugg ennþá.
Það varð að vera svo. En hvers vegna
elti Azarov þau á sínum bíl?
„Hlustið þið á mig augnablik”,
heyrði hún Olaf segja gegnum
hljóðnemann.