Vikan - 20.05.1976, Blaðsíða 38

— Mér leiðist rifrildi og reyni
að komast hjá að lenda í slíku.
Maður fær aldrei neitt upp úrjuliu,
nema þegar maður gerir henni eitt-
hvað á móti skapi. Ég lagði þess
vegna til, að hún leitaði læknis.
Fyrst fórum við til Ellisons og hann
benti okkur á að leita til yðar.
— Jahá! sagði Frohlich læknir. —
Og nú er kannski kominn timi til
þess að ég skýri fyrir yður, hvað
ég hyggst fyrir í dag. Ég hef þegar
rætt við frú Smollett um dáleiðslu-
aðferðina, sem við notum við sál-
greiningu, svo að ég jstla ekki að
þreyta hana með því að endurtaka
það allt frá orði til orðs. Ég reyni
þvi að stytta mál mitt. Við álítum,
að dáleiðsla sé góð lækningaaðferð
og komi að góðu haldi við sérstakar
aðstæður. Hún getur sperað sjúkl-
ingnum margra mánaða erfiði og
sálarstríð við að einangra frumorsök
veiklunar sinnar. Hún hjálpar bæði
sjúklingnum og lækninum við að
komast að rótum vandans. Hvað
konu yðar viðvikur held ég, að
hræðslu hennar við hunda megi
rekja til einhvers atviks í bernsku,
einhvers, sem gerðist endur fyrir
löngu, og ef við getum lyft hulunni
af dulvitund hennar, ef svo má að
orði komast, verður það áreiðanlega
til góðs.
— Ég skil, sagði George.
— Við getum náttúrlega ekki
gert okkur vonir um skjótan bata,
hélt læknirinn áfram. — En ég
er mjög bjartsýnn — já, ég er sann-
færður um, að frú Smollett nær
fullri heilsu. Og nú hef ég semsé
hugsað mér að flytja konu yðar
aftur til fortíðarinnar og sjá, hvort
við getum ekki lyft hulunni...
Hann þrýsti á hnapp í skrif-
borðinu sínu, og aðstoðarstúlkan
kom inn. Hún dró gluggatjöldin
fyrir.
— Þér viljið kannski vera svo
góður að bíða fyrir utan. Ég skal
láta yður vita undireins og konan
yðar er fallin í dásvefn.
George fór út. Það var dimmt
í herberginu, og læknirinn kveikti
á skrifborðslampanum. Ljósgeislinn
féll beint framan í Júlíu.
— Gerið þér svo vel, herra
Smollett, sagði aðstoðarstúlkan.
Enn var dimmt í herberginu,
þegar George gekk inn. Frohlich
sat á skrifborðshorninu. Julia sat í
hnipri með lokuð augu.
— Viljið þér gera svo vel að
setjast þarna og hafa alveg þögn,
meðan ég spyr hana, sagði lækn-
irinn.
George settist, og læknirinn hall-
aði sér að konunni hans.
— Þér getið opnað augun núna.
Hún hlýddi. Augu hennar voru
fjarræn, en ekki starandi.
— Vitið þér, hvaða dagur er í
dag, Júlía?
— Miðvikudagur.
— Nei, það er föstudagur, er það
ekki?
— Jú, það erföstudagur.
— Nei, Júlía. Það er ekki föstu-
dagur heldur. Hvaða dagur er í
dag?
Hún hikaði. — Ég veit það ekki.
Læknirinn sneri sér að manni
hennar.
— Ég geri þetta til'þess að rugla
tímaskyn hennar.
Síðan hélt hann áfram að spyrja
hana, uns hún vissi ekki hvaða
mánuður var og ekki heldur hvaða
ár.
— Júlía. Nú skuluð þér hlusta
vandlega. Ég vil, að þér farið aftur
í hið liðna. Ég vil, að þér verðið
aftur lítið barn. Nú eigið þér að lifa
upp aftur atburði, sem gerðust,
þegar þér voruð lítil stúlka. Þér
eigið að sjá og heyra og finna til eins
og þegar þér voruð iítil stúlka.
Og þér eigið að segja mér allt,
sem þér sjáið, heyrið og finnið.
Og þér eigið að svara öllum spurn-
ingum mínum...
Hann hallaði sér nær henni.
— Nú eruð þér eins árs, Júlía.
Segið mér nú, hvort þér eruð
hræddar við hunda.
George Smollett hrökk við, þegar
hann heyrði svar konu sinnar.
Röddin var lág og ógreinileg,
næstum óþekkjanleg.
— Nei, sagði röddin, — ég er
ekki hrædd við hunda.
— Nú eruð þér tveggja ára.
hélt læknirinn áfram. — Eruð þér
hræddar við hunda?
— Nei, sagði röddin aftur, —
ekki hrædd við voffa.
— Nú eruð þér þriggja ára,
Júlía. Eruð þér hræddar við hunda?
Nú var röddin sterkari. — Nei,
ég er ekki hrædd.
Bernskuár hennar liðu hjá í
andlitssvip hennar og raddbreyt-
ingum. Svo sagði læknirinn: — Nú
eruð þér tiu ára. Eruð þér hræddar
við hunda?
Andlit hennar snarbreyttist og
hún greip I armana á stólnum.
Svo kreppti hún hnefana og neri
augun. Síðan fór hún að snökta.
— Tryggur, sagði hún og svelgd-
ist á. — Tryggur:..
— Hver er Tryggur, Júlía? Er
Tryggur hundur...?
— Já. Hún kinkaði kolli. —
Tryggur er hundurinn minn.
Tryggur er góður hundur.
— Hvar er Tryggur núna, Júlla?
— Hann er dauður, kveinaði
hún. — Þau drápu hann. Það er
mér að kenna.
Hún hætti allt I einu að snökta
og rödd hennar harðnaði.
— Það var honum að kenna.
Bobby.
— Hver er Bobby, Júlla?
— Ég hata hann! Hann er kvik-
indi! Bobby er kvikindi!
— Hver er hann, Júlía? Er hann
leikfélagi þinn?
— Ég hata hann! Hann er alltaf
að strlða mér! Ég er fegin að ég
gerði það! Ég er fegin! En þið fáið
ekki að drepa Trygg! Þið fáið það
ekki!
— Segðu mér frá Bobby og
Trygg. Er Bobby lítill strákur?
— Nei. Hann á heima I næsta
húsi. Hann er tólf ára. Hann rlfur
I hárið á mér og rífur af mér fötin.
Hann slær Trygg með steini.
Augu hennar þöndust út.
— Mamma! hrópaði hún. —
MAMMA!
Hún æpti svo full skelfingar, að
George þaut upp úr stólnum.
Læknirinn bandaði honum aftur á
sama stað.
— Hvað kom fyrir, Júlía? Hvers
vegna hrópið þér á móður yðar?
Hvað gerði Bobby?
— Hann drap hann! Hann drap
hann! hrópaði barnsröddin.
— Flver? sagði læknirinn hátt.
— Hver?
— Ég varaði hann við, snökti
Júlía og axlir hennar hristust af
ekka. — Ég sagði honum, að ég
skyldi gera það. Ég sagði honum
það!
Aftur hætti hún snögglega að
snökta. Hún stirðnaði upp I stóln-
um og krosslagði handleggina á
brjóstinu. En þó varð breytingin
mest I augum hennar.
— Á hann! hvlslaði stúlkurödd-
in. — Á hann, Tryggur! Dreptu
hann!
— Guð minn gpður, stundi
George.
— Þegið þér! Læknirinn hvessti
sig við George. —Júlía, hlustið þér
á mig! Ég vil, að yður fari að líða
betur! Ég vil, að þér útskýrið allt
fyrir mér. Siguðuð þér hundinum á
Bobby?
Hún seig aftur saman. Hún kink-
aði kolli.
1— Meiddi hann Bobby? Drap
Tryggur Bobby?
— Nei, sagði hún lágt. — Hann
beit Bobby! Hann drap hann ekki.
Hann beit Bobby I hálsinn. En þau
drápu Trygg. Þau drápu hundinn
minn. Það var mér að kenna...mér
að kenna.. .Röddin dó út.
Frohlich leit snöggt á George.
— Verið svo góður að fara.
Fimmtán mínútum síðar höfðu
gluggatjöldin verið dregin frá og
það sem gerst hafði virtist næstum
hafa verið draumur, þegar Frohlich
settist við skrifborðið sitt og brosti
til þeirra.
— Jahá, frú Smollett, nú vitið
þér það semsé. Það er þetta atvik
I bernsku — þessi litli harmleikur,
sem hefur valdið þessum stöðuga
ótta yðar. Og þó er það framar
öllu öðru sektarkennd. Þér sakið
sjálfar yður um að eiga sök á óláni
Bobbys litla, þó að þér óskuðuð
þess, að Tryggur réðist á hann, og
þegar hann gerði það, fannst yður
eins og þér ættuð sök á þvl. Og
þar af leiðandi hafið þér alið með
yður ótta, sem þér ættuð ekki að
þurfa að hafa neitt meira af að
segja.
Hann leit út um gluggann. —
Nei, sjáið þið bara út! Sólin er farin
að sklna. Ég held bara það sé tákn-
rænt frú Smollett. Haldið þér það
ekki líka?
Hún brosti til hans.
Þremur vikum síðar hringdi slm-
inn I forstofunni einmitt þegar
Júlla Smollett var að koma úr búð-
um. Hún tók upp tólið.
38 VIKAN 21.TBL.