Vikan - 24.06.1976, Síða 28

0T
Hárgreiösla
aö eigin vild
Meö hárgreiöslusetti frá Remington er leikur einn aö
haga hárgreiðslunni aö vild sinni. Þú getur burstaö,
greitt, þurrkað, liöaö og lagt háriö eins og hugurinn
girnist.
Tvenns konar sett fyrirliggjandi: HW 23, með hárliðun-
arjárni, þrem tegundum bursta og greiöu og HW 22
meö tveim burstum og greiðu.
Þægilegt handfang meö innbyggðum varmablásara og
leiöslu sem snýst ekki upp á.
Fullkomin varahluta og viögerðarþjónusta.
Laugavegi 178 Sími 38000

Kjartan Magnússon heildverzlun Grenásvegi 3
Sími 83333, 83335
Beztu sólgleraugun
fást í beztu búðunum
sérverziunum og apótekum.
MARL
ÞAÐ SEM Á UNDAN ER KOMIÐ.
Nlarianne d’Asselnat dóttir
enskrar aðalskonu og fransks aðals-
manns, sem tekin voru af lífi í
frönsku byltingunni, elst upp hjá
móðursystursinni íEnglandi, geng-
ur í hjónaband viku eftir andlát
frænku sinnar, drepur eiginmann
sinn í bræði yfir því, að hann lagði
brúðkaupsnótt þeirra undir í spil-
um, flýr til Frakklands og lendir í
margvíslegum raunum á franskri
grund, áður en Fouché lögreglu-
stjóri í París kemur henni til hjálpar
og útvegar henni starf hjá Talleyr-
andshjónunum. Talleyrand kemst
að því, að Fouché neyðir Marianne
til að njósna um hagi þeirra hjóna,
en hann hvetur hana til að halda
því bara áfram. Marianne er gædd
frábærri söngrödd, og hún syngur í
afar viðhafnarmiklu samkvæmi hjá
furstanum. í veislunni hittir Man-
anneJason Beaufort hinn ameríska,
sem vann brúðkaupsnóttina af
eiginmanni hennar, og varþar með
upþhafsmaður að raunum hennar.
Hann vill friðmælast við hana, en
hún tekur það ekki í mál.
Hún fer með Talleyrand út fyrir
París, til veiðiseturs monsieurs
Denis, sem Talleyrand segir vera
fornvin sinn. Denis er ekki vtðlát-
inn, þegar þau koma til veiðiseturs
hans. Talleyrand fer aftur þegar i
stað, og Marianne tekur á móti
monsieur Denis með söng.
Vel fer á með þeim fram eftir
nóttu, en á leiðinni til Parísar aftur
er ráðist á vagn Mariannes. Riddarar
skuggans taka hana höndum og
ákæra hana fyrirsvik og samstarf við
erkióvin aðalsins, og nú kemst
Marianne að þvt að Monsteur Denis
og Naþóleon eru einn og sami
maðurinn. Marianne er miður sín af
blygðun, en hún kynnist góðum
manni, Jolival greifa, í dýflissu
svörtu riddaranna.
Það rumdi í kauða, en hann
hlýddi og Arcadius snéri sér í
áttina að veggnum á meðan Mari-
anne klæddi sig úr ljósrauða
kjólnum, þó að henni væri það
þvert um geð. Andartaki síðar var
þessi ævintýrakjóll kominn í
hendurnar á gömlu kerlingunni,
en Marianne lét eins og henni
stæði á sama, fór í þykkt pils,
millibol og ullarsokka. Því næst
sveipaði hún um sig stóru,
svörtu sjali.
Þetta var ekki nýr fatnaður né
tiltakanlega hreinn, en hann var
hlýr og þegar á allt var litið,
hæfði hann betur hér í þessari
holu sem var full af hálmi og
kalkryki.
Fanchon var bersýnilega
ánægð með ránsfenginn, en áður
en hún fór aftur, sagði hún:
„Þér fáið eitthvað í svanginn
um leið og þessi þrjóski ansi
hérna! Arcadius hafið þér ekki
enn gert upp hug yðar?
Philoméne fer að verða nokkuð
óþolinmóð.”
„Sama er mér. Ég er ekki enn
reiðubúinn til þess að verða einn
af fjölskyldunni.”
„Þér skulið hugsa yður vel um.
Ef þér eruð ekki búinn á ákveða
yður innan viku, þá verður Philo-
méne ekkja áður en hún nær að
verða eiginkona. Þolinmæði
minni eru takmörk sett.”
„Einmitt það já,” sagði Arca-
dius ertnislega, „en svo er ekki
um mig.”
Þegar gamla konan og lífvörður
hennar voru farin, tók þessi nýi
vinur Mariannes að safna saman
hálmi og útbúa þægilegt flet
handa henni.
„Þér ættuð að leggjast út af og
reyna að sofna,” sagði hann vin-
gjarnlega. „Ég veit því miður
ekki hvað klukkan er, enda er
þessi gamla norn fyrir löngu búin
að hafa af mér úrið mitt, en það er
varla langt í dögun. Ekki þó svo
að skilja að við munum líta hana
augum, on þá fáum við frið. Vín-
stofa Fanchon, Járnmaðurinn, er
að mestu mannlaus að deginum
til. A kvöldin er þar hins vegar
mikið um að vera. Farið nú að
sofa. Þér eruð náfölar og með
bauga undir augunum. Auk þess
er ekkert annað hægt að gera.”
Marianne lagðist í þessa frum-
stæðu hvílu, er vinur hennar
hafði útbúið handa henni. Húri
vafði sjalinu þéttar að sér og
horfði þakklátum augum á hann.
Hann hafði verið vingjarnlegur
við hana og stappað í hana stál-
inu, en fyrst og fremst var nær-
vera hans henni mikils virði.
Marianne þorði ekki að hugsa þá
hugsun til enda, hvernig henni
hefði liðið, ef hún hefði verið
þarna ein og yfirgefin í þessari
skuggalegu kalksteinsnámu,
fórnarlamb hræðslu og örvænt-
ingar. Nú gæti hún sofið ögn og
kannski myndi svefninn færa
henni svör við þeim spurningum,
sem hún þorði ekki einu sinni að
bera fram eins og á stóð. Hvernig
átti hún líka að horfast í augu við
þá staðreynd, að hún væri ást-
fangin í manni, sem hún hafði allt
frá barnæsku lært að óttast og
hata? Auk þess var hún örmagna
af þreytu og hugsun hennar lét
ekki að stjórn. Hún varð að sofa
og svefninn myndi ef til vill leysa
þessa ráðgátu. Á morgun ætlaði
hún að reyna að finna einhver ráð
til þess að flýja.
28 VIKAN 26. TBL.