Vikan - 23.09.1976, Blaðsíða 21

kastið með öllu út. Hér var við
fólk að eiga, sem vissi hvað það
söng.
,,Hr. Mennery? Þér eruð í
Austurríki."
,,Já, í Graz þessa stundina."
„Ganga viðskiptin eðlilega fyrir
sig?“
,,Að mestu. Þó veldur útflutn-
ingurinn mér örlitlum höfuðverk.
en ég vona að hann verði horfinn
á afhendingardegi."
..Hafði þér rætt þetta við með-
eiganda yðar?“
,,Já, i stórum dráttum. Eg hitti
hann núna rétt áðan og vænti
þess aö hann hringi til yðar í
kvöld og láti yður vita um fram-
vindu mála. Þegar hann hringir,
vilduö þér þá ekki segja honum,
að búið sé að flýta afhendingar-
deginum um einn sóiarhring.”
„Einum degi á undan áætlun?"
McCulloch virtist undrandi.
„Ég heíd að fari best á því, en
muniö endilega að 'segja Itonum
það.“
„Já. Og ég mun láta útbúa
samning þess eðlis, tilbúinn til
undirskriftar."
„Já, því fyrr því bera."
„Eg skal ganga frá þessu undir
eins,“ sagöi McCulloch og lagði
tólið á.
Jæja, hugsaði David, ég kom
þvi þó alltaf á framfæri, að við
yrðum í Merano á laugardeginum
en ekki sunnudeginum. Hann
sótti vegakortið i rykfrakkann
sinn. Hann ætlaði aö kanna hvert
best væri að fara til þess að borða.
Hann myndi þá losna viö allt
kurteisistal. Örlitill höfuðverkur.
Já, heldur betur. Hann dró upp
skammbyssuna, sem var Beretta
með 22 mm hlaupvídd. A löngu
færi var hún álíka haldgóð og
baunabyssa. Hún var hlaðin.
Hann kannaði öryggið áður en
hann setti hana í vasann á ryk-
frakkanum aftur. Þaðan dró hann
svo rauða bindið og setti það
undir ullarpeysu í töskunni sinni.
Hann hefði átt að losa sig við það
unt leið og hann henti gömlu föt-
unum hennar Irinu í skógarrjóðr-
ið. En kannski myndi hann nota
það seinna, ef hann kæmist í
gegnum eldraun með minningar,
sem væru ekki eins bitrar og til-
finningar hans núna. Já ef. Hann
valdi lítið áberandi bindi og setti
það á sig. Nú myndi manninum í
gestamóttökunni lítast betur á
hann. Hann hafði litið nteð vand-
lætingu á skyrtu Davids, sem
hafði verið opin í hálsinn. Övænt
brottför þeirra myndi ekki verða
eins áberandi. En hvaða skýringu
átti hann að gefa á henni. David
braut heilann um það um leið og
hann hnýtti á sig bindið. En hann
ætlaði ekkert að segja nerna nauð-
syn krefið. Of miklar skýringar
verkuðu eins og undansláttur og
voru það oftast.
Það var bankað létt á d.vrnar.
Þjónustustúlkan var komin og
hlaðinn itakkinn minnti á píra-
mída. „Þetta er ágætt," sagði
hann og hjálpaði lienni að taka
bakkann af öxl hennar. „Alveg
prýðilegt, stórkostlegt. Við
komum þessu sjálf fyrir á
borðinu. Nei, alls ekki. Við viljum
ekki tefja yður lengur. Vielen
Dank." Hún yfirgaf þau ntóð og
másandi. en brosti (eins og þungu
fargi væri af henni létt) og óskaði
þeim alls hins besta, þegar hún
hvarf fram ganginn.
„Irina," sagði hann og bankaði
á dyrnar ltjá henni. „Maturinn er
korninn, en hann var í hálfgerðun
útilegustíl, gerir það nokkuð til?"
Irina var búin að klæða sig og
tilbúin að fara. Hún var róleg og
a.'.dlit hennar vel snyrt, vottaði
hvergi fyrir rákum eftir tárin.
Hún kom inn í herbergið til Itans
og aðstoðaði hann við að koma
f.vrir hlöönum diskunum. „Útileg-
ur eiga vel við mig. Manstu David
þegar við fórum að Moldá?"
„Já, ég man það," sagði hann.
Og þar með voru þau komin inn i
fortíðina, sniðgengu nútíðina og á
framtíðina var ekki minnst. „Viö
vorurn vist með éinhver ókjör af
mat með okkur. En á hverju
eigum við að byrja? Súpunni? Við
skulum tala saman á eftir. Enbeit-
um okkur f.vrst að því að taka til
okkar næringu."
„Já," sagði hún, „þessi súpa
lítur vel út. Eina eða tvær ausur,"
sagði hún og dýfði ausu ofan í
súpuskálina.
Hann var undrandi yfir því,
liversu fljót hún var að ná sér.
Eða voru þetta tóm látalæti?
Hann Itafói næstum misst matar-
lystina við þá tilhugsun. „Við
verðurn að borða á methraða. Rétt
eins og einn vinur minn frá Ver-
mont, áttræður bóndi. Hann
segir: „Ég get etið fulla máltíð á
tíu mínútum."" Að heyra til mín,
hugsaði David, líkist þetta væru-
kærum ferðafélaga.
„Fulla máltíð?"
„Já, ég hef það beint eftir
honum." skýrði David fyrir
henni. Hún brosti og spurði hann
nú um Vermont. Hafi ekki afi
hans búið þar? Hún mundi eftir
þvi, að hann hafði talað um sykur-
tré, sem hafði verið tappað af.
Hún hafði aldrei gleymt þessu
oröalagi.
Að tappa af... Þetta var einmitt
það sem þau voru að gera núna,
hugsaði David, Klá augu hennar
báru þess nú engan vott, að aðeins
klukkustundu fvrr hefðu þau
verið full ótta. Hver svo sem hafði
hringt, hafði rekið slóð hennar til
Graz. En það sem var enn verra.
slóð hennar hafði verið rakin að
þessu hóteli. Og aðeins hann hafði
vitað nafn þess. hann og Jo
Corelli. Krieger hafði ekki verið
sagt frá því. fyrr en uppi við
kastalann. Hefði hann haft nægan
tíma...? Nei, hugsaði David reiði-
lega. Nú ertu að gera nákvæntlega
það sem Jiri Hrádek vill helst. Ef
við byrjum að vantrevsta hvert
öðru og gera ráð fyrir svikum á
bak við hverja einuslu torráðna
spurningu, þá er úti unt okkur.
Þannig er hægt að veikja allt mót-
stöðuafl. Hrádek hlýtur að þekk.ja
þá brellu. Hvernig hefði honum
ella átt að takast að klífa metorða-
stigann alla leið á toppinn? En
samt. hver i fjandanum gat vitað
um þetta hötel?
„Hvaðer að.David?" sagði Irina
allt i einu. „Þú ert eitthvaö svo
þögull." Hún horfði kviðafull á
liann.
„Ég er að reyna að skipuleggja
ferð okkar. Eg verð vist að líta á
kortið." Hann hrciddi úr þvi á
GISSUR
GULLFW55
B/lL KAVANAGU £•
FRANK FLETCUER
Þetta var dýrölegur matur... Ég
naut stundarinnarl
J RH Sj/^URANT
^Já, en ég verö aö drífa mig
á skrifstofuna. Viö ættum
samt aö boröa oftar úti í
hádeginu.
39. TBL. VIKAN 21