Vikan - 07.10.1976, Qupperneq 23

heldur Nikolsdorf. Þar geta ein-
göngu litlar vélar lent. Þess vegna
tókum við aðra bifreið á leigu og
ókum svo í loftinu hingað. Okkur
rétt tókst að komast yfir Gross-
glockner á meðan enn var sæmilega
bjart. jín það var töluvert mistur
og þetta var svo sannarlega
ískyggileg ferð. Mark lét mér það
eftir að aka yfir skarðið, en tók
sjálfur við þegar neðar dró.”
, .Sannkallaður riddari. ”
,,Já, það var hann,” sagði Jo og
tók upp hanskann fyrir Bohn,
,,hann var riddaralegur. Hann vildi
ekki að ég færi ein til Lienz og
bauðst til þess að fara með mér.”
Hún brosti allt i einu. „Aumingja
Mark. Hann hafði ekki átt von á
því, að vegurinn lægi í ótal bugðum
og háir snjóskaflar á báða vegu. En
þegar hann tók við stjóminni, var
komið að mér að grípa fyrir andlitið
og bæla niður stunurnar. Hann er
áreiðanlega sá lélegasti bílstjóri,
sem ég hef nokkru sinni ekið með.
En samt komumst við hingað.”
Hún brosti nú ekki lengur og dökk-
blá augu hennar voru galopin og
kvíðafull að sjá. Hún sagði lágri
röddu. ,,Það elti okkur enginn út úr
Salzburg. Grái Fíatinn var hvergi
sjáanlegur. En það fyrsta sem ég
sá, þegar við ókum hér inn á torgið
var hvar maður stóð þarna við
gamla róðhúsið handa við torgið.
Það var Ludvik. Hann var þá
kominn á undan okkur hingað.”
Krieger hætti við að bita í sam-
lokuna. ,,Og honum virtist enn
sama hvort þið sæuð hann eða
ekki?”
„Nei. Um leið og hann kom auga
ó bilinn okkar, hvarf hann. Hann
var að minnsta kosti farinn, þegar
ég hafði lagt bílnum og timi gafst til
þess að líta í kringum sig. ”
Svo að þeir eru þá líka búnir að
breyta um aðferð, hugsaði Krieger
og fékk sér stóran bita af samlok-
unni.
„Þetta var Ludvik,” sagði Jo
ákveðin.
„Égtrúi þér.”
„En hvemig getur það átt sér
stað. Hann kom til Salzburg ó eftir
okkur.”
, ,Og um leið og honum hafði verið
sagt frá Lienz, þá hefur honum
tekist að fá leigða litla flugvél.”
Hversu mikið hafði Bohn reynt,
hugsaði Krieger.
„Þú átt við að einhver hafi
sagt Ludvik það? En hver?”
„Hverjir vissu um Lienz? Og
hverjir vissu um Graz?”
„Graz? Elti einhver Dave
þangað?”
„Já, tveir vinir Ludviks komu
fljúgandi frá Vín til Graz. Og um
leið og þeir uppgötvuðu að Dave og
Irina væm farin, óku þeir hingað.”
„Ég trúi því ekki,” sagði Jo.
„Bíllinn þeirra stendur hér fyrir
utan,” sagði Krieger og ýtti frá sér
samlokunni. Hann fékk sér svolít-
inn bjór og kveikti i pípunni sinni.
,, H vaða bíll er það? ’ ’
„Hvíti Fíatinn við hliðina á rauða
Volvobílnum.”
„Ég sá þá koma um það bil
tuttugu minútum á undan þér. Þeir
vom tveir saman og komu hingað
inn, stóðu andartak í dymnum og
skimuðu í kringum sig. Síðan fóm
þeir aftur.” Jo stundi þungan.
„Að hverjum vom þeir að leita?
Dave?”
„Ég býst ekki við að þeir hafi
átt von á að sjá Dave og Irinu
sitja hér niðri í matsalnum.”
„En að hverjum vom þeir þá að
leita?”
„Einhverjum sem gæti gefið
þeim upplýsingar um næsta skref
okkar.”
„Ég hef ekki sagt neinum frá
Merano.” Hún forðaðist að minnast
á Bohn. „ö, Walter, ég trúi þessu
ekki. Hvað eigum við að gera?”
„Við verðum að komast til botns
íþessu.”
„En hvemig?”
„Við minnumst á Merano og
sjóum til hvort þeir frétta af því.”
„Það erof hættulegt.”
„Hvemig eigum við annars að
komast að því hvaðan þeir fá
sínar upplýsingar?”
„En hvað um Dave og Irinu?
Getum við haldið þeim fyrir utan
þetta?”
Krieger brosti og horfði á kviða-
fullt andlit hennar. „Já,” sagði
hann bliðlega. „Við skemmst lítils-
háttar í leikinn, það er allt og sumt.
En láttu mig um þetta, Jo.”
Hún kinkaði kolli og reyndi að
brosa. En svo leit hún í óttina að
anddyrinu. „0, Walter, viltu ekki
vera svo vænn, að leyfa mér að aka
með þér á morgun?”
Krieger leit í sömu ótt. Mark
Bohn stóð þá þar i dyrunum á mat-
salnum eins og hann vissi ekki
hvort hann ætti að koma eða fara.
„Jú, því ekki það?” sagði Krieger.
„Við leggjum af stað klukkan níu.”
Hann veifaði í áttina að dyrunum
og Bohn gekk yfir til þeirra. Jo tók
handtösku sína og stóð upp áður en
hann var kominn alla leið. Hún
gekk framhjá honum án þess að lita
á hann.
„Er ekki Jo að velta sér einum
of mikið upp úr þessu Mata Hari
hlutverki sinu?” sagði Bohn glað-
lega. „Égsagði henni að við ættum
ekki að láta á því bera að við þekkt-
umst, en hver skyldi svo sem
fylgjast með okkur á þessum tíma
sólarhrings? Og hvað ert þú að gera
hér? Leiddist þér í Graz?” Hann
settist við borðið á móti Krieger.
„Ég vildi bara vera viss um að
lagt yrði snemma af stað i fyrra-
málið.”
„Nú-já. Og hvert er ferðinni
heitið?”
„Merano.”
„Merano? Þá höfum við Jo bæði
haft rangt fyrir okkur. Við héldum
að norður Italía hefði orðið fyrir
valinu.”
„Merano er í norður Italíu. Ertu
búinn að gleyma friðarsamningun-
um eftir fyrri heimsstyrjöldina?”
Það var þá sem Italir höfðu fengið
yfirráðarétt yfir Merano og Suður-
Tyról.
Bohn leyndi gremju sinni. „Auð-
vitað ekki. Þú veist við hvað ég
átti. Ég hélt að staðurinn væri
.neira miðsvæðis eins og t.d. Róm.
Merano er svo norðarlega.”
„Já, en þægilegur bær og þar
getum við öll slakað á í einn dag eða
svo. Irinaerþreytt.”
„Er þetta ekki hálfgert neyðar-
brauð?”
„Nei, vegurinn suður af Merano
er ágætur. Hann liggur framhjá
Cómóvatni.”
„Til Mílanó?”
Krieger benti honum á að tala
lægra og horfði yfir að hinum mál-
gefnu hollendingum.
Framhald í næsta blaði.
^ferölækkun á
eldavélum
AEG
Vegna sérstaklega hagstæðra innkaupa getum við nú boðið AEG eldavélar
á mjög góðu verði.
Þetta verð gildir aðeins á þessari sendingu, sem er í takmörkuðu magni.
Notið þetta tækifæri og kaupið AEG eldavél strax.
Komið í heimilistækjaverslunina Lágmúla 9.
0
BRÆÐURNIR ORMSSON %
IÁGMÚLA 9 SÍMI 38820
41. TBL. VIKAN 23