Vikan - 07.10.1976, Qupperneq 29

nei, en hún hélt áfram, áður en
hann gæti nokkuð sagt:
— Við getum ekki haldið svona
áfram Jimmie, það veist þú.
Hefur þú annars nokkurn tíma
talað um skilnað við konuna
þína?
— Ætlar þú að byrja með þetta
aftur?
— Þú átt við, að mér komi þetta
ekki við, sagði hún snöggt og hló
stutt og óvænt, eins og hennar var
vandi.
Næsta dag fór Rósa að heim-
sækja Jill, og Jimmie til Perlu.
— Heyrðu Perla, það er kjána-
legt af þér að falla vel við mig, allt
kvenólk fær Ieiða á mér fyrr eða
síðar. Hann sagði þetta hörkulega
og samanbitinn.
Hún teygði sig yfir borðið og
tók í hönd hans.
— Við skulum sjá, sagði hún.
— Jæja, ég hef aðvarað þig,
sagði hann. Þar með fann hann
ekki lengur til ábyrgðar varðandi
Perlu. Hann tók utan um hana, og
þau fóru ut.
En hann gekk og hugsaði um
Rósu. Hún situr sjálfsagt og bíður
núna. 0, hún hefur bara gott af
því að vera ein. Síðar um kvöldið
sagði Perla:
— Eg elska þig Jimmie,
gleymdu þvi ekki. Ef það er eitt-
hvað,sem ég get gert fyrir þig, þá..
Hann fylgdi henni heim, og nú
flytti hún sér inn. Hún grét. Perla
elskar mig að minnsta kosti,
hugsaði hann. Hann gekk hægt
heim til Rósu. Stiginn upp í risið
var dimmur og óendanlegur. Best
að sofna, hugsaði hann — get ekki
haldið svona áfram.
Þegar hann kom inn var ljósið
kveikt. Rósa sat við borðið og var
ennþá I sunnudagafötunum. Hvað
er nú? hugsaði hann. Eg er dauð-
uppgefinn.
— I þetta skipti ættir þú að
reyna að halda þér uppi. Hann
hafði aldrei heyrt Rósu jafn
ruddalega.
Hann slengdi sér í rúmið og
sagði:
— Jæja, vektu mig, ef það er
eitthvað.
Rósa sat við borðið og beið. Hún
sat og hlustaði eftir fótataki I stig-
anum. Hún hafði tekið ákvörðun
daginn áður og skrifað bréf, sem
byrjaði svona:
„Kæra frú Pearson, ég skrifa
yður vegna máls, sem .er mikil-
vægt fyrir okkur báðar, og ég
vona, að þér hafið ekkert á móti
því. Nafn mitt er Rósa Jónsson, og
maðurinn yðar hefur verið elsk-
hugi minn í meira en tvö ár. Hann
segir, að þér viljið ekki gefa eftir
skilnað, kannski hafið þér ekkert
á móti því, að við spjöllum um
málið...“
Hún heyrði fótatak á gangin-
um. Hún hafði oft hugleitt,
hvernig kona Jimmies liti út. Var
hún snotur, eins og Perla? En
hún var stór og þrekin kona,
traust og móðurleg. Hún blikkaði
til Rósu og gaut augunum I átt að
rúminu.
— Eg sé, að fanginn sefur,
sagði hún.
Rósa brosti óörugg.
— Þökk fyrir bréfið, sagði frú
Pearson. Það var tími til kominn,
að þú fengir að vita það.
— Fengi að vita hvað? spurði
Rósa snöggt.
Jimmie rumskaði, opnaði
augun og starði á þær. Hann rauk
á fætur og bölvaði.
— Eftir hverju ert þú að
snuðra? sagði hann reiðilega við
konu sína.
— Rósa bað mig að koma,
svaraði hún stillilega og settist.
— Fáðu þér sæti Jimmie, þá
getum við spjallað saman.
Hann var dolfallinn. Setjast og
ræða við tvær konur! En svo yppti
hann öxlum, kveikti sér í vindl-
ingi og settist.
— Allt i lagi, sagði hann.
Komum þessu frá.
Hann horfði á Rósu, eins og
hann gæti ekki skilið, hvernig
hún gæti gert honum þetta. Hún
sem segist elska mig.. jæja, jæja,
sjáum hvað setur, hugsaði hann.
— Sjáðu nú til Jimmie, sagði
kona hans vingjarnlega, eins og
hún talaði við barn. Þú hefur
logið að þessari stúlku.
Hún beið augnablik, horfði á
Rósu og hélt áfram:
— Nú færðu að heyra sannleik-
ann. Við höfum verið gift í tíu ár,
við eigum tvö börn. 1 upphafi leið
okkur vel saman, en svo varð
Jimmie leiður á mér, það er ekk-
ert óvanalegt við það.
Jimmie sat reykjandi og starði
á borðið.
Hún hélt áfram:
— Ég man eftir einni stúlku
fyrir nokkrum árum, sem...
— Perlu? spurði Rósa.
— Hver er það? spurði frú
Pearson af áhuga. Hana hefi ég
ekki heyrt um.
— Það skiptir ekki máli, sagði
Rósa.
— Jæja, mér var nóg boðið og
sagði, að hann yrði að velja milli
okkar, en Jimmie getur aldrei
ákveðið sig.
— Nei, sagði Rósa og roðnaði.
— Þið skemmtið ykkur aldeilis,
sagði Jimmie fýlulega.
— Það ert nú öllu heldur þú,
sem hefur skemmt þér.
— Það heldur þú.
— Já, já, þú trúir bara á þína
útgáfu á málunum. En nú tala ég
við Rósu. Ég varð svo þreytt á
þessu öllu, að ég þvingaði skilnað
í gegn.
Rósa rak upp stór augu.
5
HLUTI
41. TBL. VIKAN 29