Vikan - 21.07.1977, Blaðsíða 50

í rauninni var hann ómögulegur.
Alltof feiminn. Hafði aldrei neitt til
málanna að leggja. Og svo þreyt-
andi. Væri hann einu sinni kominn
inn í vinnustofuna manns, vissi
hann aldrei, hvenær hann átti að
fara, heldur sat lon og don, þangað
til maður var nærri farinn að öskra
og brann i skinninu af löngun til
þess að henda einhverju þungu á
eftir honum, eins og til dæmis
skelplötuofninum.
Það undarlega var, að hann var
býsna áhugaverður við fyrstu sýn.
Okkur kom saman um það.
Kæmirðu inn á kaffihúsið að
kvöldlagi sæirðu þar grannan,
dökkhærðan pilt, klæddan blárri
peysu og litlum gráum flannels-
jakka utanyfir, sitjandi úti í horni
með kaffiglas fyrir framan sig. Og
einhvernveginn var það svo, að
þessi bláa peysa og alltof erma-
stuttur flannelsjakkinn, létu hann
líkjast dreng, sem hefur ákveðið að
strjúka að heiman og á sjóinn.
Reyndar pilti, sem þegar hefur
strokið og stendur skjótlega á fætur
og sveiflar vasaklút. sem hann
hefur bundið utan um náttskyrtuna
sína og myndina af mömmu og fest
á endann á göngustaf, gengur út i
nóttina og drukknar..... Steypist
jafnvel fram af bryggjubrúninni á
leið til skips síns.. Hann Vafði
svart. snöggklippt hár, grá og
löng augnahár, fölar kinrar cg var
með stút á munninum eins og hann
væri ákveðinn í að fara ekki að
gráta.... Hvernig gat nokkur
staðist hann? Það skar í hjartað að
horfa á hann. Og eins og þetta væri
nú ekki nóg, hvernig hann gat svo
roðnað.... í hvert sinn, sem
þjónninn nálgaðist hann. varð hann
eldrauður í framan — hann gæti
hafa verið nýsloppinn úr fangelsi og
þjóninum verið kunnugt um það.....
SMÁSAGA EFTIR
KATHERINE MANSFIELD
Svíp-
mynd
Hjarta hans datt út um hliðarglugga
vinnustofunnar og niður á svalirnar á
húsinu andspænis, gróf sig niður í
páskaliljupottinn undir hálfopnum
blómknöppum og grænum sverðlaga
blöðunum....
,,Hver er hann, elskan? Veistu
það?”
,,Já, hann heitir Ian French.
Málari. Afskaplega flinkur, er sagt.
Einhver tók upp á því að sýna
honum móðurlega umhyggju. Hún
spurði hann, hvað oft hann heyrði
heiman að frá sér, hvort hann hefði
nógu margar ábreiður í rúminu, hve
mikla mjólk hann drykki á dag. En
þegar hún ætlaði á vinnustofuna
hans til að líta eftir sokkunum hans,
hringdi hún og hringdi og þótt hún
gæti svarið, að hún heyrði einhvern
anda fyrir innan, kom enginn til
dyra...Vonlaust.”
Einhver önnur ákvað, að hann
ætti að verða ástfanginn. Hún
laðaði hann til sín, hallaði sér yfir
hann, svo að hann gæti fundið
töfrandi ilminn úr hári hennar, tók
um handlegginn á honum og sagði
honum, hvað lífið gæti verið
undursamlegt, ef maður hefði bara
kjarkinn og fór svo til vinnustofu
Fékkst þú þér
hans eitt kvöldið og hringdi og
I -ingdi..Vonlaust.
„Það sem vesalings drengurinn
þarfnast,” sagði sú þriðja, ”er að
vera rækilega rifinn upp úr slen-
inu.” Og þau hófu ferð sína á
kaffihús og kabaretta, dansleiki, á
staði, þar sem maður drakk
eitthvað, sem líktist apríkósusafa
úr dós, en kostaði tuttugu og sjö
skildinga flaskan og var kallað
kampavín, á aðra staði, svo æsandi,
að ekki er hægt að lýsa þvi með
orðum, þar sem maður sat í
ógnvekjandi rökkri, og alltaf hafði
einhver verið skotinn þar nóttina
áður. En hann snerti ekki svo mikið
sem eitt hár á höfði hennar. Aðeins
einu sinni varð hann mjög drukk-
inn, en í stað þess að verða
ástleitinn, sat hann þarna, stein-
runninn, með tvp rauða díla í
kinnunum og líktist, já, góða mín,
einna helst dauðyflislegri veru úr
einu þessara „rag-time” laga, sem
þeir spiluðu: „Brotnu brúðunni.”
En þegar hún fylgdi honum heim í
vinnustofuna hans, var hann alveg
búinn að ná sér og sagði „góða
nótt” við hana úti á götu, rétt eins
og þau hefðu fylgst að heim úr
kirkju.... Vonlaust.
Þær gáfust þvi upp á honum, en
ekki fyrr en eftir guð veit hvað
margar tilraunir, því að neisti
vingjarnleikans verður seint
slökktur hjá konum. Auðvitað
héldu þær áfram að vera hreint
töfrandi, buðu honum á sýningar
sínar og töluðu við hann á
kaffihúsinu, en lengra náði það
ekki. Þegar maður leggur stund á
list, hefur maður alls ekki tíma fyrir
fólk, sem ekkert andsvar sýnir. Eða
er það?
„Og þar að auki held ég í
rauninni, að þarna sé eitthvað
óhreint í pokahorninu.... heldurðu
það ekki? Þetta getur ekki verið
eins saklaust og það lítur út fyrir að
vera. Hvers vegna að vera að koma
til Parísar, ef maður vill bara vera
fifill i túni? Nei, ég er nú ekki
tortryggin. En-”.
Hann átti heima á efstu hæð
dapurlegrar byggingar með útsýni
yfir ána. I einu þessara húsa, sem
eru svo rómantísk á regnkvöldum
eða tunglskinsnóttum, þegar
gluggahlerarnir eru fyrir og þung
útihurðin er aftur og maður sér
glitta i auglýsingu á skiltinu, „lítil
íbúð til leigu nú þegar”, svo
einmanalega, að engu tali tekur.
Einu þessara húsa, þar sem lyktin
er alveg órómantisk allan ársins
hring og húsvörðurinn, sem er
kona, á heima i glerbúri á neðstu
hæð, sveipuð í óhreint sjal, hrærir í
einhverju i skaftpotti og eys upp
lostæti handa spikfeita, gamla
hundinum, sem liggur makindalega
á bænasessunni.
Það var dásamlegt útsýni úr
vinnustofunni þarna uppi á hana-