Vikan - 25.08.1977, Blaðsíða 46

Manderson var áhyggjufullur.
Skömmu eftir að dóttir hans hafði
fengið umráðarétt yfir auðæfum
sínum, fór hún í ferðalag með
nokkrum vinum sínum. Þegar hún
snéri heim, var hún eins og skuggi af
sjálfri sér. Og nú átti hún að bera vitni
í morðmáli.
T OHN MANDERSON hafði
með athygli og áhyggjum
fylgst með þroska dóttur sinnar,
breytingu frá bami til fullþroskaðr-
ar konu. Honum fannst ekki langt
siðan hún var litil stúlka, sem lék
sér i garðinum og átti kanínur í
búri. Nú var hún ung kona og
lifandi eftirmynd móður sinnar
heitinnar, sem var yndisleg kona.
Lát hennar hafði verið mikil áfall
fyrir hann og litlu dótturina. Þau
höfðu aðeins átt tíu ár saman.
Manderson vissi, að hann myndi
aldrei ná sér fyllilega, en Josephine
litla hafði náð sér fljótlega, svo var
barnseðlinu fyriraðþakka. Auðvitað
hafði Manderson ekki getað látið
vera að dekra við dóttur sína, hann
var vel stæður og auðvelt fyrir hann
að uppfylla allar hennar óskir.
Móðirin hafði í erföaskrá sinni
ánafnað Josephine þó nokkrum
auðæfum. Nú rann loksins upp sá
dagur, að Josephine yrði myndug og
fengi full yfirráð yfir eignum sínum.
Það var haldin mikil afmælisveisla,
og Josephine hafði sjálf sent út
boðskortin. Eitt borðið svignaði
undan afmælisgjöfunum, og fleiri
streymdu að.
Manderson þekkti ekki marga af
gestunum, kunningjahópur dóttur-
innar var stór og mislitur. Hún var í
ýmiskonar klúbbum og umgekkst
óliklegasta fólk. Hún var ung og
falleg stúlka, sem eignaðist alls
staðar vini.
Þegar allir gestirnir voru saman
komnir, gat Manderson ekki annað
en undrað sig á því, hve afskaplega
ólíkir þeir voru. “Suma kannaðist
hann við og leist ágætlega á, en meiri
hluti gestanna voru hreint ekki að
hans skapi.
— Ég er líklega að verða gamall,
sagði hann við Wallis, lögfræðing
fjölskyldunnar og einn af meðeig-
endum sínum. — Mig grunaði ekki,
að Josephine þekkti svona marga.
helmingur gestanna er mér ógeð-
felldur. Littu bara á, hvernig þeii
dansa. Þessi maður þarna, sá með
skeggið, hann líkist mest glæpa-
manni. Og þessi kvenlegi peyi með
hörgula hárið er hálf dauður af
áfengisdrykkju. Hvar i ósköpunum
nær Josephine í svona fólk?
— 0, h vað, unga fólkið verður að fá
að skemmta sér, sagði Wallis. —
H uggaðu þig með því, að þú berð ekki
ábyrgð á henni lengur, nú þegar hún
er orðin 21 árs.
En Manderson leit ekki þessum
augum á málið. Æðsta ósk hans var,
að Josephine gifti sig ungum,
huggulegum manni, eignaðist börn,
sem yrðu eins falleg og hún sjálf, og
æli þau upp í guðsótta og góðum
siðum. En hann var ekki alveg
blindur fyrir því, að dóttur hans
virtist falla betur við unga menn, sem
voru spennandi og djarfir. Eins og
t.d. Richard Covell. Hann var
myndarlegur maður, en hann dans-
aði þannig við dömurnar, að
Manderson fannst það blátt áfram
ósiðlegt.
— Svona plebbar, hvíslaði hann
milli samanbitinna tannanna.
George Hewson, æskuvinur Jose-
phine, var allt önnur manngerð, og
hann tilbað hana á sinn hljóðláta
hátt. Hann var rétti maðurinn handa
Josephine. Bara að hún hefði vit á að
opna augun og líta betur á hann,
hugsaði Manderson. En það var
greinilegt, að hún hafði annað í
kollinum. George var góður strákur,
æskuvinur hennar, og síðan ekki
söguna meir. Það var Covell og hans
46 VIKAN 34. TBL.