Vikan - 25.08.1977, Blaðsíða 37

„Þér hljótið að hafa fengið
voðalegt taugaáfall,” sagði Larkin
með samúð. „Voruð þér ein, þegar
þér sáuð líkið?”
„Ég sá það eiginlega ekki,”
svaraði frú Greeve full fljótt. „ö, ég
hefði ekki þolað að horfa á lík. Það
— það hefði drepið mig.”
„Já, en þér sáuð hann, Millie!
Þér sögðuð mér það sjálf,” sagði
Dorothy.
„Já, ef til vill gerði ég það,”
svaraði frú Greeve. „Ég á einungis
við, að ég þoli ekki, að talað sé um
það.”
„Hvað var klukkan, þegar þér
sáuð hann, Millie?” spurði Larkin.
„Ég veit það ekki. Ég á við ég
leit ekki á klukkuna. Ég var í
heimsókn hjá kunningjum minum á
öðru farrými og------
„Var það ekki um klukkan
fjögur?”
„Jú, það getur vel verið. Það var
ekki farið að birta.”
„Og maðurinn Iá sem sagt á
þilfarinu, þegar þér sáuð hann?”
„Já.”
„Þekktuð þér hann?”
„Þekktiogþekktiekki. Ég sá, að
það var sami maðurinn, sem
gægðist á gluggann hjá mér í gær.”
„Hvernig gátuð þér séð það,
þegar dimmt var, eins og þér
segið?” spurði Larkin.
„0, góði, það var enginn vandi,
það var bjarminn frá vasaljósinu —
— Nei, ég ó við, ég sá hann alls
ekki!” bætti hún við og vildi
leiðrétta sig.
„Hvaða vasaljósi?”
„Nú hafði þér ruglað mig svo, að
ég veit hvorki upp né niður!”
andvarpaði frú Greeve og greip um
höfuðið á sér. „Ég veit ekki einu
sinni sjólf hvað ég er að segja.”
,,Nú, það stóð sem sagt maður og
laut yfir líkið með vasaljós í
hendinni? Gáði hann í vasana?”
Frú Greeve glennti upp augun.
„Ég skal segja yður það, herra
Larker, að ég veit ekkert um það!
Og þótt ég vissi það, mundi,ég ekki
segja yður frá þvi. Ég gæti þó ótt á
hættu, að ég yrði einnig myrt.”
„Haldið þér, að hann hafi þekkt
yður?”
„Það er mjög liklegt, já sannar-
lega! Ég geng nú yfirleitt ekki hægt
um og ég bjóst nú ekki við að sjá —
„En maðurinn með vasaljósið var
sem sagt að gá í vasa hins dauða?”
„Já”.
„Hver var það?”
, ,Ég get ekki sagt yður það, herra
Larkin. Mig langar ekki til að verða
næsta fórnardýrið. og þar að auki
sá ég ekki framan í hann. Hann
sneri baki að mér.”
Én þér óttist samt, að hann hafi
séð yður?”
„óttast? Ég er yfir mig hrædd.”
„En hvemig gat hann hafa séð
yður, þegar hann sneri baki að
yður?”
Frú Greeve svaraði ekki.
„Það merkir það sem sagt, að
hann sneri ekki að yður baki og þér
sáuð framan í hann. Nú, viljið þér
ekki segja mér, hver það var?”
„Hann drepur mig, hr. Larker.”
„Auðvitað!” svaraði Larkin.
„Nema því aðeins að þér segið mér,
hver það var, svo að ég geti vemdað
yður fyrir honum. En auðvitað — ef
þér viljíð ekki, að ég vemdi yður —
„Jú, ég vil það,” svaraði frú
Greeve. „Viljið þér lofa mér því að
sjá um, að hann geri mér ekki neitt
illt?”
„Því lofa ég.”
Frú Greeve settist upp og greip
með digram fingranum í öxlina á
Larkin. Hún dró hann fast að sér og
horfði hvasst í augu honum. Síðan
lét hún fallast aftur á bak að nýju
og þung augnalokin duttu niður.
„Ég veit ekki, hver það var,”
andvarpaði hún þreytulega. Það er
satt. Ég veit það alls ekki.”
„Það hefur þó ekki verið hár
maður, ljóshærður, að nafni
Frayle?” spurði Larkin ginnandi.
Framhald í næsta blaði.
Litír gera lífió
fjölskrúóugt
Hversdagsleikinn í daglegu lífi er grárri en
góðu hófi gegnir.
Andstæða þessa gráma eru litir náttúrunnar,
sem vekja gleði í brjósti þess, er gengur á vit
þeirra.
Litirnir frá Hörpu standast ef til vill ekki sam-
anburð við litadýrð náttúrunnar, en þeir geta
vikið hversdagsleikanum til hliðar og hresst
upp á tilveruna.
LÁTIÐ HÖRPU GEFA TÓNINN
LÍF Í LITUM ER ÁNÆGJULEGRA
HARPA SKÚLAGÖTU 42
34. TBL.VIKAN 37