Vikan - 20.07.1978, Blaðsíða 35

Judd svimaði. Þetta var hans siðasta
taekifæri. Allt hans eðli hrópaði á hann
að gripa hendur DeMarco og draga þær
frá hálsi sínum svo hann gæti andað.
Þess í stað beitti hann öllum sínum vilja-
krafti, rétti hendurnar aftur fyrir sig og
fálmaði eftir pípulokanum. Hann fann,
að hann var að missa meðvitund. og í
því náði hann í lokann. Með síðustu
kröftum örvæntaingarinnar snéri hann
handfanginu, og hnykkti sér til, þannig
að DeMarco var næstur opinu. Ofboðs-
legur loftstraumur sogaði þá í átt til sin
og reyndi að draga þá inn í hringiðu
rörsins. Judd hékk á lokanum af öllum
lifs og sáiar kröftum og barðist gegn org-
tndi hvirfilstraumi loftsins. Hann fann
fingur DeMarcos grafast i háls sinn,
þegar hann dróst í átt að pípunni.
DeMarco hefði getað bjargað lifi sínu,
en i blindri ofsareiði neitaði hann að
sleppa. Judd sá ekki andlit DeMarcos, en
rödd hans var rödd sturlaðs dýrs, og eng-
in orðaskil heyrðust fyrir orginu í vind-
inum.
Fingur Judds voru að missa takið á
snerlinum. Hann myndi sogast inn í píp-
una með DeMarco. Hann sendi frá sér
stutta bæn, og fann í því hvernig
DeMarco missti takið á hálsi hans. Sker-
andi vein gall við, og siðan heyrðist ekk-
ert nema niðurinn í sogpípunni. De-
Marco var horfinn.
Judd stóð kyrr, lamaður af þreytu, og
beið eftir skotinu frá Vaccaro.
Það kvað við andartaki siðar.
Hann stóð þarna ringlaður, og furðaði
sig á því, að Vaccaro hefði ekki hitt.
Hann heyrði fleiri skot í gegnum sljóa
kvalaþokuna, og hlaupandi fótatak og
síðan nafn sitt hrópað. Og svo tók ein-
hver utan um hann og rödd McGreavys
sagði, „Heilög Guðsmóðir! Sjáið andlit-
iðá honum!"
Sterkar hendur greipu um handlegg
hans og drógu hann frá hræðilegu orgi
loftsins, sem togaði hann í átt til sin.
Eitthvað vott rann niður andlit hans, og
hann vissi ekki hvort það var blóð eða
regn eða tár, og honum stóð á sama.
Því var lokið.
Hann neyddi sig til að opna annað
bólgið augað, og i gegnum mjóa blóð-
rauða rifu grillti hann í McGreavy.
„Anne er í húsinu,” sagði Judd. „Kona
DeMarco. Við verðum að fara þangað.”
McGreavy horfði einkennilega á
hann, og hreyfði sig ekki, og Judd skildi,
að hann hafði ekki komið upp orði.
Hann lyfti höfði sínu að eyra McGreavy
og hvíslaði hægt og sundurlaust. „Anne
DeMarco . . . Hún er . .. heima . ..
hjálp.”
McGreavy gekk að lögreglubilnum,
tók upp talstöðina og gaf skipanir. Judd
stóð óstyrkur á fótunum, og réri ennþá
fram og aftur eftirhögg DeMarcos.
Kaldur, nístandi vindurinn fór um lík-
ama hans. Hann sá líkama liggja á jörð-
inni fyrir framan sig, og vissi, að það var
Rocky Vaccaro.
Við höfum sigrað, hugsaði hann. Við
höfum sigrað. Hann endurtók orðin
hvað eftir annað í huganum. Og hann
vissi, að þau voru einskis virði, jafnvel á
meðan hann endurtók þau. Hvers konar
sigur var þetta? Hann hafði hugsað um
sjálfan sig eins og heiðvirða, siðmennt-
aða mannlega veru — lækni, læknanda
— og hann hafði breyst í villidýr, fullt
drápslosta. Hann hafði sent sjúkan
mann yfir í geðveiki og síðan myrt hann.
Þetta var hræðileg byrði, sem hann yrði
að búa við framvegis. Því jafnvel þótt
hann gæti sagt við sjálfan sig, að þetta
hefði verið sjálfsvöm, þá vissi hann —
Guð hjálpi honum — að hann hafði not-
ið þess að gera það. Og það gat hann
aldrei fyrirgefið sjálfum sér. Hann var
engu betri en DeMarco eða Vaccaro-
bræðurnir eða neinn allra hinna. Sið-
menning er þunnt, hættulega viðkvæmt
lag. Þegar sú himna brestur, þá er mað-
urinn aftur orðinn eitt með dýrunum og
hrapar á ný niður í frumslím hyldýpis-
ins, sem hann er svo hreykinn af að hafa
skriðið upp úr.
Judd var of þreyttur til að brjóta heil-
ann um þetta lengur. Nú vildi hann að-
eins fullvissa sig um það, að allt væri í
lagi meðAnne.
McGreavy stóð hjá honum, óvenju
blíðleguri framkomu.
„Það er lögreglubill á leiðinni til henn-
ar, dr. Stevens. Ókei?”
Judd kinkaði kolli þakklátur.
McGreavy tók undir handlegg hans,
og leiddi hann að bílnum. Hann hreyfði
sig hægt og með erfiðismunum yfir hlað-
ið. Hann tók eftir því, að það var hætt
að rigna. Út við sjóndeildarhringinn
hafði napur desembervindurinn sópað
burt þungum þrumuskýjunum, og him-
inninn var óðum að verða heiðari. í
vestri birtist mjó Ijósrönd, þegar sólin
ruddi sér braut. æ skærari og skærari.
Jólin yrðu dásamleg. ENDIR.
29. TBL. VIKAN35