Vikan - 24.04.1980, Síða 10

Sönn frásögn
Trúirðu á drauga? Eða líf eftir
dauðann? Trúirðu að sálir framliðinna
geti komist í samband við okkur?
Ég var ekki trúaður á slíkt. Ég áleit
sögur af sálarrannsóknarstarfsemi
helberan uppspuna. Að mínu áliti
þjáðist fólk sem fæst við slíkt sjálft af
geðrænum truflunum eða voru hinir
mestu svikahrappar. Það jákvæðasta
sem ég gat sagt um slíkt var að þetta
væri óskhyggja fólks sem óttaðist
dauðann.
En svo fór ég að athuga svona sögur
nánar. Ég rannsakaði söguna um aftur-
gönguna af flugi 401 mánuðum saman
og fann sannanir fyrir því að það er
eitthvað til sem hægt er að kalla líf eftir
dauðann, eitthvað sem ekki varð skýrt
með hinum fullkomnu tölvum
atómaldar.
1 ársbyrjun 1978 las ég eftirfarandi
tilkynningu í bresku blaði: Rikiskassinn
fær 3.75 milljónir punda að gjöf frá
horfinni flugkonu.
Þetta var arfur eftir fallega, unga
konu sem dó fyrir hálfri öld.
Hvers vegna hafði þetta mál tekið svo
langan tima? Hvað bjó að baki?
Ég tók að rannsaka 'málið og var
skyndilega kominn á kaf i ævintýralega
sögu sem gerðist árið 1928. Og hún hélt
mér fjötruðum mánuðum saman.
Hún fjallaði um fífldjarfa tilraun fyrr-
verandi herflugmanns og fagurrar konu
til að fljúga í fyrsta skipti þvert yfir
Atlantshafið frá austri til vesturs. Hún
fjallaði um belgískan milljónamæring
sem hvarf á dularfullan hátt á flugi yfir
Ermarsundi og slysið þegar risaloftskipið
„R 101”fórst.
En fyrst og fremst fjallaði hún um
afturgöngu þeirra flugmanna sem fórust
í þessum slysum. Eftirlifandi félagar
fullyrtu að þeir hefðu birst sér, varað við
nýjum slysum og gefið upplýsingar um
orsakir dauða síns.
Ég eyddi mánuðum í að skoða gömul
skjöl og tala við þau vitni sem enn voru
á llfi til að segja frá þessum hálfrar aldar
gömlu atburðum. Og smátt og smátt
skipti ég næstum því gegn vilja mínum
um skoðun.
Ég held að 91 árs gamall, blindur
majór, Oliver G. Villiers, hafi komist
best að orði um þær hræringar sem áttu
sér stað í huga mér:
— Það er til annað líf eftir dauðann,
sagði hann þegar ég heimsótti hann á
sveitabýli hans á köldu haustkvöldi
1978. — Við getum haft samband við
framliðna. Þessi saga sannar það og þess
vegna verðið þér að skrifa hana. Þannig
getið þér gefið svo ótal mörgum nýja
von.
Og hér kemur sagan:
Hún hefst 12. mars 1928 í bænum
Grantham í Lincolnshire. Um klukkan
fimm um morguninn gengur kona á
fund sóknarprestsins og biður hann að
taka sig til altaris.
Konan er um þrítugt. Hún er í leður-
Eineygði flugmaðurinn Raymond
Hinchcliffe og fegurðardisin Elsie
Mackay leggja af stafi i flug yfir
Atlantshafið. Þau sáust aldrei
framar á Iffi. Samt fékkst skýring á
þvi hvernig slysið bar afi höndum.
Hinchcliffe flutti sjálfur skilabofl um
það — úr öfirum heimi.
jakka, leðurbuxum og leðurstígvélum,
um háls hennar hanga fluggleraugu.
Hún heitir Elsie Mackay, þekkt kona i
Englandi. Hún er vinsæl leikkona, þykir
ein best klædda kona Jandsins og er þar
að auki einn ríkasti erfingi landsins.
Faðir hennar er Inchcape lávarður.
Hann á stóra skipamiðlun og er marg-
faldur milljónamæringur.
Hún krýpur niður og presturinn
blessar hana.
Rúmum tveimur tímum síðar stígur
Elsie Mackay upp í flugstjórnarklefa
eins hreyfils vélar af gerðinni Stinson,
200 PS. Hún er tiu metra löng, hámarks-
hraði 180 km á klukkustund. Á hliðinni
má lesa nafnið: „Endeavour” sem þýðir
á islensku „Viðleitni”.
Klukkan er 07.15.
Á eftir henni fer maður í flugmanns-
búningi. Hann er rúmlega þrítugur og er
með svartan lepp yfir vinstra auganu:
Flugstjórinn, Raymond Hinchcliffe.
Hann var herflugmaður í heims-
styrjöldinni fyrri og síðar flugmaður hjá
KLM. Hann er kvæntur og á tvö börn.
Hann missti vinstra augað í loftárás.
— Er allt tilbúið? spyr Elsie.
Hinchcliffe kinkar kolli og setur i gang.
Flugvélin tekst á loft og hverfur i þung-
búin skýin. Klukkan er 8.35.
Fífldjörf tilraun er hafin: Þau ætla að
fljúga í fyrsta sinn í sögunni þvert yfir
Atlantshafið frá austri til vesturs.
Astæður Hinchcliffe til þess arna
voru fé og frami. Og Elsie, milljóna-
erfinginn, vildi sýna heiminum að hún
væri ekki bara fordekruð dóttir auðugs
föður.
Hún hafði sjálf lokið flugprófi og lagði
fram allt það fé sem þurfti til ferðarinnar
og greiddi Hinchcliffe 80 pund í
mánaðarlaun. Þar að auki hafði hún
•Höfundur þessarar frásagnar,
John G. Fuller, er þekktur
fyrir bækur sinar um dular-
fullaatburði.
lofað að liftryggja hann fyrir 10.000
pund sem þá var mikil upphæð.
Faðir hennar, Inchcape lávarður, vissi
ekkert um þessar áætlanir. Hann hefði
áreiðanlega gert allt sem í hans valdi
stóð til að koma í veg fyrir þær.
Endeavour lagði upp í ferð sína á
þessum marsmorgni án nokkurra sendi-
tækja. Því er ekki hægt að rekja ferðir
hennar nema að því leyti sem aðrir urðu
sjónarvottar að.
Ríkið erffir 3,75
milljónir punda eftir
konu sem hvarf spor-
laust.
11.30:
Eins hreyfils flugvél sést á flugi yfir
Waterford og stefnir í vestur. Þetta er í
420 km fjarlægð frá Grantham.
13.30:
Vitavörður á suðurodda Irlands tekur
eftir flugvél sem flýgur hátt í vestur.
13.40:
Franska vöruflutningaskipið
Rouissilion tilkynnir flugvél yfir hafinu
sem stefnir í vestur.
Þetta eru síðustu lífsmerkin frá
Endeavour. Það næsta sem fréttist af
Hinchcliffe og Elsie Mackay er svo
ótrúlegt að það þarf mikla og nákvæma
rannsókn svo að hægt sé að taka það
nokkurn veginn trúanlegt.
Heima í Englandi bíður Emilie
Hinchcliffe fregna af manni sínum.
Konunglegi flugherinn hefur beðið öll
skip á Atlantshafi að hafa gát á flug-
vélinni. En engar fréttir berast.
Veðurfregnir af þeim slóðum þar sem
búast má við Endeavour eru ekki
uppörvandi: Mikil lægð, lágskýjað,
hvassviðri og haglél.
12. mars 1928. Dagurinn líður án þess
að frekar fréttist af vélinni. Nú eru
næstum því 18 klukkustundir síðan
Endeavour lagði af stað.
Á þessum tíma er eitt af skipum
Inchcape lávarðar, Barrabool, á
siglingu suður af Kanaríeyjum. Um
borð eru tveir fyrrverandi flugmenn
Konunglega flughersins, Henderson
ofursti og Oldmeadows majór.
Báðir eru góðir vinir Hinchcliffes.
Þeir hafa þó ekki hitt hann lengi og vita
ekkert um Atlantshafsflug hans.
Um tvöleytið aðfaranótt 13. mars
liggur Oldmeadows sofandi i klefa sinum
þegar hurðin er skyndilega rifin upp á
gátt og ljós kveikt.
Oldmeadows hrekkur skelfingu
lostinn upp. Við rúmið hans stendur
Henderson náfölur.
— Það hefur dálítið undarlegt komið
fyrir, stamar hann.
— Hvað er að?
— Manstu ekki eftir Hinch?
— Jú, auðvitað. Hvað með hann?
— Þér finnst það auðvitað ótrúlegt en
fyrir andartaki stóð hann ljóslifandi í
klefanum hjá mér. Hann var í
flugmannsbúningi með lappann fyrir
auganu en að öðru leyti afar torkenni-
legur. — Hendy, x kallaði hann
örvæntingarfullur. — Hvað á ég að
gera? Ég er með konu um borð og við
erum glötuð. Glötuð, heyrir þú það? ...
En áður en ég gæti svarað nokkru hvarf
hann...
Oldmeadows hristi höfuðið.
— Þetta er bara martröð, Hendy,
sagði hann og hellti viskíi 1 glas handa
IO Vikan 17. tbl.