Vikan - 24.04.1980, Blaðsíða 43

Með titrandi röddu hélt hún áfram:
„Jafnvel eftir daginn á morgun, pabbi,
jafnvel eftir brúðkaupsdaginn minn, þá
mun alltaf vera sérstakur staður fyrir þig
i hjarta mínu, sama hvar ég er og sama
hvaðég geri.”
Eins og alltaf áður tók hún þéttar um
háls hans. Og hann var feginn þvi að
hún grúfði andlit sitt I bringu hans þvi
augu hans voru orðin vot.
Jeth andvarpaði og sló pípunni sinni
við stein. Honum líkaði ekki rammt
bragðið. En hann vissi að það var ekki af
tóbakinu. Einmanaleikinn kom yfir
hann þegar hann minntist brúðkaupsins.
Það hafði tekist stórvel — alveg eins og
hann hafði fyrir löngu dreymt um,
þegar hann lagði Barböru I rúmið
hennar. Honum hafði alltaf þótt það
skemmtilegt. Hann hafði lesið fyrir hana
eða talað við hana. Aldrei leið það kvöld
að þau spjölluðu ekki svolitið saman
áður en hann slökkti Ijósið.
Hann hafði notið þess að lesa fyrir
hana ævintýri. Og brúðkaupið i dag
hafði verið eins og raunverulegt
ævintýri. En, hugsaði hann með sér,
jafnvel ævintýrum hlaut að Ijúka.
Hjarta hans tók skyndilegan kipp þeg-
ar hann sá bifreiðina sem ók hægt út úr
þorpinu.
Steven sæti við stýrið og Barbara við
hlið hans, Ijómandi I brottfararfötunum.
Að öllum líkindum lægi Tryggur í aftur-
sætinu.
Þau ætluðu ekki að fara strax i
brúðkaupsferðina. Þau ætluðu i íbúðina
hans Stevens í borginni. Seinna, þegar
álagið minnkaði i starfi hans, þá færu
þau eitthvað i sólina. Nú jæja. Jeth
andvarpaði. Ekki var hægt að skipa
unga fólkinu fyrir, það hafði sínar eigin
hugmyndir.
Jeth hugsaði með sér hvernig það yrði
að snúa aftur heim i húsið tóntt og ekki
einu sinni hundurinn til þess að fagna
tíonum. Það var önnur ástæða fyrir því
að hann var hérna núna. Hann gat ekki
hugsað sér að vera á staðnum, þegar
hlutirnir hans Tryggs voru bornir út. En
hann duldi hugsanir sínar. Tryggur var
jú hundurinn hennar Barböru og i dag
var brúðkaupsdagurinn hennar.
Hann stóð upp. Bifreiðin var næstum
beint fyrir neðan hann. I daufu sól-
skininu gat hann glögglega séð Steven
við stýrið. Barböru við hlið hans og
stóra, svarta hundinn í aftursætinu.
Jeth lyfti upp hendinni og veifaði.
Hann bjóst við að Barbara myndi veifa
á móti en horfa síðan beint áfram. Hve
oft hafði hann ekki sagt henni að lifið
væri ekki til þess að líta aftur, heldur
horfa fram á við. Þetta höfðu verið
siðustu orð hans til hennar síðasta
kvöldið áður en hún fór til annars
nianns.
Hann undraðist þegar bíllinn
stansaði.
Jeth hnyklaði brýrnar. Höfðu þau
gleymt einhverju? En þá opnaði Barbara
dymar og steig út. Síðan opnaði hún
afturdyrnar og sneri baki í hæðina um
leið.
I fyrstu hreyfði Tryggur sig ekki. En
svo, þegar Barbara sagði eitthvað við
hann, settist hann hægt og varlega upp.
þefaði og sperrti eyrun.
Hún færði sig til hliðar og Tryggur
stökkútúrbílnum.
Barbara settist á hækjur sínar við hlið
hundsins síns og lagði handleggina utan
um háls hans. Svo stóð hún upp og benti
upp þangað sem Jeth beið.
„Farðu!" heyrði Jeth að hún sagði.
Hundurinn hikaði og leit spyrjandi á
húsmóður sína.
„Farðu, Tryggur!” sagði Barbara
aftur og nú meira skipandi.
Hundurinn skildi hana. Með stuttum
nákvæmum skrefum hljóp hann upp
eftir kunnugum stígnum og gelti einu
sinni i fagnaðar- eða kveðjuskyni.
Gamli hundurinn nuddaði sér upp við
læri Jeths. Jeth leit niður þar sem dóttir
hans brosti til hans. Hún lyfti hendinni
og Jeth veifaði á móti.
Barbara fór aftur inn í bilinn og settist
við hlið eiginmanns síns. Dyrnar
lokuðust. Þau óku I burtu, úr augsýn,
hvorugt þeirra leit við.
Tryggur ýlfraði svolítið. Jeth fitlaði
við hárin á hálsi hundsins. Tryggur
hreyfði sig ekki, ekki fyrr en Jeth leit I
brún góðleg augun. Vindurinn skrjáfaði
I grasinu. Það voru vist ennþá hérar á al-
menningnum.
„Komdu, karlinn,” sagði Jeth. „Við
skulum fara heim.”
Tryggur dillaði skottinu. Þeir héldu
niður á við, maður og hundur í nánu
sambandi. Jeth Channon fann ekki til
einmanakennar. Hann vissi að hve langt
sem dóttir hans færi þá væri hún ailtaf
meðhonum. Alltaf. ENDIR.
17. tbl. Vikan 43