Vikan - 24.04.1980, Qupperneq 15

Við vildum ekki leggja
af stað þann 13. sem
þar að auki var mánu-
dagur.
og þegar við komum að fyrstu
innsiglingarbaujunni í L’Abervragh var
skollið á myrkur og hreinasta illviðri.
Þessi innsigling er mjög erfið, þar sem
sker eru á báða bóga. Við vorum rétt
lögö af stað inn i rennuna þegar
hellirigning skall á þannig að við
misstum sjónar af innsiglingarljósunum
og okkur leið heldur illa þar til við
náðum þeim inn aftur. Hefðum við ekki
komið auga á Ijósin fljótlega hefðum við
neyðst til að snúa við þar sem aðeins eru
um 150 metrar á milli skerja í þessari
erfiðu innsiglingu. En við komumst
klakklaust í gegn, inn á öruggt lægi, og
var það afskaplega notaleg tilfinning
eftir allt sem á undan var gengið.
— Daginn eftir sögðu fréttir frá því að
Fastnetkeppnin hefði einmitt staðið yfir
með þátttöku 360 skúta þegar þetta
veður skall á. Og það hafði hræðilegar
afleiðingar. Vitað var um 13 manns sem
farist höfðu og enn var 7 manns saknað.
Samtals fórst þarna 21 skúta, tugir
skemmdust og enn voru nokkrar skútur
ófundnar, þar á meðal skútan hans
Edwards Heath. Ölduhæðin var sögð
hafa náð 40 fetum.
— Þetta var átakanleg nótt. Frá
radíóinu bárust stöðug neyðarköll,
Mayday, Mayday, og neyðarástandi var
lýst yfir á svæðinu. Allt sem flotið gat
eða flogið var kallað á vettvang til
aðstoðar, meira að segja Nimrodþotur.
— Eftir þetta tókum við aldrei neitt
mark á bresku veðurspánni. Það eina
sem virtist mega treysta á í henni voru
tilkynningar um að enginn is væri við
suð austur lsland.
Kokkurinn og Óli Skans í
Brést
— Við héldum frá L’Abervragh í
blíðskaparveðri og áleiðis til Brest.
Ferðin gekk eins og i sögu en því miður
var það ekki svo með alla. Á leiðinni
sigldum við fram hjá skútu sem hafði
hvolft og var franska strandgæslan að
leitaaðáhöfninni.
— I Brest lögðumst við upp að
dönskum báti, Johanne Bruhn, og tókst
strax góð vinátta með okkur og
áhöfninni, en það var danskur læknir,
amerísk eiginkona hans og 11 ára sonur
þeirra. Læknirinn hafði selt allar þeirra
eigur i Danmörku til að kaupa fiskibát
sem hann breytti svo i glæsilega lysti-
snekkju og ætluðu hjónin að eyða næstu
árum í að ferðast um heiminn á henni.
Við slógum upp mikilli veislu um borð í
Johanne Briihn þar sem við kenndum
læknishjónunum ásamt frönskum
vinum þeirra að dansa kokkinn og Óla
Skans.
Kristín Hátfdánardóttir við stýrifl 6 Bonný.
Kletturinn reyndist
vera stór, svört segl-
skúta, ljóslaus og með
dökk segl. Sannkallað
draugaskip, líkt og
Hollendingurinn fljúg-
andi.
að hún blikkaði ekki eins og gefið var
upp á kortinu. Og jtegar við komum
skyndilega auga á klett 30 gráður á
stjórnborða fórum við að efast um að
við værum á réttri leið. En eftir fáeinar
mínútur, sem okkur virtust nú reyndar
heil eilífð, sáum við að klettur þessi var á
ferð. Hann reyndist sem sagt vera stór,
svört seglskúta, ljóslaus og með dökk
segl. Var engu likara en hér væri mættur
sá hinn eini og sanni Hollendingurinn
fljúgandi. Eftir að þetta dularfulla
draugaskip var horfið sjónum okkar
grilltum við í bauju númer þrjú og stuttu
seinna innsiglingarvitann í Falmouth.
Við lögðumst þar að morgni í legufæri í
skútuhöfninni í hávaðaroki og vorum
við örþreytt, blaut og hrakin.
— Kvöldið eftir fórum við i skútu-
klúbb staðarins og hittum þar þrjá
franska siglingarpenn sem við höfðum
kynnst i St. Ives. Þeir tóku qkkur eins og
Bonný á þurni landi i Frakklandi.
þeir hefðu heimt okkur úr helju þvi frést
hafði af tveimur skútum sem sukku og
fleirum sem löskuðust á þessum slóðum
í þessum veðragangi.
Hjátrúin bjargaði okkur
— 11. ágúst spáði BBC góðu veðri og
við ákváðum að leggja af stað næsta
dag. En þegar við vöknuðum um
morguninn var blinda þoka yfir öllu og
þar sem strönd Brittaníu er afar skerjótt
og ekkert lamb að leika sér við þótti
okkur óráðlegt að leggja af stað. Um
kvöldið spáði BBC suð-vestan hægum
byr og að þoku mundi létta svo við
gerðum aðra tilraun með Frakklands-
ferð. Það var annaðhvort að hrökkva
eða stökkva því að eins og allir vita eru
sjómenn afar hjátrúarfullir og við
vorum engin undantekning frá því. Svo
við vildum alls ekki leggja af stað þann
þrettánda sem þar að auki var
mánudagur. Þvi lögðum við í ’ann
klukkan 11 aðkvöldi hins 12.
— Klukkan 14.00 þann 13. vorum við
stödd 35 milur undan strönd Brittaníu-
skaga i 5-6 vindstigum og enn spáðu
Bretarnir blíðu. Fjórum tímum seinna
byrjaði hann að hvessa og reif sig upp i
storm. Við áttum eftir 10 sjómílur i land
17. tbl. Vikan 15