Vikan - 24.04.1980, Blaðsíða 19

Þýðandi: Jóhanna Þráinsdóttir
Annar hluti
aldrei grenjaði á nóttunni og varla utan
þess heldur, var löngu farin. Og hún
hafði skilið eftir sig annað barn með
óteljandi þarfir sem grenjaði — oft.
Eftir fæðingu barnsins dreif öll fjöl-
skyldan i að heimsækja þau. Foreldrar
Jóhönnu frá Massachusetts, foreldrar
Teds frá Florida — en þar höfðu þau
sest í helgan stein. Og bróðir Teds kom
ásarnt konu sinni frá Chicago. Allt þetta
fólk sat s$m fastast og vænti þess að
vera vel haldið i mat og drykk.
— Það er eins gott að ég var alinn upp
við rekstur á veitingastofu, sagði Ted.
— En ég var það ekki. Og verði ég að
taka við einum fleiri í fæði þá sendi ég
þeim reikning.
Daghjúkrunarkonan hætti að koma,
fjölskyldan hvarf til sins heima og þau
áttu ekkert eftir nema örþreytu. Þau
höfðu ekki búist við þeirri þrotlausu
vinnu sem fylgir ungbarni.
— Það er svo langt síðan við sváfum
saman að ég heid ég muni ekki lengur
hvað á að gera við hann í sliku tilfelli.
— Þetta er ekkert fyndið.
— Ég veit það.
I fyrstu var Ted afar áhugasamur um
að rækja þetta nýja hlutverk sitt af
stakri kostgæfni. Flann fór á fætur með
Jóhönnu til að hún væri ekki einmana
meðan hún gaf Billy brjóstið. Þannig
var ekki óalgengt að þrjár mannverur
rorruðu saman hálfdottandi um miðja
nótt. En eftir að hann hafði oftar en
einu sinni sofnað fram á skrifborðið sitt i
vinnunni takmarkaði hann þessa nætur
aðstoð sína við að tauta eitthvað þegar
Jóhannafóráfætur.
Átta mánaða gamalt fór barnið að
sofa lengur. Jóhanna hafði samt jafn-
mikið að gera á daginn — bleyjuþvottur,
innkaupaferðir og matmálstímar. Hún
vissi að hún átti að hlakka til þess að Ted
kæmi heint á kyöldin af þvi hann var
maðurinn hennar. En oftast fann hún
bara til tilhlökkunar af því að þá fékk
hún hjálp — við að ganga frá þvotti eða
skúra eldhúsgólfið.
kvöldinu heima hjá sér við smákökuát.
Það var svo ótal margt sem korn þeim til
að meta félagsskap hvors annars:
Einmanaleikinn i andlitum fólks sem
reikaði um hálfdrukkið, leitandi að
partii, félagsskap, einhverjum til að tala
við. Ferjan á sunnudagskvöldin: Síðasta
tækifæri til að hitta einhvern. Fólk sem
reyndi örvæntingarfullt að bjarga því á
fimm mínútum sem því hafði ekki tekist
að bjarga alla helgina.
Ástarleikir þeirra einkenndust af
léttúð sumarsins og þeirri spennu sem
fylgdi þvi að hafa svo fá tækifærr til að
vera ein í húsinu. Yndislegust af öllu var
þó sú vitneskja að þau gátu haldið áfram
að vera saman að sumrinu loknu, ef þau
vildu.
— Jóhanna, mig langar til aðgiftast
þér. Gerðu það. Ég hef aldrei beðið mér
konu fyrr. Viltu giftast mér?
— Já. 0, já!
Þau föðmuðu hvort annað i einlægri
ástúð. En að baki hennar bjó lika
þakklætistilfinning fyrir að geta þannig
sannað að lif þeirra var jafneðlilegt og
heilbrigt og best varð á kosið. Og nú
þurftu þau ekki framar að reika leitandi
um meðglasiðsitt.
Þeim fannst sem barnið væri búið að
gráta heila eilífð.
— Bara 48 minútur samkvæmt
klukkunni, sagði Ted.
— Bara!
Þau voru alveg uppgefin. Þau höfðu
vaggað honum, klappað honum, gengið
um gólf með hann, lagt hann niður,
tekið hann upp aftur, látið hann grenja,
huggað hann og sungið fyrir hann en
hann hætti ekki öskrum sínum.
— Annað okkar ætti að fara að sofa.
— Égersofnuð.
Billy var fjögurra mánaða. Daghjúkr-
unarkonan, sem afhenti þeim barn sem
17- tbl. Vlkan 19