Vikan - 24.04.1980, Blaðsíða 20

Framhaldssaga
— Jóhanna, mig langar svo til að gera
það...
— En mig langar ekkert til þess. Mig
langar mest til að hafa herbergi út af
fyrir mig.
Þau reyndu að láta sem þetta væri
gamanmál og fóru að sofa.
Fólk hélt áfram að segja þeim að þetta
lagaðist bráðum og reyndar gerði það
það. Nú var Billy farinn að sofa allar
nætur, hann var bæði fallegt og
skemmtilegt barn. Áhyggjur Teds yfir
þvi að barnið kynni að erfa útlit hans
voru algjörlega ástæðulausar og raunar
datt aldrei neinum í hug að halda þvi
fram að hann líktist honum. Billy var
með fíngert nef, stór, brún augu og slétt,
hrafnsvart hár. Hann var yndislegur.
Við; þessa breytingu á' lífi, þeirra fór
vinlunum líka fækkarídi. Þáu á'ttu ekki
lengur neitt sameiginlegt með éinhleyp-
um, þeir hefðu eins getað tilheyrt ann-
arri stjörnu. Fyrsta hjónabandsárið
hafði Ted flust í íbúð Jóhönnu á 70. götu
austur. íbúar hússins voru allt einhleyp-
ingar ásamt fáeinum hórum sem höfðu
eirihvern veginn villst þangað. Þau
fluttu í íjölskylduhús i nágrenninu og
nágrannarnir I íbúð 3-G niðri, Thelma
og Charlie Spiegel, urðu bestu vinir
þeirra. Þau áttu litla telpu sem var
þremur mánuðum eldri en Billy og hét
Kim. Charlie var tannlæknir. Þau ving-
uðust líka við Marv, auglýsingasala hjá
Newsweek, og konu hans, Lindu. Þau
áttu Jeremy sem var tveimur mánuðum
eldri. Öll foreldrar með fyrsta barn sem
borðuðu t stundjrm saman og ræddu um
magakrampa og vandann við að venja
börnin á kopp. Eða þá að þau báru
saman framfarir barna sinna af mikilli
ákefð: Hver var farinn að standa upp,
ganga, tala, pissa I kopp eða gera þarfir
sinar á gólfið. Þetta var sameiginlegt
áhugamál allra og þau héldu sig við það.
Stundum átti þá einhver til að segja: —
Heyrið mig nú, getum við ekki talað um
eitthvað annað? Breytingin varð þó
aldrei mikil: Uppeldi barna í New York,
almennings- eða einkaskólar og einstaka
sinnum bíómynd sem þau höfðu séð eða
bók sem þau höfðu lesið. Það er að segja
ef eitthvert þeirra hafði háft tíma til að
lesa.
Billy Kramer var nú 18 mánaða
gamall og fólk nam staðar á götunni til
að horfa á hann og hina fallegu móður
hans.
Ted fékk kauphækkun út á það eitt að
vera orðinn faðir. Að minnsta kosti fann
hann enga aðra ástæðu. Hann var orð-
inn meðlimur í alþjóðaklúbbi feðra.
Hann sótti fótboltaleiki með gömlum
vinnufélaga sínum, Dan, sem var lög-
fræðingur. Hann las ný tímarit og The
Wall Street Journal vegna vinnu sinnar.
Og hann hafði vinnu. Vinahópur
Jóhönnu samanstóð af fáeinum konum
sem stunduðu skemmtigarðana með
börn sín og svo Thelmu. Og henni
fannst það heldur fábrotin skemmtun
miðað við Ted sem hvarf til vinnu sinnar
á hverjum degi til að blanda geði við
mannverur sem voru vissulega meira en
76 cm á hæð og kunnu auk þess að
mynda heilar setningar. 1 heimi hennar
var enginn sem hún gat gert að
trúna^áéfini, ekki einu sinni Ted.
Enginn til að trúa fyrir því leyndarmáli
sem olli henni mestum áhyggjum.
Hún reyndi einu sinni að fitja upp á
þvi en konurnar vildu ekki hlusta á
hana.
— Ég elska barnið mitt, sagði hún ein-
hverju sinni við Thelmu. — En þegar á
allt er litið er þetta ósköp einhæft og
leiðinlegt lif.
— Auðvitað, sagði Thelma og Jó-
hanna hélt að hún hefði fundið banda-
mann.
— En það er þó að vissu leyti líka
spennandi, bætti hún svo við.
Jóhönnu skorti viðræðufélaga. Kon-
urnar sem hún þekkti voru annaðhvort
miklu þolinmóðari en hún eða þá að þær
neituðu að viðurkenna staðreyndir. Hún
bryddaði upp á þessu við móður sína í
simtali:
— Varstu aldrei leið?
— Nei, ég var aldrei leið á þér. Þú
varst aldrei til neinna vandræða.
Var þá eitthvað að henni? Kvöld
nokkurt hlustaði hún á langa sögu Teds
um vandræði hans með einn af vinnu-
félögunum og hvernig það þjakaði hann.
Hún gaf þau svör sem hann bjóst við af
henni: — Þú mátt ekki láta þetta angra
þig. Og svo reyndi hún að segja honum
frá þvi sem angraði hana. — Það var
ekki af því að henni þætti ekki vænt um
Billy, hann var svo skemmtilegur og
fallegur, en dagarnir voru svo einhæfir.
— Það er hundleiðinlegt að vera
móðir, Ted. En enginn vill viðurkenna
það.
— Já, það er vist þannig. Að minnsta
kosti fyrstu árin. En hann er yndislegur,
finnst þér ekki?
Hann langaði ekki til að heyra neitt
frekar um þetta. Hann sneri sér upp í
horn og fór að sofa.
ÞRIÐJI KAFLI
Hún varð að lifa með þessu leyndar-
máli sínu. Og það varð stöðugt erfiðara.
Hápunktur sumarsins var þegar Billy
lærði að gera í koppinn sinn: — Húrra,
Billy, sagði hún og klappaði saman lóf-
unum, Ted og Billy klöppuðu líka. Það
var ætlast til að foreldrar sýndu börnum
sínum jákvæða hvatningu.
— Gera dúdú, sagði barnið nokkrum
dögum seinna og fór á koppinn sinn af
sjálfsdáðum. Og þegar Ted hringdi
skömmu siðar til að segja frá því að
honum hefði tekist að ná alveg sérstak-
lega góðum samningi um sölu á
mánaðarlegri heilsiðuauglýsingu hafði
Jóhanna lika góðar fréttir að færa: —
Hann sagði gera dúdú og fór sjálfur á
koppinn. Samt var þetta hvorki hennar
eigin persónulegi sigur né hennar
„dúdú”.
Billy var tveggja ára. Móðir Jó-
hönnu mundi hafa sagt um hann að
hann væri aldrei til vandræða. Hann átti
stundum til að vera þrjóskur og seinn I
svifum. En persónuleiki hans þroskaðist
óðum. Hann var ekki lengur frumstæð
vera sem stákk matnum sínum I eyrun
heldur nokkurn veginn siðfáguð mann-
eskja sem hægt var að fara með á kín-
verskan matsölustað á sunnudögum.
Hún leyfði honum að fylgjast með
Sesamistræti í sjónvarpinu. Hann sat
fyrir framan það án þess að skilja full-
komlega hvað þar fór fram en það veitti
henni klukkustundar frelsi.
Ted hafði náð fullum blóma. Sem
ungur maður hafði hann verið óákveð-
inn og leitandi. 39 ára gamall var hann
orðinn að dugmiklum auglýsingasala.
Tekjur hans á síðasta ári höfðu náð
24.000 dollurum. Þetta voru kannski
ekki neinar sérstakar tekjur á New York
mælikvarða en meira en hann hafði
nokkru sinni búist við. Hann var á upp-
leið. Hann lagði hart að sér við að
fylgjast með öllum nýjungum og yfir-
maður hans, auglýsingastjórinn, kallaði
hann „aðalmanninn sinn”. Hann kom
aldrei við á þeim börum sem auglýsinga-
fólk kom saman á til að fá sér drykk að
lokinni vinnu og hann klæmdist aldrei
við skrifstofustúlkurnar. Hann var fjöl-
skyldumaður. Heima átti hann bráðfall-
ega konu og bráðfallegt barn.
Helgarnar voru henni auðveldari. Þau
hjálpuðust að við að versla eða Ted fór
út með Billy svo hún gæti farið ein eða
einfaldlega slappað af. Stundum spurðu
vinnufélagamir Ted hvernig honum
fyndist að ala upp barn í New York og
Ferskleiki
cinkcnnir kwlitwkin frá Á /'S, Norc^i.
bú fwrd oll hcimilista-kin i sötnu /‘Itvsilcf’u
tizkulituniini frii suinti frutnlciöantlu.
fi£
ITJkrsi
— Tryggur heimilisvinur.
M

EFÍ
EINAR FARESTVEIT & CO. HF.
BERGSTAÐASTRÆTI 10 A
Sími 16995.
M Vlkaa 17. tbl.