Vikan - 24.04.1980, Síða 39

Smásaga
Smásaga eftir
Emil Örn Kristjánsson
IMei, þetta gat ekki verið. Hrólfur var
máttvana af hræðslu. Aldrei hafði hann
séð jafnstóra flugu. Hún var á stærð við
kú. Þetta var líklega býfluga. Hún
ætlaði örugglega að fara með hann eins
og fíflana og sjúga úr honum vökvann.
Þetta gat ekki verið satt.
Svona var að hlaupa uridan
skyldunni. Hann átti að vera heima og
lesa fyrir próf, en það er ekki svo gott að
sitja inni þegar sólin skín og fuglarnir
syngja. Þetta átti nú ekki að verða nema
smá labbitúr.
Æi, hann vildi ekki deyja, hann var
svo ungur og tækifærin brostu við
honum. En nú horfði hann framan i
dauða sinn. Risastór býflugan starði á
hann margbrotnum augum og blóð-
þorstinn lýsti sér úr þeim. Þvílíkur
dauðdagi, að láta blóðþyrsta flugu sjúga
úr séralla vessa.
Hvernig ætli dauða hans yrði svo
tekið? Myndi einhver skrifa minningar-
grein? Hver ætli það yrði þá? Hvernig
yrði Linu við? Vissulega yrði lífið henni
auðveldara núna. Hún vann ekki fyrir
háum launum í bankanum og núna
þyrfti hún ekki að sjá fyrir honum
meðan hann væri i námi. En hann vildi
ekki deyja, og hann var viss um að þrátt
fyrir allt myndi Lína sjá eftir honum.
Hún yrði þá líka að rýma íbúðina á
hjónagörðunum.
Hvað var flugan annars að hugsa,
ætlaði hún ekki að drepa hann? Hann
ætlaði að reyna að hlaupa í burtu. Svona
já, snúa sér hægt við og taka svo til
fótanna. Æi nei, hún var komin fram
fyrir hann. Hann sneri við og hljóp aftur
til baka. Ah, hún var aftur komin fram
fyrir hann. Hann sá að reiðin og
æsingurinn brunnu úr augum hennar.
Alveg eins og augunum hennar mömmu
þegar hún fann vínflöskuna i herberginu
hans. Hún myndi örugglega drepa hann
á hinn hroðalegasta hátt.
Svo það var þá svona að standa
frammi fyrir dauða sinum. Hann hafði
alltaf ímyndað sér að hann myndi
andast i rúminu. Þannig dóu víst flestir,
var það ekki? Af hverju þurfti hann að
lenda í þessu? Af hverju þurfti hann að
vera hérna í dag?
Ef einhver kæmi nú, þá litu málin allt
öðruvisi út. Ef tveir væru á móti
flugunni. þá yrði áreiðanlega enginn
gluggarúðunni væru í raun svona ógeðs-
legar. Hvað hafði hann annars drepið
margar flugur um ævina? Þær voru
fjöldamargar. Hann hafði stundum
leikið sér að því að kremja þær undir
þumalfingrinum. Hann strengdi þess
heit að gera slíkt aldrei framar ef hann
kæmist úr þessum háska.
Hrólf langaði mest til þess að gráta.
Hann var alls ekki undir dauðann búinn.
Bara að hann hefði hagað sér betur í
lifinu. Verið svolítið tillitssamari. En
það breytti vist engu héðan af.
Mikið ferlega var hann hræddur. Hann
hafði aldrei verið svona hræddur. Ekki
einu sinni þegar hann var lítill og datt i
Mývatn. En þá voru mamma og pabbi
líka nálægt og hann var viss um að þau
myndu bjarga honum.
vandi að ráða við hana. Hann leit í
kringum sig, án þess þó að lita af
flugunni. Hann sá engan. Það voru víst
ekki margir á ferli í Öskjuhlíðinni á
þessum tíma dags. Hann þorði ekki að
hrópa. Hann var viss um að ef hann
opnaði munninn myndi flugan ráðast á
hann aðbragði.
Nú hlaut að koma að því. Á morgun
yrði svo lýst eftir honum og það tæki
leitarflokkana ekki langan tíma að finna
líkið.
Hvernig ætli líkið af honum yrði
annars útleikið? Kannski sæi litið á
honum, kannski væri búið að sjúga úr
honum allan vökva og kannski fyndist
líkið alls ekki! Hrólf hryllti við
tilhugsuninni. Það yrði jafnvel leitað að
honum dögum saman án þess að tangur
né tetur fyndist.
Honum varð allt í einu mikið í mun
að fólk vissi úr hverju hann hefði dáið.
Alla vega varð líkið að finnast.
Hvað ætlaði flugan annars að gera
við hann? Ætlaði hún að éta hann eða
sjúga blóð hans, eða ætlaði hún aðeins
að svala drápsfýsn sinni? Þetta var
hræðilegt, hann vissi ekki einu sinni
sjálfur hver yrði dánarorsökin.
Hrólfur fann að hann var sveittur.
Hann var reyndar gegnvotur af svita.
Aldrei hafði hann imyndað sér að maður
gæti svitnað svona mikið. Líkaminn fer
víst allur úr jafnvægi við miklar
geðshræringar.
Það var hræðilegt að biða svona.
Flugan virtist ekkert vera að flýta sér.
Hún suðaði bara þarna fyrir framan
hann eins og kafloðin þyrla.
Hún var ógeðsleg. Hann hafði aldrei
gert sér í hugarlund að flugurnar á
Hrólfur teygði nú úr sér. Hann var
algjörlega laus við hræðslu og hann var
ákveðinn í að deyja eins og hetja, þó að
enginn yrði til frásagnar.
„Komdu þá og dreptu mig,” hrópaði
hann, „þótt þú misþyrmir líkama
mínum þá getur þú aldrei, hræðilega
skepna, tortímt sál minni!” Hann lokaði
augunum og beið eftir banahögginu.
„Bizzzzzzz. . . . ” Nú hlaut það að
vera að koma. Hrólfur opnaði augun
svolítið. Flugan flaug letilega suður eftir
Öskjuhlíðinni. Hún var orðin leið á að
virða þennan furðufugl fyrir sér.
Hvað tæki annars við eftir dauðann.
Hann hafði aldrei íhugað það neitt að
ráði. Hann var að vísu fermdur og svo
höfðu þau Lína verið gefin saman í
kirkju. En hann hafði aldrei hugsað neitt
]út i þýðingu þessara athafna. Ætli
jarðarförin hefði eitthvað að segja?
Hvað sem athöfninni leið þá var hann
viss um að það tæki eitthvað við eftir
dauðann. Eitthvað betra. Hann færi á
einhvern betri stað.
Allt í einu var hann svo óttalaus. Þó
hann ætti eftir að sakna allra hérna
megin, þá var hann viss um að allt færi
vel. Hann fann það svo greinilega að
hann var í öruggum höndum. Það var
eins og hann fylltist einhverri nota-
kennd.
Það var ekki til neins að bíða með
þetta lengur. illu var best aflokið. Þetta
yrði bara eins og að fara til tannlæknis.
Þegar maður er búinn að kveljast smá-
stund i stólnuin gengur maður eins og
nýr maður út.
17. tbl. Vikan 39