Vikan - 24.04.1980, Side 41

Smásaga
Jeth Channon gekk einsamall upp á
haeðina i svalri vorsólinni. Hann náði
uppáhalds staðnum sinum og settist
niður. Klukkur sóknarkirkjunnar voru
nú hættarað hringja.
Það voru liðnir nokkrir klukkutímar
síðan brúðkaup dóttur hans fór fram,
samt ómaði fagnaðarhljómur þessara
klukkna í höfði hans og gladdi hann og
hryggði í senn.
Hann horfði á veginn mílufjórðung
fyrir neðan sig. Brátt myndu Barbara og
eiginmaður hennar „fara i burtu”.
Fljótlega æki billinn þeirra frá litla
húsinu þar sem Jeth og dóttir hans
höfðu átt heima í öll þessi ár, aðeins þau
tvö — auk hundsins Tryggs, auðvitað.
Jeth fann að einmanaleikinn stakk
hann eins og hnifur milli rifjanna þegar
hann hugsaði um stóra Labrador-
blendinginn. Honum þótti vænt um
hundinn, hann var svo tryggur og
viðfelldinn — og áreiðanlegur.
Tryggur fór sér miklu hægar núna en
áður. Jafnvel sjónin var ekki eins góð og
þegar hann var vanur að elta héra á
almenningnum hinum megin við
hæðina. En trygglyndið var enn óskert.
Jeth hafði komið með hann heim sem
hvolp frá dýraskýli bæjarins.........
hamingjan sanna voru virkilega liðin
tuttugu ár frá þeim degi um níestu
páska? Hann hristi höfuðið hægt. Hann
hafði sett litla svarta hvoipinn með
hvíta colliehringinn og góðlátlegu
augun i frakkavasa sinn.
Barbara var aðeins átta ára þá og var í
teboði hjá ömmu sinni. Eins og vanalega
hafði hún hlaupið áköf af stað á móti
Jeth og æpt af ánægju þegar hann lyfti
henni hátt upp fyrir höfuðsér.
Siðan hafði hún vafið handleggjunum
úm háls hans, sem varð alltaf til þess að
honum vöknaði um augun. Barbara
mundi ekkert eftir móður sinni, faðir
hennar var ekkill og hann hafði alltaf
notið tvöfaldrar ástar hennar.
Og þá tók hún eftir litla hrædda
hvolpinum, sem kúrði í frakkavasa
föður hennar...
Jeth hristi höfuðið til þess að bægja
minningunni frá. Hann sór að vera ekki
tneð neina eftirsjá í dag. Þetta var dagur
Barböru og Stevens. Steven var ágætur
úngur maður og hann var Barböru trúr.
Eftir öll þessi ár var Jeth viss um að
hann gaf Barböru réttum manni. Það
var eins og hann væri að gefa hluta af
sjálfum sér en hann hafði gert það með
ánægju. Brúðkaupið hafði veriðánægju-
legt og sólin skein á hamingjusöm brúð-
hjónin.
Presturinn sem hafði skírt Barböru
gifti hana núna. Litla sveitakirkjan hafði
Þýtt' Emi! órn Kristjánsson
verið troðfull. En hjartnæmasta stundin
hafði verið í brúðkaupsveislunni. Þegar
þau höfðu skorið þriggja hæða
brúðkaupstertuna hélt Barbara ræðu.
Hún kom óvænt og óundirbúin.
Það hafði orðið grafarþiögn á auga-
bragði í sal gistihússins. Hún stóð stolt í
mjallhvítum, gólfsíðum brúðarkjólnum
með slörið aftur á bak. Grannir fingur
hennar fitluðu óstyrkir við
fresíuvöndinn. Rödd hennar titraði.
Það vissu allir i þorpinu um hin sterku
tengsl milli Jethro Channon og dóttur
hans. En þegar Barbara hafði haldið
snjalla og tilfinningaríka ræðu, fulla
þakklætis tii hins dásamlega og óeigin-
gjarna föður, þá var ekki eitt einasta
auga þurrt í veislunni. Jafnvel Jeth hafði
fundið hvernig augu hans fylltust
tárum.
Hann var fullur af stolti og ánægju —
en líka einmanakennd. Það yrði ekki
aðeins Barbara og Steven sem færu eftir
veisluna — Tryggur færi líka.
Það var það eina rétta, sagði Jeth við
sjálfan sig. Hann hafði keypt hundinn
fyrir Barböru. Á þeim löngu liðnu
dögum hafði hún verið svolítið einmana
krakki. Hún var einkabarn. Og einkafor-
eldri var einmanalegt foreldri. En hann
og Barbara höfðu átt svo dásamleg ár
saman...
Hann hafði ekki kvænst í annað sinn.
Auðvitað hafði fólk verið að reyna að
para hann saman við einhverjar í
gegnum árin. Jafnvel tengdamóðir hans
sagði að hann ætti að finna sér félaga
þegar árin færðust yfir.
Ekki svo að Jeth væri svo gamall.
Hann hafði gengið seint i hjónaband,
kominn á fimmtugsaldur, og Clara hafði
verið „öfugu megin við þrítugt" eins og
hún var vön að segja í gríni. En grínið
varð að beiskri alvöru. Meðgöngutíminn
var henni erfiður og barnsburðurinn
kostaði hana lífið.
Fyrstu vikurnar eftir dauða konu
sinnar var Jeth haldinn gremju i garð
þessa krefjandi litla anga, sem minnti
hann svo sárt á glataða hamingju. En
hann hafði aldrei orðið bitur.
Fljótt og óhjákvæmilega hafði Bar-
bara litla unnið hjarta hans algjörlega.
Þegar hún var orðin nógu gömul til
þess að skilja það fór hann að segja
henni frá móður hennar. Og hún var
vön að hlusta af áhuga. En það kom að
því að Jeth sá hvernig landið lá. Barbara
þurfti ekki eins mikið á móður að halda
og hann óttaðist. Þegar hann skildi að
hann var Barböru allt. hætti hann að
dvelja i fortíðinni. Þá frétti hann að í
bænum var hópur heimilislausra hvolpa.
Hann hafði gefið henni Trygg og
vonað að henni þætti vænt um hann og
hún myndi bera umhyggju fyrir honum.
Hún gerði það. í staðinn hafði hund-
urinn elskað hana þegar hann var full-
vaxinn. Þau höfðu orðið óaðskiljanleg.
Flesta daga höfðu þau gengið upp á
þessa hæð. Og alltaf þegar Jeth gat gekk
hann meðþeim.
Jeth hafði verið heppinn með vinnu.
Sem auglýsingateiknari vann hann
I LEIT AÐ LIFGJAFA
Lesendur ath.
Af óviðráðanlegum orsökum
verður birting 10. hluta fram
haldssögunnar í leit að líf
gjafa að bíða þar til i næstu
VIKU. Við biðjum okkar
agætu lesendur velvirðingar
a því.
Ritstj
1J. tbl. Vikan 41