Vikan - 24.07.1980, Qupperneq 21

vægi en leyfði henni öðru hverju að ná
knettinum. Einu sinni hrasaði hún i
grasinu og fcll við.
.,Þú gerðir þetta viljandi." æpti Anna.
„Óhapp."
„Varaðu þig. óþokkil"
Hún spyrnti knettinum yfir mig og i
áttina að mönnum sem sátu að
snæðingi í afgirtum hluta garðsins.
Ég hljóp á eftir honum en nam staðar.
Einn mannanna hafði tekið upp
knöttinn og hélt honum að mér. „Átt þú
hann. strákur?"
„Já." sagði ég.
Þeir voru þrír. Fremur ungir og þrek-
vaxnir. Allir klæddust þeir brúnum
skyrtum, víðum brúnum buxum og
svörtum stigvélum stormsveitarmanna.
Allir báru þeir hakakrossmerkið. svartan
kross á hvítum grunni á rauðu arm
bandi. Ég leit framan í þá. Þetta voru
venjulegir Berlinarbúar eins og sjá mátti
sitja að bjórdrykkju á sunnudögum. Það
var bara búningurinn.
Ég vissi hverjir þetta voru. hvaða álit
þeir höfðu á okkur og hvað þeir gerðtt
okkur. Fyrir ári hafði ég lent i áflogum
við nokkra þeirra úti á götu. Ég fékk
glóðarauga en mér tókst að lemja einn
þeirra niður áður en ég tók til fótanna.
yfir girðingar og um húsasund. tii að
sleppa frá þeini.
„Á hvað ertu að horfa. drengur?"
spurði sá sem hélt á knettinum.
„Ekkert."
Anna var nokkra metra fyrir aftan
mig. Þegar hún sá þá hörfaði hún. Mig
langaði að segja við hana: „Ekki sýna
þeim að þú sért hrædd því þeir vita ekki
að við erum gyðingar.”
Hún var föl og hélt áfram að hörfa.
Hún virtist gera sér betri grein fyrir þvi
en ég að þetta voru óvinir okkar. að
ekkert sem við segðum eða gerðum gæti
bjargað okkur undan þessu blinda,
ástæðulausa hatri. En þessa stundina
virtist mönnunum santa um okkur.
Knettinum var spyrnt lil mín. Ég
skallaði hann i fallegan hoga og sendi
hann síðan til Önnu. Ég þóltist Itafa
sloppið naumlega en vissi ekki frá
hverju.
Við Anna staðnæmdumst undir lár
viðartré. Við litum aftur á stormsveitar
mennina þrjá.
„Brúðkaupsveislan er úti." sagði hún
„Nei. nei.” svaraði ég. „Þeir skipta
okkur engu."
Við heyrðum okkar fólk og Helms
fjölskylduna syngja handan limgerðis
ins.
„Komdu i leik." sagði ég. „Ég verð i
marki og þú reynir að gera mark hjá
mér."
„Nei. ég vil ekki leika knattspyrnu og
ég vil ekki heldur syngja."
Hún hljóp burt. Ég fleygði boltanum
laust á eftir henni og hæfði hana i
sitjandann. Antta. sem auðvelt var að
æsa upp. hefði undir venjulegum
kringumstæðum snúið við og revnt að
Fólk hló. Pabbi sagði að afi ætlaði að
láta skrá sig i herinn aftur. Helms-hjónin
og Hans voru þögul. Miiller bjóst til að
hvísla einhverju i eyra Helms en sá sig
um hönd.
Inga reyndi að fjörga veislugesti.
„Eigum við ekki að syngja? Hvað viljið
þiðsyngja?”
Hún benti harmonikuleikaranum að
dýrin sem ég hafði mesta ánægju af eða
að ganga allan daginn þar til mig verkjaði
í fæturna, heldur var gleðilegt að vera
með þeim Karli. Hún hafði ekki hlotið
mikla menntun — hún hafði verslunar
próf — og hún var ekki málóð eða
hávær. Hún var einfaldlega lifandi. unni
lífinu og lífsgleði hennar smitaði út frá
sér.
Hann hóf leik sinn. Karl lagði hand
legginn utan um Ingu. sem lagði hand-
legginn utan um föður minn og síðan
koll af kolli. Þótt Helms-fjölskyldan tæki
undir með okkur hélt hún sig í hæfilegri
fjarlægð. Gamla lagið leið út i sunrar-
hlýjuna.
Móses frændi hnippti í ntig þegar ég
Dorf-fjölskyldan, Erik og Marta og
böm þeirra tvö, ö útisamkomu i Ber-
lín.
koma til okkar. Brátt fékk hún fólk til að
rísa á fætur og mynda hring.
Inga hafði hæfileika til að konia
hlutunum i verk, hafa áhrif á fólk. ekki
með vonskunni eða með því að þykjast
eitthvert skass. heldur með fjöri sínu.
Hún virtist njóta hverrar stundar ævi
sinnar og hún hafði lag á að flytja þessa
lifsnautn til annarra. Einu sinni var hún
heilan dag með okkur Önnu í dýra-
garðinum. Ég man að það voru ekki
„Kunnið þið L.orelei?" spurði
mamma.
Harmonikuleikarinn laut höfði.
„Afsakið frú, Heine . .
„Er Heine bannaður?” spurði
mamma og gætti vantrúnaðar i
röddinni.
„Tónlistardeild flokksins úrskurðar
„Hættið nú alveg.” sagði mamma.
„Leikið það,” sagði Inga. Hún kyssti
hljóðfæraleikarann á ennið. „Leikið það
fyrir brúðina. Mér finnst það svo
skemmtilegt.”
átti leið hjá honum. „Heldur hcfði ég
viljað heyra Rúsinur og möndlur. "
Ég vissi ekki við hvað hann átti. Hann
var góður og einlægur maður en hann
var öðruvisi. Mamma sagði að pólskir
gyðingar væru öðruvísi (alls ekki i niðr
andi merkingu).
„Mér leiðist að syngja." sagði Anna.
„Sjáðu hvaðég fann."
Hún var rneð litinn knött og kastaði
honum i höfuð mér. Ég elti hana og við
tókum að sparka knettinum á flötinni að
baki veitingahússins. Ég lék á hana.
hljóp fram úr henni. kom henni úr jafn
30. tbl. Vikan XI