Vikan - 19.03.1981, Blaðsíða 14

3. hluti
Framhaldssaga
Hallar, en hann sneri aftur og fékk sér
sæti.
Tilly andvarpaði og reyndi að láta
ekki framkomu lögreglufulltrúans hafa
alltof mikil áhrif á sig. — Hvar á ég að
byrja? spurði hún.
— Það veist þú betur en ég, svaraði
Ola. — Ég veit harla lítið um þig eftir
fimmtán ára aldur.
— Þá byrja ég þar. Það var árið, sent
þú fórst aðheiman.
Ola kinkaði kolli. — Ég heyrði samtal-
ið milli þín og blaðakonunnar, þegar
hún hringdi frá hótelinu. Hún var sér-
lega óforskömmuð, fannst mér. Trúðu
mér, Linda, gjöfin þín prýðir nú einn
vegginn á heimili mínu skammt utan við
Osló. Mér hefur verið sagt, að þetta
veggstykki sé mikils virði, en ég hef af-
tekið að selja það.
Gleðin lýsti upp andlit hennar. en svo
roðnaði hún og stamaði: — Taktu ekki
mark á því, sem hún sagði. að ég hefði
sagt henni .. . hvað ég hefði verið ást
fangin af þér og grenjað út af þér vikunt
saman og ... ó, nei!
Rödd hennar dó út i hvísli. Ola hló og
skildi vandræði hennar. — Ég heyri bara
það, sem sagt er I símanum, Linda. Þetta
hafði ég ekki heyrt fyrr. En það var jafn-
andstyggilegt af henni, þótt ég heyrði
það ekki, og hafðu ekki áhyggjur af því,
að ég taki svona lagað of hátíðlega. Þú
varst nú ekki nema fimmtán ára.
Þú mættir reyndar taka það hátíðlega,
hugsaði hún, en upphátt sagði hún að-
eins:
— Þú skildir eftir þig vandfyllt
skarð, Ola. Svo vandfyllt, að ntér varð á
mikil yfirsjón.
— Fleiri en ein. sagði Hallar þurr
lega.
— Hvaða yfirsjón var það? spurði
Ola og lét sem hann heyrði ekki athuga-
semd lögreglufulltrúans.
Hún hikaði. — Jú, sjáðu, ég var að
skjóta mig i strákum. eins og ungra
stúlkna er vandi. En það vildi enginn líta
við mér. Ég skildi ekki hvers vegna,
sagði hún aumingjalega.
— Það skil ég vel, sagði Ola alvar-
legur I bragði. — Þú ert alltof góð,
Linda, Fíngerð. viðkvæm og góð. Það
EITRI
BLANDIN
AST
þorði enginn að nálgast þig, vegna þess
að þú varst eiginlega hátt yfir okkur
hafin. Þú hafðir heldur ekki sömu
áhugamál og hinir krakkarnir. Þú varst
listræn, og listrænir unglingar eru oft
svolítið utangátta í æsku.
— Hrokafull, tautaði lögreglufulltrú-
inn.
— Nei, sagði Ola. — Hrokafull var
Linda alls ekki. En oft er hlédrægni, ein-
manaleiki og óttinn við að falla ekki
öðrum i geð tekinn fyrir hroka.
En hvað hann er skilningsgóður, hugs-
að hún. Svo hélt hún áfram frásögninni:
— Skyndilega skaut upp kollinum ungur
maður. Hann var á margan hátt líkur
þér. Andlitsdrættirnir voru svipaðir,
einnig fasið á margan hátt. Hárið var
líkt á litinn, og augnatillit hans var opin-
skátt líkt og þitt. Og ég gerði mér I hug-
arlund, að ég væri ástfangin af honum.
Seinna gerði ég mér grein fyrir, að ég
hafði orðið ástfangin af skugga þínum.
— Hvenær var þetta?
— Fyrir þremur, fjórum árum. Ég
var þá að sjálfsögðu orðin fullorðin og
hefði átt að vita betur. Einkum og sér í
lagi vegna þess, að hann var heldur vafa-
samur pappír.
— Hvaðáttuvið?
— Hann átti bágt. Allir heima köll-
uðu hann „aumingja strákinn”. Hann
kom frá erfiðu heimili, eða kannski væri
réttara að segja engu heimili, því hann
hafði flækst á milli heimila, verið komið
fyrir, eins og sagt er, verið tekinn fyrir
smáhnupl sem krakki og reynt æ ofan I
æ að koma fyrir sig fótunum, en árang-
urslaust. Það sótti alltaf I sama horfið.
allir voru á móti honum. Það var I það
minnsta sú saga, sem hann bar á borð
fyrir okkur heima. fyrir alla. sem vildu
hlusta á hann. Og ég hlustaði á hann
með tárin I augunum. Hann var afskap-
lega hrífandi.
Ola kinkaði kolli. — Það er eins gott
að vera var um sig, þegar fólk fer að tala
um, að allir séu á móti sér, sagði hann.
— Þá er venjulega maðkur i mysunni.
— Það er mér orðið ljóst núna af
biturri reynslu. En hvað um það, Arild
fór ekki dult með það, að honum fannst
hann eiga bágt, allir vildu alltaf misskilja
hann. Hann er einn þeirra, sem ætlast
sífellt til alls af öðrum. „Hefði ég fengið
sama tækifæri og þessi, þá hefði mér sko
verið borgið,” sagði hann gjarna, ef
eitthvert stórmennið bar á góma. Hann
gerði hins vegar ekkert til að skapa sér
tækifærin sjálfur.
— Þú hefur þegar verið orðin fræg af
þinum verkum og ágætlega efnuð. Og
móðir þín einnig, ef ég man rétt.
— Framtíðin var að minnsta kosti
björt, hvað mig snerti. En ég hugsaði
víst lítið um frama minn á lista-
brautinni, þegar ég uppgötvaði að Arild
var orðinn hrifinn af mér. Ég varð bara
yfir mig hamingjusöm, að einhver skyldi
loks kæra sig um mig. Og hann sótti það
fast, að við giftum okkur sem fyrst.
— Já, já, ætli maður þekki ekki
manngerðina. Hann hefur ætlað að
hagnast á frægð þinni og góðum efnum.
Tilly fannst ákaflega auðmýkjandi að
tala um þetta allt saman, og ekki bætti
nærvera Johannes Hallar úr skák. Hún
varð að herða sig upp til að geta haldið
áfram sögu sinni.
— Þetta varð mikið grát-
konubrúðkaup. Þarna var stolt
bæjarins, textíllistakonan, sem menn
unigengust eins og ókunna manneskju
og sögðu víst ýmislegt um. sem ég mátti
teljast lánsöm að heyra ekki, þarna var
hún að giftast vandræðastráknum, sem
allir aumkuðu. Kirkjan var full af
kerlingum með vasaklúta, sem úthelltu
tárum af hjartans lyst. Þær komu ekki til
að sjá mig, heldur hann. Því hann var
mjög myndarlegur og aðlaðandi og hafði
tök á konum. Stelpurnar voru skotnar í
honum og móðureðlið sagði til sín hjá
eldri konunum. Hann hafði lag á að
vekja meðaumkun þeirra. Hann gerði
sér meira að segja upp lítilsháttar helti i
þvi skyni. Og það tókst ágætlega. Sá
kunni að leika á okkur allar saman.
Johannes Hallar ræskti sig.
— Hvað höfðuð þið verið lengi gift.
áður en. .. áður en þú. .. ?
—Tvo mánuði, sagði hún. — Tvo
mánuði, sem liðu I stöðugri niður-
lægingu og biturleika. Og þó hafði ég
ekki hugmynd um það þá, að hann gekk
á milli manna og klagaði mig, sagði að
ég væri andstyggileg við sig, köld og
smásmuguleg. læsti inni alla peningana
mína og ég veit ekki hvað. Um þetta
vissi ég ekki. En með hverjum deginum
sem leið varð ég sannfærðari um, hvílík
reginmistök þetta hjónaband var. Hann
vildi alls ekki ... nei fjárinn hafi það.
þetta skiptir raunar engu máli. En þótt
sannleikurinn væri mér löngu orðinn
ljós, gerði ég þó ekkert I málunum, fyrr
en ég fann svolítið niðri í kjallaranunt
heima.
— Þú ákærðir eiginmann þinn fyrir
að útvega unglingunum I byggðarlaginu
fíknilyf. Og allir urðu æstir og reiðir. Við
þig! Því að svo vel hafði hann undirbúið
jarðveginn, að flestir litu á hann sem
fórnarlamb erfiðra aðstæðna, en alls
engan glæpamann.
— Einmitt! En hvernig veist þú þetta
allt saman?
— Ég kynnti mér þetta eftir á. Auk
þess var ég í Siljar síðasta dag réttar-
haldanna. Ég ætlaði að ná tali af þér
daginn eftir, en þá varstu horfin. Ég átt-
aði mig kannski betur á hlutunum en
heimafólkið, sem leit fremur á málin frá
sjónarhóli Arilds og var undir áhrifum
frá honum.
Hún þrýsti hönd hans. — Þakka þér
fyrir, Ola. Þessi orð þótti mér vænt um
að heyra. Allir heima, og þá fyrst og
fremst. . . (hún renndi augunum til lög-
reglufulltrúans og lagði enn frekari
áherslu á orð sín) .. . fyrst og fremst
þeir í lögreglunni héldu, að ég væri að
hefna mín á Arild fyrir að hafa verið i
tygjum við eina stúlkuna í bænum. En
ég hafði ekki hugmynd um það, ekki fyrr
en það kom fram I réttarhöldunum. Það
var alls ekki þess vegna, sem ég lagði
fram kæru á hendur honum.
— Blöðin sögðu, að þú værir
miskunnarlaus, já, kannski ekki hreint
út. en það var vissulega gefið I skyn.
Ennfremur að þú gerðir úlfalda úr
mýflugu. Það var almennt álitið, að þú
hefðir ekki þurft að hafa svona hátt um
þetta mál, þér hefði verið nær að tala
við manninn þinn og reyna að hafa bæt-
andi áhrif á hann i kyrrþey I stað þess að
æpa um sekt hans yfir alla. Já, ég man
öll þessi skrif, og ég man, hvað ég fann
til með þér.
— Og þarna vitnar þú I eina blaðið.
sem komst eitthvað nálægt því að trúa
framburði minurn. sagði Tillv biturt. —
Öll hin blöðin, og sjálfsagt allur al-
menningur, virtist halda að ég hefði
skáldað upp þessar sakargiftir í hefndar-
skyni. Það var kannski engin furða. því
sannanirnar skorti algjörlega.
— Þú hélst því fram, að þú gerðir
þetta til þess að bjarga unglingununt.
En þeir neituðu allir sem einn. að Arild
hefði reynt að pranga inn á þá eitur-
lyfjum. Enginn vildi staðfesta framburð
þinn.
— Nei, og það var einmitt það. sem
magnaði upp óvildina gegn mér: Að ég
skyldi reyna að sverta mannorð
unglinganna. Ég var að reyna að bjarga
þeim. Ola. Og ég held, að mér hafi tekist
það.
— Jafnvel þótt það kostaði þig
æruna, atvinnuna og allt. Ég trúi þér.
blaðsöiustað
Geríst áskrífendur í síma 27022
14 Vikan íz. tbl.