Vikan - 19.03.1981, Blaðsíða 16

Linda. En áður en við höldum áfram
með söguna langar mig að spyrja: Viltu
að ég kalli þig Tilly eða Lindu?
Hún hugsaði sig um. — Ég hef aldrei
almennilega vanist nafninu Tilly. Að
vísu get ég ekki lagt það á hilluna strax,
en samt finnst mér að þú ættir að kalla
mig Lindu. Þú tilheyrir þeim hluta lifs
míns, sem er bundinn því nafni.
— Verðurðu aldrei aftur Linda lnges-,
vik?
— Ó, ég vona svo innilega, að það
geti orðið. En ég veit það ekki. Ég veit
ekki, hversu lengi ég þarf að vera í
felum. Kannski eru endalokin að nálg-
ast.
Hann fann til ónota við þessi orð. Átti
hún við endalok feluleiksins? Eða
endalok alls?
Hún andvarpaði. — Mér er svo illt í
höfðinu. Áttu nokkuð verkjatöflu handa
mér?
Hann fálmaði i vasa sina. — Nei. Átt
þú nokkrar, Johannes?
Lögreglufulltrúinn reis treglega á
fætur, tók upp öskju með töflum og kom
með hana í átt að rúminu. Tilly horfði
upp til hans. Hann var strangur á svip
og fráhrindandi. Hún varð að
viðurkenna, að hann var karlmannlegur
og myndarlegur, en það bætti hann ekk-
ert I hennar augum. Því hún vissi,
hversu ógeðfelldur hann gat verið.
— Hún er sterk, sagði hann stuttlega
og rétti henni eina töflu.
Ylurinn af hendi hans kom henni á
óvart. Hún hafði haldið, að hann ætti
ekki til slíkan yl. Ósjálfrátt kippti hún
EITRI
BLANDIN
AST
að sér hendinni, kannski óþarflega hvat-
skeytlega.
— Takk, tautaði hún, enda þótt
henni fyndist hann ekki eiga neinar
þakkir skildar.
Tilly horfði framan í opinskátt, traust-
vekjandi andlit Ola. — Svo að þú varst
þarna síðasta daginn, þegar Arild hlaut
sinn dóm og hreytti í mig biturlegum
hótunarorðum sínum?
— Já, ég heyrði, hvað hann sagði, því
ég stóð nálægt. „Þú skalt fá að sjá eftir
þessu, Linda,” hvæsti hann þegar hann
gekk framhjá þér. „Alla þína ævi skaltu
iðrast þessa. Og sú ævi skal ekki verða
löng. Ég skal finna þig, hvar sem þú
verður.” Ég er viss um, að hann meinti
þessi orð.
Hrollur fór um hana. — Ég hef verið
svo hrædd, Ola. Ég hef kviðið þeim degi,
þegar hann losnaði úr fangelsinu. Þess
vegna varð ég að láta mig hverfa. Þess
vegna varð ég að skipta um nafn og
hætta að vefa, því ég hefði auðveldlega
þekkst á vefnaðinum. Ó, hvað ég hef
þráð að fá að vefa. Og ég hef forðast að
kynnast karlmönnum náið. Því ennþá er
ég gift Arild og get ekki sótt um skilnað,
án þess að koma fram i dagsljósið. Þetta
er allt svo vonlaust...
Svipur hans lýsti einlægri vorkunn. —
Arild er dáinn, Linda. Hann er löngu
dáinn.
— Hvaðertuaðsegja?
— Einhver smyglaði inn til hans
eiturlyfjum, blönduðum lífshættulegu
efni.
Nokkur stund leið, áður en hún áttaði
sig á merkingu orða hans. — Arild dá-
inn? Það gat ég ekki vitað. Ég hafði ekki
samband við neinn heima. En þá ...
Rödd Ola var lágvær og róandi. — Þú
veist, að hann var ekki einn í þessu.
Tveir aðrir komu þar við sögu.
— Já, sagðiTilly vesældarlega.
Hún mundi vel þennan skelfilega dag.
Þann sama morgun hafði Hallar lög-
reglufulltrúi gengið hart að henni.
„Hvers vegna viltu ekki gefa stráknum
eitt tækifæri enn?” hafði hann hvæst
milli samanbitinna tannanna. „Það
finnst ekki ein einasta sönnun fyrir þvi,
aö hann hafi haft nokkurn skapaðan
hlut með eiturlyf að gera hér í þessu
byggðarlagi, og hann sver við allt, sem
honum er heilagt, að hann sé saklaus.
Hvers vegna er þér svo í mun að koma
yfir hann refsingu?”
Tilly hafði verið gráti næst, en hún
Öll vitum viö aö
ostur er bragðgóöur'
©ra hann er
líkahollur
því að í honum eru öll næringarefni
mjólkurinnar og flest í mun ríkara mæli.
Próteiniö-
byggingarefni líkamans
Daglegur skammtur af því er nauðsynlegur til uppbyggingar og
viðhalds frumum líkamans. Ostur er mun próteinríkari en t. d.
kjöt eða fiskur. Dagleg þörf af próteini er áætluð um 45—65 g
en í 100 g af osti eru 27—32 g af próteini.
Mjólkurostur er
bestikalkgjafiim
í venjulegu fæði. En kalkið á mestan þátt í myndun og viðhaldi
tanna og beina. Af því þurfa börnin
mikið og allir eitthvað.
Auk þess er í osti
gnægö annarra
steinefna og vitamina
«em auka orku og létta lund.
I* Vikan IX. tbl.