Vikan - 19.03.1981, Blaðsíða 40

I
„Eru náungarnir í hvelfingunni vopn-
aðir?” spurði Perrell.
„Já, og einn þeirra er vangefinn og ill-
skeyttur morðingi. Þeir eru allir ákaflega
hættulegir.”
„Einmitt það. Við skulum fara upp og
líta á kvenmanninn.”
Það gekk mikið á á annarri hæðinni
þegar við komum út úr lyftunni. Annar
óeinkennisklæddi maðurinn rýndi inn
um dyrnar á skrifstofu Mansons. Hinn
gerði sig líklegan til að fara þar inn.
„Bíðið!” sagði Perrell hvasst.
„Hún er á gluggasyllunni,” sagði
hærri lögreglumaðurinn. „Hún gerir sig
líklega til að stökkva.”
í gegnum opinn gluggann í skrifstofu
Mansons barst hávær eftirvæntingar-
kliður frá mannþrönginni fyrir neðan.
Perrell fór gætilega inn í skrifstofuna.
Égelti hann.
Glenda hallaði sér upp að einum
glugganum og sneri við okkur baki. Hún
horfði niður á mannþröngina á götunni
fyrir neðan.
„Leyfið mér að tala við hana,” sagði
ég ákafur og smaug framhjá Perrell. Ég
gekk hægt í áttina að stórum opnum
glugganum sem hún hafði farið út um.
„Glenda!” Ég var blíðróma. „Komdu
inn. Ég ætla að ná Harry út. Hann vill
áreiðanlega tala við þig.”
Hún leit við þegar hún heyrði rödd
mína. Andlit hennar var fölt, augun
sokkin, varirnar herptar í dýrslegri
grettu. Ég hafði elskað þessa konu en
það var ekkert eftir i svip hennar af því,
sem hafði vakið ást mína. Hún var mér
framandi, tryllingsleg á svip og grimmd-
arleg.
„Andskotans viðbjóðurinn þinn!” org-
aði hún á mig. „Hérna færðu þitt!”
Hún lyfti hendinni og beindi að mér
lítilli .22 skammbyssu.
Rétt fyrir aftan mig heyrðist byssu-
hvellur þegar Perrell skaut hana. Mér til
skelfingar sá ég blóð og brotna kúpu
þegar hún reikaði til og datt niður á göt-
una.
Þar varð mikið uppnám. Óp heyrðust,
fólk hrópaði. Ég reikaði að stól og hné
niður I hann. Ógreinilega líkt og í
draumi heyrði ég Perrell hrópa fyrir-
mæli, en hvað hann sagði heyrði ég ekki.
Það varð meiri ringulreið, menn á ferli
... raddir.
Ég sá hana fyrir mér eins og hún var á
golfvellinum, mundi eftir máltíðinni dá-
samlegu sem hún hafði eldað fyrir mig,
minntist andartaksins þegar ég fyrst
sýndi henni ástaratlot, sá hana fyrir mér
i bikiníinu þar sem hún sat I sandinum
og beið þess að svíkja mig.
„Larry!” Ég kipptist við er ég heyrði
rödd Mansons. Hann stóð yfir mér.
„Þeir vilja að ég opni hvelfinguna! Ég
segi þeim það aftur og aftur að við
verðum að bíða til morguns!”
Ég tók mig á.
„Ég get opnað hana.”
Hann starði á mig.
„Hvað ertu að segja?”
„Fínt, Lucas,” sagði Perrell þurrlega.
„Látum oss heyra.”
Svo ég sagði þeim upp alla sögu þarna
sem við sátum við skrifborð Mansons.
Ég leyndi engu. Ég sagði þeim upp alla
sóðalega söguna, vitandi vits að löggan í
horninu skráði hvert einasta orð sem ég
sagði. Mér stóð hjartanlega á sama. Ég
vissi að saga min yrði forsíðuefni næsta
dag og ég vissi að ég átti enga framtíð
lengur i Sharnville. Með sjálfum mér
hugsaði ég til Bill Dixons. Hann yrði að
finna sér annan meðeiganda. Mér stóð
nákvæmlega á sama um allt.
Þegar ég hafði lokið máli mínu varð
löng þögn. Manson starði á mig hrelld-
ur. Ég tók kassettuna úr vasanum og ýtti
henni til Perrell. „Hér er yfirlýsing
Brannigans. Einkaritarinn hans er með
hin segulböndin tvö. Brannigan tók þátt
I þessu frá upphafi. Þið finnið lík hans i
Sea Road 14, Pennon Bay.”
„Bíddu hægur!” sagði Perrell. Hann
Sá hlær
best...
sneri sér að Bentley. „Aðgættu það,
Tim. Taktu með þér sjúkrabíl.”
Bentley flýttti sér út og í því leit lög-
regluforingi inn.
„Allt tilbúið, foringi.”
„Ég kem og lít á það.” Perrell reis á
fætur. „Þú kemur með mér, Lucas. Þú
lætur mig vita ef þetta lítur illa út.”
Við skildum við Manson sem var að
hringja I konuna sina og fórum niður í
anddyrið með lyftunni.
Aðstæður voru aðrar.
Fjórum sterkum flóðljósum hafði
verið beint að dyrum hvelfingarinnar og
sett á mikinn styrkleik. Fimm einkennis-
klæddir lögreglumenn í skotheldum
jökkum og vopnaðir þungum byssum
krupu fyrir aftan ljósin og enginn sem
sneri upp í birtuna gat séð þá. Tíu lög-
reglumenn eða svo voru rétt fyrir utan
innganginn í bankann, sömuleiðis
klæddir skotheldum jökkum og vel
vopnaðir.
„Geta mennirnir heyrt inn i hvelfing-
una?” spurði Perrell mig.
„Nei.”
„Er einhver leið að segja þeim að gef-
ast upp?”
„Nei.”
Hann yppti öxlum.
„Jæja, gott og vel, það er þá þeirra
mál.” Hann sneri sér að lögreglumönn-
unum fimm. „Ef þeir finna upp á ein-
hverju þá sallið þið þá niður.” Svo sagði
hann við mig: „Jæja, opnaðu þá hvelf-
inguna.”
„Það tekur tuttugu mínútur.”
„Okkur liggur ekkert á,” sagði hann
hvasst. „Flýttu þér!”
Ég fór með lyftunni aftur upp á aðra
hæð, fann plastpokann sem ég geymdi i
tækin mín og verkfærin, en honum
hafði ég kastað frá mér þegar ég átti í
höggi við Glendu. Svo fór ég inn í skrif-
stofu Mansons.
Manson var einn síns liðs og nú var
honum rórra eftir að vera búinn að tala
við konuna sína. Hann var aftur orðinn
nákvæmur og ópersónulegur banka-
maður.
„Larry,” sagði hann, „nú veit ég
hvernig það er að vera undir þrýstingi.
Jafnvel stórlax á borð við Brannigan
brotnaði þegar á reyndi. Ég vil að þú
vitir að þú getur treyst því að ég hjálpi
þér. Ég stend með þér. Þú bjargaðir lífi
barnanna ntinna.”
Ég hlustaði tæpast á hann. Ég var að
hugsa um mennina fjóra, innilokaða í
MlhJNA
REGLULEGA
Ef þú laetur stilla bílinn
reglulega (á 10.000 km. fresti) ^
eyðir hann minna en ella.
BÍLASKOÐUN &STILUNG
r S13 ÍOO HÁTÚNI 2a
V
40 Vlkan 12. tbl.