Vikan - 28.07.1983, Blaðsíða 34

Konanmínskilurmigekki. . .
þessi skilnaður er ekki hans sök,” sagði hún
einlæglega.
„Veit hann eitthvað? Hefur hann einhverja
hugmynd?” spuröi ég.
Það gætti sársauka í augnaráði hennar
þegar hún hallaði sér í áttina til mín og sagði:
„Diana, þegar hann fór í gærkvöldi var það
síðasta sem hann sagði: „Eftir allan þennan
tíma er mér enn illa viö að eyða nótt án þín.”
Mér var um megn að horfast í augu við sárs-
- aukann sem ég kæmi til með að valda honum
með útskýringum. Hann myndi grátbæna
mig.”
Ég fylgdist með því hvernig tárin hrundu af
hvörmum hennar og prísaði mig sæla yfir hve
vel mér tókst að hemja mig. Hvert orð hennar
skar mig eins og hnífsegg.
Eitt stutt andartak hélt ég að Alison væri að
gera hefnd sína sem stærsta áður en hún yfir-
gæfi hann. I hjarta mínu vissi ég þó að svo var
ekki.
„Ég hef engan rétt á að draga þig inn í
þetta. Ég veit að það er til mikils mælst. En
ég á bara svo fáa raunverulega vini og enga
sem eru í eins nánu sambandi viö James og
þú.”
„Hvernig kemst hann að því að þú ert farin
fráhonum?”
„Á hinn hefðbundna hátt er ég hrædd um.
Ég skildi eftir miða á arinhillunni. Ég reyndi
að tala inn á segulband, en það setti að mér
grát. Ég veit ekki hvers vegna. Simon er mér
allt nú og ég iðrast einskis.”
En ég vissi af hverju. Hún var ekki orðin
James eins afhuga og hún hélt. Og ég vissi
hve kærleiksríkur hann gat virst. Mér varð
litið á fallega demantshringinn minn og upp-
lifði aftur þá stund þegar hann dró hann á
fingur mér.
„Ástin mín, berðu hann sem trúlofunar-
hring,” bað hann. „Sá dagur rennur upp þeg-
ar viðgetum gifst.”
Ég hafði kysst hringinn og naumast séð
hann fyrir tárum sem fylltu augu mín.
Gat hann virkilega hafa sofið þá nótt með
Alison í örmum sér?
Alison leit á úrið sitt. „Nú ætti Simon aö
vera að leggja af stað út á flugvöll. Ég átti að
hitta hann þar. Nú verð ég að fara, Diana.”
Hún reis á fætur og stóð óörugg frammi fyrir
mér.
„Bless og gangi þér vel,” sagði ég og stóð
einnig á fætur. „Og hafðu engar áhyggjur.
Það verður vel hugsaö um James. ”
Með þakklátu brosi tók hún hönd mína.
„Þakka þér fyrir. Ég vildi óska að við hefðum
histfyrr.”
Ég samsinnti því með nokkurri kaldhæðni.
Synd að við skyldum ekki hafa hist fyrr. Á
leiðinni út sneri hún sér skyndilega við.
„Einu hef ég gleymt.” Hún tók af sér
giftingarhringinn og rétti hann í áttina til
mín. „Endahnúturinn,” sagði hún döpur í
bragði. „Viltu láta hann hafa hann fyrir
mig?”
Dyrnar lokuðust að baki henni og ég var
ein.
Mér fannst ég þurrausin öllum tilfinningum
þegar ég sneri aftur að stólnum. Ég lét hring-
inn á borðið og starði á hann. James átti að fá
til baka þetta tákn ástarinnar sem ég hafði
öfundað Alison af að eiga. Kaldhæðnin hagaði
því svo til að ég var beöin að færa honum það.
Ég tók umslag úr skúffunni, skrifaði nafn
hans á það og setti giftingarhringinn ofan í.
Síðan virti ég enn einu sinni fyrir mér kaldan
glæsileika míns eigin hrings og setti hann líka
í umslagiö.
Skilaboð í kókoshnetu
Virginia Fassnidge
Það er eiginlega slembilukka að
ég var með dagbókina og pennann
minn í vasanum. Ef ég kemst
nokkurn tímann héðan vill
kannski einhver bókaútgáfa borga
mér eitthvað fyrir skrif mín: jafn-
vel þótt skipið hafi sokkiö er penn-
inn ennþá í fullkomnu lagi...
Svona hlut. Jæja, þeir gera þaö
kannski. Heppni að það var ekki
nema mars þegar þetta gerðist.
Nóg pláss í dagbókinni. Má þó
ekki sóa því. En ég verð að segja
skýrt frá svo að þið trúið mér,
skiljiö mig. Kannski það hjálpi
bara eitthvað, einhvern veginn;
nokkurs konar særing? Ég efa það
þó. En að minnsta kosti virðist ég
hafa nóg fyrir stafni meðan ég er
að því. Jafnvel Crawford gæti
þurft að hugsa sig tvisvar um áöur
en hann truflar mig þegar ég er
önnum kafinn.
Bjartar vonir. Faröu burt,
Crawford. Sérðu ekki að ég er upp-
tekinn? Sá er áræðinn, aö kíkja
svona yfir öxlina á mér til þess aö
sjá hvað ég er að skrifa. En svona
er Crawford einmitt. Hann mundi
horfa yfir öxlina á þér meðan þú
værir aö skera þig á háls og segja
þér að þú minntir hann á náunga
sem hann hefði einu sinni þekkt,
og gert það sama... Hypjaðu þig,
Crawford, sagði ég. Ég er ekki
lengur jafnkurteis við hann. Ekki
svo aö það breyti þó neinu...
Þegar þú hugsar um eyöieyjur
þá heldur þú að einveran hljóti að
vera það versta. Er það ekki? Þú
hugsar að þú hljótir að verða
brjálaður svona aleinn. Svona
hugsaði ég alltaf. En ég veit betur
núna.
Það er ekki einveran sem nær
taki á þér, það er félagsskapurinn.
Ef aðeins að ég hefði aldrei farið
í þessa skemmtisiglingu. Of seint
að segja það núna en það gerir
maður alltaf, er þaö ekki?
Skemmtisiglingar eru ekki minn
stíll. Ég hefði aldrei farið ef
frænka mín hefði ekki boðið mér
að fara og auðvitað hefði hún
aldrei farið ef hún hefði ekki unniö
fyrstu verðlaun í samkeppni,
skemmtisiglingu fyrir tvo í Suður-
höfum. Þeir eiga margt að svara
fyrir, þessir menn sem stóðu fyrir
samkeppninni...
Ég var hissa að hún skyldi bjóða
mér en ekki einhverri af bláhærðu
briddsvinkonunum sínum. En
kannski hélt hún að þaö væri
34 Vikan 30. tbl.