Vikan - 28.07.1983, Blaðsíða 44

FRAMHA LDSSA GA
leggurðu þessar kvalir á þig?”
spurði hann yfir glasi.
„Viltu sjá mig tútna út?”
„Þú ert ekki sú manngerö sem
verður feit. Ertu búin að fá minnið
aftur?”
„Hvað er þaö sem þú vilt vita? ”
„Hvort faðir minn sagði þér af-
dráttarlaust að hann ætlaði á síö-
ustu endurfundina í Cambridge.”
„Að sjálfsögðu. Hélstu að ég
hefði ímyndað mér það? ”
„Nei. En það er eitt að ímynda
sér; annað að telja víst. Geturöu
rifjað þetta upp og reynt að hafa
þetta ákveöið? Hvenær nefndi
hann þaðfyrst?”
„Ætli það hafi ekki verið þegar
hann fékk bréf frá hr. Strickland.
Hann las það við morgunverðar-
borðiö og sagði mér frá endur-
fundunum. Hann sagði að þeir
ætluöu aö koma saman og þetta
ætti að vera í síðasta sinn.”
„Og þar sem þetta var í síöasta
sinn sagðist hann ætla að fara? ”
„Hann ... nú, jæja, ég tók það
sem gefiöaö...”
„Hugsaðu, Stella. Sagöi hann
einhvern tíma aö hann ætlaði? ”
„Eg veit það ekki. Hann hlýtur
að hafa sagt það því hann fór.”
„Nei. Hann gerði það ekki. ”
I fáein andartök starði hún á
hann. Svo hnyklaði hún brýnnar.
„Hann hlýtur að hafa fariö.
Hann
„Hann fór ekki. Ég hitti
Cranshaw kanúka sem var —”
„— einn af þeim. Já, ég veit þaö.
Og?”
„Hann var á samkomuniji. Fað-
ir minn var þar ekki.”
„Hafi hann ekki farið hlýtur hr.
Strickland að hafa ákveöið að
sleppa því.”
„Hr. Strickland var þar en faðir
minn ekki. Ég vildi gjarna vita
hvort hann sagðist ætla aö fara og
skipti svo um skoðun eöa hvort
hann sagðist ætla aö heimsækja
hr. Strickland en haföi ekki í
hyggju aö vera í kvöldverðarboð-
inu.”
„Hvernig gat hann það? Hann
hefði annaðhvort fariö með honum
eða hann hefði ekki farið aö heim-
sækja hann eða...
Skiptir þetta máli?”
„Ég veit það ekki. Það er
eitthvað í þessu máli sem ég fæ
ekki botn í. Drykkjarhornið var í
safni hr. Horns.”
„Varþað? O.William!”
„Hann seldi það. Það kemur þér
í uppnám og mér líka, en þá kom
upp þetta einkennilega mál með
endurfundina og ég vil gjarna fá
það upplýst. Við skulum rifja
þetta upp. Faðir minn fékk bréf.
Boð um að koma í heimsókn?”
„Ég veit það ekki. Leyfðu mér
aö hugsa.” Hún lokaði augunum
sem snöggvast. „Hann las bréfiö
og hann sagði að endurfundirnir
ættu að vera yfir kvöldveröi í
Cambridge og að þetta ætti að
vera síðasta skjpti og hann hélt
áfram og sagði aö þaö hefði verið
hr. Strickland sem í rauninni hélt
hópnum saman í öll þessi ár og
sendi þeim bréf til að minna þá á
og safnaði þeim öllum saman á
hverjuári.Svo...”
„Svo?”
„Svo sagði hann íhugull að hann
héldi að hann heilsaði upp á
Stú/ka sem veit
hvað hún vifí
Strickland gamla. Ég spuröi
hvenær endurfundirnir yrðu og
hann sagði að þeir yrðu helgina
sem við kæmum heim frá Grikk-
landi. Svo braut hann bréfið
saman og sagði eitthvað í þá veru
aö dagsetningin hentaöi ágætlega.
Ég skildi það þannig aö hann ætl-
aðiísamsætiö.”
„Hann nefndi það ekki seinna?”
„Nei. Ekki aukatekiö orð um
það — það er ég alveg viss um.”
Það voru tár í augum hennar.
„Svo ég haföi á röngu að standa
um að samsætið hefði þreytt
hann,” sagði hún. „Ég var svo
viss um að hann hefði orðið of
ákafur við að hitta allan gamla
hópinn sinn. Getur ekki hugsast að
hann hafi ætlaö aö fara og ekki lið-
ið vel og beðiö hr. Strickland um
aðfara án sín?”
„Þaöerlíklegasta skýringin.”
„Það er ein leið til að komast aö
því.”
„Já — sú aö fara og tala við hr.
Strickland. Ég vildi tala við þig
fyrst. Ég skal láta þig vita hvaö
hann segir.” Hann beygði sig
áfram og kyssti hana á vangann.
Hann ók heim hugsi, hugur hans
var bundinn við leyndardóm
endurfundanna. Þetta, hugsaði
hann, hefði verið viökvæmt mál
heföi maöurinn sem í hlut átti ver-
ið einhver annar en faðir hans.
Þegar karlmaður lýsti yfir að
hann ætlaði sér að gera eitt og
gerði annað í laumi var oft kona í
spilinu. En kynhvöt föður hans,
eftir því sem hann gat dæmt um,
hafði fengiö útrás í hjónaböndum
hans tveimur. Svo ef hann fór frá
konunni sinni í þeirri trú aö hann
ætlaði að heimsækja gamlan vin
sinn, hr. Strickland, hafði hann ef-
laust farið að heimsækja hr.
Strickland.
Það var mögulegt aö hann heföi
skipt um skoðun, breytt fyrirætlun
sinni. Ef svo heföi verið hefði hann
sagt konunni sinni frá öllu saman
þegar hann kom aftur. En hann
hafði ekki komið aftur.
Hann haföi beðið um léttan,
kaldan kvöldverð: Dirk og kona
hans ætluðu aö heimsækja vina-
fólk sitt. Dirk tók frakkann hans
og skjalatöskuna og kom með
hljóðláta tilkynningu.
„Ungfrú Paget hringdi, herra
minn.”
William leit á skilaboöin. Hún
hafði hringt klukkan hálfsjö úr
síma í London.
Símtali hans var svarað í mót-
tökunni í Tuseany Hotel. Hann
fékk samband og svo heyrðist
rödd Hazel. Viö hljóminn var hann
ekki í neinum vafa, af viðbrögðum
sínum að dæma, að það að heyra 1
henni og heyra oft var orðið nauð-
synlegt fyrir hamingju hans.
VANTAR ÞIG VARAHLUTI.
Gleði fréttir fyrir eigendur
japanskra bíla. Höfum opnað
varahlutaverslun í Armúla 22,
Reykjavík.
Höfum á boðstólnum í Honda,
Mazda og Mitsubitsi, í
kúplingar, kveikjukerfi,
startara, altinatora, vatns-
dælur, tímareimar, viftureimar,
olíusíur, loftsíur, bensínsíur.
Hvergi hagstæðara verð.
VARAHIUTIR
(ALLA JAPANSKA BÍLA
NF VARAHLUTIR. Ármúla 22-105 Reykjavík. Sími 31919
„William? Eg er hérna hjá guð-
móður minni.”
„Get ég hitt þig?”
„Ekki fyrr en eftir helgi. Hún er
á leiðinni aftur til Cornwall en hún
fékk sér íbúð hérna og er búin að
bjóða öllum sínum vinum aö koma
og heimsækja sig. Hún bað mjg
um að koma með sér og ég hélt
kannski að það væri best — hún er
ennþá ákaflega æst.”
„Ég gæti boöið ykkur báöum út
aðborða.”
44 Vifcan 30. tbl.