Vikan - 23.08.1984, Qupperneq 27

einhver sem hann þekkti sæi okk-
ur saman.
Hvenær ætlarðu að segja
konunni þinni frá mér? hafði ég
svo oft spurt hann. En hann
hummaði það alltaf fram af sér.
Mér var svo sem sama. Ég hafði
engu að tapa. Ég átti fáa vini í
bænum, hafði komið þangað um
haustiö til þess að stunda nám við
háskólann. Ég þekkti ekki hræöu í
bænum. Allir vinir mínir í
menntaskóla höfðu farið annað í
háskóla — en ég hafði verið
ákveðin í að koma hingað. Ég
hafði sótt um og fengið inngöngu.
Ég hafði námsstyrk frá kven-
félaginu heima. Mamma hefði
aldrei getað greitt fyrir mig
námskostnaðinn. Styrkurinn var
ekki hár en ég komst af með
hann og greiðslur fyrir vélritun
og þýöingar sem Ben útvegaði
mér. Auk þess gaukaði Ben oft
ýmsu að mér. Ég vildi síður taka
við beinhörðum peningum af hon-
um en stundum lét ég undan.
Hann hafði til að mynda útvegað
mér þessa íbúð og „lánað” mér
fyrir leigunni. Því þurfti ég ekki
að búa á stúdentagarðinum leng-
ur. Ég var einkabam og kunni illa
við mig innan um ókunnuga. Ég
átti ekki marga kunningja. Ég var
að læra efnafræði og þar voru
mjög fáar stelpur. Ég hafði heldur
ekki kynnst strákunum neitt að
ráði ... að minnsta kosti ekki
verið með neinum síðan ég kom í
bæinn. Sjálfsagt var það Ben að
kenna . .. eða þakka. Ég hafði
hitt hann strax eftir að ég kom í
bæinn. . .
Ég leit á frú Hartling. Nú var
sjálfsagt komið að mér að segja
eitthvað. Ben var nú meiri aulinn.
Ég brosti dálítið og roðnaði í
vöngunum af spennu.
„Það er nú einmitt það sem
hann er, frú Hartling. Ben
Hartling er ekki viðhaldið mitt
eins og þér virðist halda. Hann er
pabbiminn!”
Andlitið á frú Hartling bókstaf-
lega datt af henni ofan í tebollann.
Hún horfði agndofa á mig. Síöan
stamaði hún.
„Hva... hvað í ósköpunum eigið
þér viö!”
„Ben er pabbi minn. Með réttu
ætti ég að heita Alma Hartling, en
ég er óskilgetin, skiljið þér.
Robert er móðurnafnið mitt. Ben
ætlaði að segja yður frá þessu
fyrir löngu en ég sé að hann hefur
ekki haft manndóm í sér til þess.
Við erum því ekki að tala um ný-
legt framhjáhald, frú Hartling,
heldur 23 ára gamalt! Sjáið til, frú
Harthng, ég er 22 ára. Þegar leiðir
móður minnar og eiginmanns
yðar, sem þá var reyndar ekki
orðinn eiginmaður yðar, lágu
saman leiddi það til þess að ég
kom undir. Ben hafði verið á
ferðalagi fyrir norðan en varð
veðurtepptur á heiðinni. Hann
fékk inni hjá ömmu minni, er rak
lítið gistihús fremst í dalnum, og
beið þar í sex daga þar til
snjóruðningstækin höfðu rutt leið-
ina. Þetta var erfiður vetur.
Amma var ekkja og átti tvær
dætur sem voru henni til aðstoðar
á gistihúsinu. Sú eldri var þá
komin um tvítugt en sú yngri
aðeins fjórtán ára. Það var víst
óhjákvæmilegt að mamma og Ben
styttu sér saman langar og
dimmar vetrarstundirnar. Það
gerðist víst þá eins og stundum
vill koma fyrir enn að gengið var
lengra en ætlað hafði verið. Þegar
Ben Hartling kvaddi og hélt sína
leið var móðir mín ekki lengur
kona einsömul. Ben taldi ástæðu-
laust að upplýsa unnustu sína um
þetta litla ljúfa ævintýri. Þau voru
síðan gefin saman í dómkirkjunni
hérna í bænum með pomp og
prakt um það leyti sem mamma
gat ekki lengur leynt ástandi sínu.
Ben gleymdi aldrei stúlkunni á
gistihúsinu þótt aldrei setti hann
sig í samband við hana. Mamma
gerði heldur enga tilraun til þess
að hafa uppi á honum. Hann hafði
því ekki hugmynd um tilvist mína
fyrr en ég hringdi í hann í haust,
strax og ég kom hingað í bæinn. ”
Frú Hartling varð sannarlega
hverft við frásögnina. Hún kallaði
á þjóninn og pantaði sér koníak og
bauð mér líka. Að svo búnu bað
hún mig að halda áfram.
„Það er svo sem ekki frá miklu
að segja. Amma mín blessunin
hefur sjálfsagt ekki verið kát
þegar hún uppgötvaði hvernig
málum var komið. En hún er ekki
manneskja sem gerir mikið veður
út af hlutunum. Ég fæddist þarna í
gistihúsinu við heiðarbrúnina hjá
henni ömmu og ólst þar upp. Sjálf-
sagt hefur eitthvað verið slúðrað
og pískrað niðri í þorpinu en ég
man ekki eftir að hafa orðið fyrir
aðkasti. Amma nýtur virðingar í
sveitinni. Hún hefur liðsinnt mörg-
um ferðamanninum á heiðinni og
við mæðgurnar höfum fengið að
njóta þess. Mamma giftist aldrei.
Hún hefur alla tíð búið með ömmu
og gerir enn. Yngri systir
mömmu, Midge, giftist hins vegar
í burtu. Það varð þeim öllum
mikið hagsmunamál að ég kæmist
til mennta og yrði ekki innlyksa
þarna í dalnum.
Þegar ég var pínulítil velti ég
því ekki svo mikiö fyrir mér af
hverju ég ætti ekki pabba eins og
önnur böm. En þama voru engin
böm, engar venjulegar fjölskyld-
ur, og ég sætti mig fylhlega við
þetta mæðraveldi. En þegar ég fór
að vitkast og byrjaði að ganga í
skóla varð spurningin um föður
minn áleitnari. Ég þráspurði bæði
mömmu og ömmu um hann, en
það var fátt um svör. Ég komst þó
að því að hann var ekki dáinn eins
og afi minn.
Eftir því sem fram liðu stundir
kreisti ég allan sannleikann upp
úr Midge. Yngri systur vita oftast
meira en álitið er. Það eina sem
mamma hafði sagt mér var nafn
hans. Midge sagði mér að Ben
heföi verið aðstoðarlæknir í sveit-
inni þetta sumar og þá höföu hann
og mamma kynnst án þess að
nokkuð væri á milli þeirra, enda
Ben trúlofaður annarri stúlku. En
þegar hann kom aftur um vetur-
innfór þetta svona.
Ég er ekki í aöstöðu til þess að
dæma eitt eða neitt og þér verðið
auðvitað að hafa yðar skoðanir.
En hvað um það? Ég komst síðan
að því hvar Ben bjó. Eftir það kom
ekkert annað til greina en aö finna
hann. Ég veit satt að segja ekki
hvers vegna en ég vissi að ég varð.
Ég vissi að ég mátti alveg búast
við því að hann afneitaði mér og
vildi ekkert vita af mér. Það var
ósköp einfalt í sjálfu sér að fara til
hans. Ég hringdi bara og pantaði
mér tíma á stofunni hjá honum og
þóttist vera sjúklingur. Það hefði
verið verra ef hann hefði starfað
eitthvað annað. En það var erfiö-
ara aö koma sér að því að fara —
að segja til sín. Ég vissi varla
hvernig ég fór að því. Ég held að
ég hafi bara stunið því upp úr mér
að ég héti Alma Robert frá
Hollingbrook og að hann hefði lík-
lega þekkt móður mína hér á
árum áður. Ég þurfti ekki að segja
neitt fleira. Það var eins og hann
hefði búist við mér. Þetta var allt
saman eins og undarlegur
draumur. Hann sagði mér seinna
að hann hefði oft velt þessum
möguleika fyrir sér en aldrei af
nógu mikilli alvöru til þess að
ganga úr skugga um málið. Móðir
mín hafði aldrei samband við
hann aftur og þess vegna sagðist
hann hafa hummað þetta fram af
sér. Auk þess var hann trúlofaður
annarri stúlku, yðar, frú Hartling,
og vildi því helst gleyma ævintýr-
inu eða í það minnsta geyma það í
innstu hjartans leynum. Ben er
ekki sérlega mikil hetja þegar á
hólminn er komið.
Þessi fyrsti fundur okkar var
ósköp vandræðalegur. Við komum
hvorugt upp nokkru orði, vissum
ekki hvað við áttum að segja. En
tveimur dögum seinna hringdi
hann í mig og bað mig að hitta sig.
Eftir það hittumst viö oft. Hann
hafði oft orð á því að hann ætlaði
að færa yður og fjölskyldunni
tíðindin en hann kom sér aldrei að
því. Það hefði þurft að draga eitt-
hvað óþægilegt fram í dagsljósið
og eftir á að hyggja held ég að
hann hafi helst viljað hafa mig
fyrir sig einan. Mér skilst að þið
eigið enga dóttur.”
„Nei, aðeins syni.” Frú
Hartling var orðin býsna róleg og
það var eins og brygði fyrir glettni
í röddinni. „Ja, þar til nú. Mér
kemur ekki til hugar að draga frá-
sögn yðar í efa. Ég sé að þér segið
satt. Það getur hver og einn séð.
Augun, munnsvipurinn... Ég geri
ráð fyrir að þér séuð nokkurs
konar stjúpdóttir mín. Ætli það sé
nú ekki viðeigandi aö þúast. Ég
heiti Helen,” sagði hún og rétti
mér höndina yfir borðið. Hún
brosti. „Þú hefur sannarlega fært
mér tíöindin. Það hljómar ef til
vill undarlega en mér léttir fyrst
og fremst. Hjónaband okkar hefur
alltaf verið ágætt eftir því sem
gengur og gerist. Það hafa komið
lægðir og erfiðleikar eins og
gengur en við höfum sigrast á
þeim í sameiningu. Það varð mér
því mikið áfall þegar ég frétti að
Ben ætti vingott við unga stúlku.
Það var ungfrú Wakefield á stof-
unni sem var svo elskuleg aö gefa
það ótvírætt í skyn við mig. Ég
verð líklega nokkurn tíma að átta
mig á þessu öllu. Ég held að ég
dæmi engan, heldur ekki nú.” Hún
þagnaði andartak. Svo sagði hún
hlæjandi. Mér dettur helst í hug að
segja eitthvað svipað og sagt er
við brúðkaup: Ég hef ekki misst
eiginmann heldur eignast dótt-
ur!”
Við hlógum báðar. Hláturinn
hreinsaði loftið við boröið. Ég sá
aö frú Hartling — Helen — var
lagleg kona, glaðlynd og elskuleg.
Ég hlakkaði til að kynnast henni.
Hugmyndir þær sem ég hafði gert
mér um hana áttu ekki við neitt að
styðjast.
Svo hélt hún áfram, eilítið alvar-
leg í bragði: „Já, það má víst segja
að hann Benjamín Hartling er
engin hetja. En nú er nóg komið af
leyndarmálum. Ég býð þér heim í
kvöld en segi honum ekkert frá
því. Þannig næ ég mér niðri á hon-
um. Það er að segja ef þú hefur
ekkert á móti því.”
Ég gat ómögulega haft nokkuð á
móti því, en mér varð hugsað til
þess að ég væri lítið skárri sjálf.
Ég hafði ekki enn komið mér að
því að segja mömmu og ömmu frá
því að ég hefði haft uppi á föður
mínum. Einhvern tíma yrði ég að
manna mig upp í það og það sem
fyrst. Ég vildi síður að einhver
góðhjörtuð manneskja hvíslaöi
því aö mömmu að ég ætti „vin-
gott” viö karlmann í borginni sem
væri nógu gamall til að geta verið
faðir minn...
34* tbl. Víkan 27