Vikan - 23.08.1984, Síða 44

\M Framhaldssaga
„Uss!” varaði Catherine hana
við. „Láttu ekki Charity heyra
þetta. Við þörfnumst Adams þar,
annars hefðum við ekki í neitt hús
að venda.”
„Ég velti því stundum fyrir mér
hvort ég hitti hann nokkurn tíma
aftur. San José virðist vera hinum
meginátunglinu.”
„Haltu bara áfram að trúa,”
sagði Catherine. „Og áður en þú
veist af verður þú komin til
Adams.”
Hún virtist örugg — vonaði hún,
því ástríðufull orð Buchanans í St.
Joseph hljómuðu sí og æ í huga
hennar: „Á leiðinni þangað er
skítur, sjúkdómar, ósigur og
dauði.”
Henni hafði brugðið meira en
hún vildi viðurkenna við að
Dulake-vagninn glataðist. Þetta
hefði alveg eins getað verið þeirra
vagn. I fyrsta sinn frá því hún fór
frá New York tók hún aö efast um
sjálfa sig. . .
ÞETTA KVÖLD áðu þau á jafn-
sléttu skammt frá fjallalæk, höfðu
eldivið og það rigndi ekki. Þegar
varðeldarnir brökuðu var fullt
tungl á himni.
Eastlake-fjölskyldan safnaðist
saman við eldinn, Nancy með fjöl-
skyldubiblíuna í kjöltunni.
Buchanan var enn ekki kominn
aftur og Catherine skimaði eftir
honum. Hún hafði enn áhyggjur af
Anneliese Nieuwenhuis og frú
Dulake var henni sammála.
„Eg held að hún sé mikið veik,
Catherine. Ofrísk líka — það bætir
ekki úr skák. Komdu og líttu á
hana.”
„í Nieuwenhuis-vagninum
mátti lesa skelfinguna úr augum
Anneliese. Blíðlega en ákveðið
fékk Catherine hana til að opna
munninn og tók eftir gráhvítri
skánumkirtlana.
Hún hughreysti Anneliese, bauð
henni vatn en stúlkan var of þjáð
tilaðdrekka.
„Svona nú, ljúfan,” huggaði
Catherine hana en stúlkan barðist
örvæntingarfull við að ná and-
anum.
„Hálsbólga?” sagöi Catherine
lágt.
„Það held ég ekki,” hvíslaði
eldri konan. „Ég fékk í hálsinn
meðan ég var að leika; missti
stundum röddina en það var ekki
svona.”
Þær sneru sér við þegar karl-
mannsrödd greip fram í. „Hvað
finnst þér, Marie? Viltu að ég
skoði hana?”
Frú Dulake stirðnaði upp þegar
rjótt andlit mannsins hennar
birtist í vagnopinu.
„Það er best að þú skiptir þér
ekki af þessu, Henry,” sagði hún.
„Veslings telpan þjáist af meiru
en kverkaskít. Þú hlýtur þó að sjá
það, ungfrú Davenport?”
Catherine tók eftir sljóum
augum Dulake, roðanum í
vöngum hans sem yfirleitt voru
fölir og gekk fram.
„Konan þín hefur á réttu aö
standa, hr. Dulake. En við gætum
þegið heldur meira kalt vatn
ef. . .”
Dulake horfði beint á hana,
hvíldi aðra höndina á fremra fót-
stigi vagnsins, hélt á viskíflösku í
hinni. En rödd hans var styrk.
„Eg hef kannski gert mig að fífli
yfir spilum en ég get engu að síður
sagt ykkur að pottur af vatni
hjálpar ekki veslings litlu hol-
lensku stúlkunni. Þú heldur að ég
geti ekki þekkt sjúkdóma þeg-
ar. .. ”
„Ef svo er, hr. Dulake — komdu
endilega inn. Ef til vill viltu segja
mér hvernig þér líst á Anne-
liese?”
Hann klöngraðist rymjandi inn í
vagninn en þrátt fyrir viskílyktina
sem fylgdi honum var bros hans
til Anneliese engin uppgerð og
hendur hans voru blíðar.
Hann skoðaði háls hennar vand-
lega og sneri sér svo að Catherine.
„.Hún er að fá falska himnu í
hálsinn og þar er ígerð. Þetta er
að komast á hættulegt stig.”
„Þú virðist mjög fróður um
slíkt.” Catherine lækkaði röddina.
„Helduröu að hún sé í hættu?”
„Ég er hræddur um þaö.”
Hans Nieuwenhuis var kominn
til þeirra.
„Þú kannt lækningar?” spurði
hann ákafur. „Þú getur hjálpað
Anneliese minni?”
Henry Dulake þagði en kona
hans greip í handlegginn á honum.
„Henry. Geturðu hjálpað?”
„Hvernig get ég það eftir það
sem geröist — síðast?”
Frú Dulake var hvöss í máli.
„Skeyttu ekki um það. Segðu
honum þaö sem þú heldur.”
Dulake horfði á rjótt andlit
Anneliese og gerði upp hug sinn.
Hann vissi hvaö hann þurfti að
gera.
„Gott og vel,” sagði hann ein-
beittur. „En úti — ekki hérna.”
FYRIR UTAN vagn Hol-
lendinganna var fólk sem safnast
hafði saman. Það hafði greinilega
spurst út að Henry Dulake væri að
skoða Anneliese. Einhvers staðar
í grenndinni heyrði Catherine
vanþóknunarorö.
„Eg myndi ekki hleypa þeirri
fyllibyttu nálægt veikum hundi! ”
Catherine beið óþolinmóð eftir
aö Dulake kæmi í ljós, fann til
nýrrar hræðslu. Hún hafði ekki
haft sérstakar áhyggjur af hit-
anum sem Charity var með fyrr
en núna, en tvær manneskjur með
hita og eymsli í hálsi. . .
Dulake hirti ekki um augna-
gotur fólksins í fjarska en kom til
þeirra fyrir neðan vagninn og
lagði aðra höndina á öxl Hol-
lendingsins.
„Ég ætla að segja þér það hreint
út, Hans. Og það er eins gott að
allir aðrir viti af því líka. Konan
þín er með — barnaveiki. ’ ’
Allir viðstaddir gripu andann á
lofti — supu hveljur af vantrú og
fjandskap.
„Bíddu nú hægur.” Cordell kom
aðvífandi. „Hver segir að stúlkan
sé með barnaveiki?”
„Ég segi það.” Rödd Dulake var
einbeitt.
Slattery tók til máls við hlið
Catherine, mjúk, letileg röddin
féll ekki að illkvittnum orðum
hans. „Gættu aö hvað þú segir,
Dulake. Hver ert þú, að hræða fólk
héríbúðunum?”
„Ég er læknir.”
Marie Dulake þaggaði niður klið
vantrúar og andmæla.
„Hlustið nú öll á mig. Eigin-
maður minn er reyndur og virtur
læknir. Ef hann segir aö Anneliese
sé með barnaveiki þá er það satt.”
Rödd barst úr hópnum.
„Ég er ekki að efast um orð
kvenmanns en við höfum öll augu í
höfðinu. Hendur mannsins þíns
skjálfa þótt hann haldi bara á
spilapakka.”
„Ég veit aö ég er köllun minni
til skammar núna. Ég ætti ekki að
kalla mig lækni lengur.” Rödd
Henry Dulake var hás.
„Eigum við að standa hér og
væla í alla nótt meðan kona Hans
deyr?” spurði Catherine. „Eigum
' við að hindra eina manninn á með-
al okkar sem hefur hæfni til þess
að veita henni þá hjálp sem hún
þarf?”
Það varö þögn sem virtist herða
Henry Dulake upp.
„Frú Nieuwenhuis á á hættu að
kafna eða deyja af hjartabilun
vegna eitrunar. Hana þarf að
skera upp og það strax! ”
Skyndileg þögnin var uggvæn-
leg. Catherine rauf hana loks.
„Hvaðáaðgera?”
„Það þarf að opna háls
stúlkunnar, annars kafnar hún.”
Nú talaði Pete Cordell í annarri
tóntegund.
„Hans? Það getur ekkert okkar
afsannað staðhæfingar hans. Þú
verður að ráða þessu.”
Hans greip um hönd Catherine
og kyngdi.
„Hjálpaðu henni,” sagði hann.
„Gerðuþað.”
„Gott og vel, sonur sæll, ég skal
reyna það. Ég þarf einn til að
aðstoða mig. Eru einhverjir sjálf-
boðaliðar?”
Catherine steig fram. „Ég skal
hjálpa þér. Segðu mér hvað ég á
aðgera.”
CATHERINE STOÐ hjá
Dulake meðan hann klæddi sig úr
niður aö mitti og skvetti á sig
vatni úr tunnunni, stakk svo
höfðinu niður í fötu af vatni þar til
hann gat ekki lengur haldið niðri í
sér andanum.
Hann kom upp, saup hveljur,
skvetti vatni á Catherine þegar
hún rétti honum handklæði. Það
var runnið af honum er hann
þurrkaði sig ákaft og hristi vatn úr
hárisínu.
„Ég vil fá beittasta hnífinn sem
þú getur fundið. Sótthreinsaðu
hann í eldi. Hreint lín, viskí til aö
hreinsa sárið. . .”
Þegar hún kom aftur að
vagninum með það sem hann
þurfti hafði hann hengt luktina
beint fyrir ofan Anneliese og
talaði blíðlega við hana.
„Náðirðu í hitt sem ég bað
um?”spurðihann.
Catherine dró fram ónotaða
ritfjöður undan handklæði, eina af
fjöðrunum sem hún notaði til að
halda dagbókina sína á kvöldin.
En þessa fjöður átti aö nota til að
bjarga lífi.
Henry Dulake skar hana lipur-
lega til, stytti hana og stakk henni
á kaf í viskí.
„Er allt í lagi?” spurði hann og
Catherine kinkaði kolli.
Uppskurðurinn tók ekki nema
fáeinar mínútur en Catherine
fannst hann taka eilífð. Hún hafði
óbeit á því sem hún varð aö gera,
að halda niðri útréttum höndum
Anneliese meðan Henry Dulake
skar fimlega skurð í háls hennar
og stakk fjöðurstafnum í barkann.
Dulake studdi við hana, þerraði
hálsinn, festi fjöðurstafinn og festi
fimlega á hann hreinar umbúðir.
Á endanum hafði liðið yfir
Anneliese og hún lá máttlaus.
Dulake var ánægður. Hann lauk
við að hagræða hreinum umbúð-
unum.
„Nú getur hún andað; ég fór
44 Vikan 34. tbl.