Vikan - 23.08.1984, Page 46

iu Framhaldssaga
\3
„Það hafa allir verið til fyrir-
myndar hingað til nema Slattery.
Og Pete Cordell.”
Hann svaraði engu.
„Það eru hættur framundan,
nokkuö sem ég fæ ekki ráðið viö.
En ég get enn ráðið viö vandann í
vagnalestinni sjálfri. Láttu mig
umþað!”
MEÐAN ÞÁU neyddust til að
hafa viðdvöl hafði bræði Catherine
tíma til að kólna. Hún fylgdist með
Buchanan meðan hann gekk um
búðirnar. Okyrrðin og gremjan
jókst, hann róaði, hvatti eða jafn-
vel hrópaði þegar þörf krafði. Hún
gerði sér enn á ný grein fyrir
streitunni sem hann bjó við.
Þegar þau fóru inn í Colorado
fáeinum dögum síðar reiö hún
með honum á undan vögnunum.
Hann andmælti því ekki.
Hitinn var ofboöslegur og
Catherine var sveitt og leið illa.
Allt í einu lagöi skjótti hesturinn
kollhúfur og fnæsti og hryssa
Catherine tók að feta frá.
„Rólegur, karlinn!” Buchanan
horfði yfir hæðirnar sem þau voru
aðfara um.
„Hvað er að?” Catherine sá
ekkert óvenjulegt.
„Kannski ekki neitt.”
Hann hallaði undir flatt og hlust-
aði meðan þau riðu upp á lágan
hæðarhrygg. Þar uppi tók hann
fast í tauminn, horfði á fururnar
til hliðar við þau og steig af baki.
„Bittu hestana handan við fur-
urnar þarna.”
Þegar hún hafði hlýtt þessu var
hann lagstur á hnén og hafði ann-
að eyrað við jörðina. Svo kom
hann til Catherine undir furunum
og horfði niður hlíðina fyrir fram-
an þau.
Öþjálfuðum augum Catherine
virtist hitamóðan á sjóndeildar-
hringnum minna á slétturnar í
Kansas. Fremst var grunnt gil
með risastórum sléttum steinum
og klettarnir beggja vegna.
Fyrst ímyndaði Catherine sér
að hún heyrði þrumur í fjarska en
himinninn var heiöblár. Svo benti
Buchanan í hávestur eftir sól-
bleiku gilinu og hún áttaði sig á
mistökunum. Hún hafði heyrt
hófatak.
Loks sá hún þaö sem Buchanan
hafði áttað sig á mörgum mínút-
um áður. Mílu frá þeim á slóðinni
var einmana knapi á þeysireiö í
átt til þeirra í rykskýi. Fyrir aftan
hann þyrlaöist upp ennþá stærra
rykský.
Buchanan bölvaði í hálfum
hljóðum, sneri að hestinum sínum
og kom aftur með riffilinn.
„Horföu vel á þetta,” sagöi hann.
„Þú varst að spyrja um shoshone-
indíána.”
Hún þurfti að halda aftur af sér
til að grípa ekki um handlegg hans
og bældi niður óp. Þess í stað
fylgdist hún kvíðin og þögul með
er knapinn hvatti hestinn að gils-
munnanum. Indíánarnir virtust
draga á hann.
Hann hallaöi sér fram í hnakkn-
um, svartur hatturinn aftur á
hnakka, og leit örvæntingarfullur
um öxl. Hann var alveg svart-
klæddur, sá Catherine, nema á
vestinu hans voru silfurbrydding-
ar sem glömpuðu í sólinni...
„Þetta er Slattery!” hrópaði
hún.
„Já. Og hann er í miklum vand-
ræðum.”
Æpandi indíánarnir, sem eltu
Slattery, virtust stöðugt nálgast
hann; þetta var um það bil tylft
indíánahermanna, flestir með
lensur og fjaðrirnar blöktu í vind-
inum. Hún gat greint sveitt andlit
Slatterys og rykug föt hans, svita-
löðrið á fnæsandi hestinum hans.
Svo fór Buchanan úr skjólinu við
fururnar og út á bersvæði.
„Slattery!” æpti hann, veifaði
rifflinum sínum og án þess að hika
knúði Slattery hestinn sinn upp
hæðina til þeirra. Þegar Buchan-
an hafði dregið Catherine úr aug-
sýn var Slattery kominn niður til
þeirra og kipppti í beisli hestsins1
síns. Full af hryllingi horföi hún á
froðuna í munnvikum hestsins,
síður hans gengu upp og niður af
mæði.
Buchanan gekk fram og indíán-
arnir, sém æddu upp hæðina, gátu
séð hann, lyfti rifflinum og skaut.
Fremsti indíáninn féll til jarðar
þegar hesturinn datt allt í einu
undir honum. Hinir indíánarnir
stönsuðu snögglega og flýttu sér í
skjól af klettum en forustusauður-
inn skreiddist á fætur og stökk á
eftir þeim.
Slattery hafði náð stjórn á sér og
hljómurinn í rödd hans var napur.
„Það gæti verið góð hugmynd að
skjóta mennina en ekki hrossin
þeirra, Buchanan. Þaö bætir held-
ur vinningslíkur.”
„Þegiðu,” sagöi Buchanan
þreytulega. „Og þegar þú hefur
náð andanum geturðu sagt okkur
af hverju shoshone-indíánarnir
virðast vilja tæta þig í sundur.”
Hann miðaði vandlega á klett-
inn og kúlan skoppaði niður í gilið
án þess að gera neinum mein.
Fjaðurprýtt höfuö birtist yfir
klettinn. Buchanan skaut aftur,
allt of seint, og önnur kúla söng við
steininn. Catherine áttaði sig á aö
hann skaut framhjá af ásettu ráði.
„Þeir eru í hernaði, sástu það
ekki?” Róleg rödd Slatterys var
ekki í samræmi við orð hans. „Ef
þið hefðuð ekki skotið upp kollin-
um væru þeir enn að eltast við höf-
uðleðriðámér.”
Buchanan lauk við að hlaða riff-
ilinn sinn aftur.
„Indíánarnir þarna eru ekki
stríðsmálaðir,” sagði hann. „Þú
verður að gera betur en þetta,
Slattery.” Hann miðaði og indíáni,'
sem hafði verið að reyna að kom-
ast fyrir klettaranann, sleppti
boganum sínum og valt aftur á
bak þegar kúlan endurvarpaðist
af steinunum.
„Segðu mér sannleikann eða ég
afhendi indíánunum þarna þig.”
Slattery leit rannsakandi á
hann. „Þúmyndir ekki gera það.”
„Eg myndi gera það. Ég geri
það, nema þú komir hreint fram
við mig.” Riffillinn gelti aftur og
indíánahermaöur skaust á bak við
stein. En í þetta sinn var steinninn
nær furutrjánum.
„Ég get ekki haldið þeim í skefj-
um öllu lengur.” Buchanan leit við
og sendi honum nístingskalt
augnaráð, sneri sér aftur við og
skaut. Slattery leit á bak hans og
sneri sér að Catherine.
„Það var þannig, Cathy.” Hann
kalla'M hana í fyrsta sinn skírnar-
nafni. „Ég rakst á shoshone-veiði-
mann á slóðinni; hann hafði ný-
lega drepið buffala og var að flá
hann þegar ég kom að honum.
Ég byrjaði að semja viö hann,
ósköp friösamlega, þegar hann
réðst að mér með fláningarhníf-
inn.” Augu Slatterys urðu dimm
og hann talaði hærra. „Hann hefði
skorið mig í beitu, Buchanan. ”
„Þú varst að semja um kjöt-
kaup — áttir í orðastappi við
indíánahermann og reiöst burt —
ómeiddur?”
Slattery ýtti hattinum frá
enninu, sýndi blæðandi sár við
hársvörðinn. „Ekki alveg,” sagði
hann þurrlega.
„Hann er meiddur,” sagði
Catherine við skinnklætt bak
Buchanans.
Hann svaraði henni engu. „Og
þegar þú reiðst af stað birtust
fleiri indíánar eins og þruma úr
heiðskíru lofti og fóru að elta þig.”
Hann lét riffilinn síga og sótti
meiri skotfæri. „Fyrst svo er
hefur þú naumast nokkuð á móti
því að ég spyrji þá út í sögu þína. ”
Catherine tók eftir skelfingar-
leiftrinu í augum Slatterys. „Auð-
vitað ekki — ef þú vilt taka þeirra
málstað gegn mínum! ”
Buchanan hélt áfram að hlaða.
„Mér virðist þú hafa tekið upp
þann siö aö ríða burt frá fólki, það
er allt og sumt.”
Hann horfði beint á Catherine.
„Ég ætla þarna niður til að rabba
við indíánana. Ef saga hans er
sönn er það ágætt. Ef ekki. . .”
Hann horfði ástríöulaust, næstum
yfirvegað, á Slattery og Catherine
fylgdi eftir augnaráði hans.
Buchanan var á leiðinni burt.
„Haldið ykkur í skjóli.” Hann rétti
henni riffilinn sinn.
„Ætlarðu þarna niður óvopn-
aður?”
Þetta kom honum svo á óvart að
hann brosti lítillega.
„Ekki hafa áhyggjur mín
vegna. Hingað til hef ég ekki abb-
ast upp á neinn shoshone-indíána.
Þú ætlar ekki að ríða burt aftur, er
það, Slattery?”
Slattery hristi höfuðið þegjandi,
horfði á riffilinn. Catherine
fylgdist með Buchanan ganga
fram úr skjólinu hjá trjánum og
heilsa indíánunum sem lágu í
felum með fáeinum hvellum
orðum. Þegar hann stóð óvopn-
aður á klettarananum fann hún
allt í einu til verndarkenndar
gagnvart honum.
„Faröu varlega!” hvíslaði hún.
„Æ, farðu varlega!” Hann gat
auðvitað ekki heyrt til hennar en
Slattery bærði svolítið á sér svo
hann hafði heyrt þetta.
KVlÐAFULL horfði Catherine á
Buchanan mæta einum shoshone-
indíánanum í miðri brekkunni, há-
vöxnum, koparlitum manni með
tvær fléttur og klæddan skinn-
buxum.
Buchanan nam staðar, tók hníf-
inn sinn með beinskaftinu úr
slíðrum og lét hann falla á jöröina
fyrir framan hinn manninn. Sho-
shone-indíáninn horfði tor-
trygginn á hann, kastaði svo frá
sér sínum hníf og lensunni sem
hann hafði haldið á.
Þegar hinir indíánarnir á hest-
unum umkringdu Buchanan
fannst Catherine hún hætta að
anda. Svo gaf fyrirliði þeirra
fyrirmæli og indíánarnir létu hest-
ana lötra eftir gilinu og biðu
meðan Buchanan og shoshone-
foringinn sátu með krosslagða
fætur og töluöu saman.
Catherine heyrði aðeins stöku
sinnum raddklið þeirra en sho-
shone-indíáninn benti hvað eftir
46 Vikan 34. tbl.