Vikan - 06.09.1984, Page 28

Framhaldssaga
Þrívegis sparkaöi hann upp
fótunum, kafaði djúpt, og þrívegis
kom hann einn upp aftur.
I fjóröa skipti sem hann kafaði
luktist Humboldt-fljót yfir hann og
hann sást ekki.
„0, guð, nei,” baö Catherine.
Hún hljóp meðfram vatninu þar til
hún var gegnt staönum þar sem
hann hafði kafað. Þaö gat ekki
verið að neinn væri svona lengi í
kafi án þess að drukkna. Hún haföi
hjartslátt meðan hún starði á
fljótið. Svo, þegar hún gat ekki
afborið þjáninguna lengur, kom
höfuð Buchanans upp á yfirboröið.
„Greg!” hrópaði hún. Hann rak
stöðugt niður fljótið, lá á bakinu í
vatninu, sogaði að sér loftið og svo
lyfti hann með miklu átaki báðum
handleggjum upp úr vatninu.
Hann hélt í Pete Cordell.
„Buchanan!” kallaöi skipandi
rödd.
Neðar með fljótinu var Fancy
Donahue uppi á bakkanum og
sveiflaöi snöru yfir höfði sér.
Það heyrðist hvinur þegar reipi
Fancy hlykkjaðist yfir vatnið —
beint að uppréttum armi
Buchanans. Snaran féll yfir hann
og einhver hrópaði húrra. Reipiö
festist um handlegg Buchanans og
Fancy tók að draga hann að
bakkanum með aðstoð tveggja
annarra manna.
Þegar þeir nálguðust bakkann
óð Catherine út í fljótið og teygði
sig eftir Buchanan. Augu hans
voru lukt — hún var ekki einu
sinni viss um aö hann væri á lífi.
En það lék enginn vafi á því að
Pete Cordell hlaut að hafa
drukknað áður en Buchanan náði
til hans.
Mennirnir lögðu Cordell á ár-
bakkann meðan Catherine kraup
við hlið Buchanans.
„Greg!” Hún tosaði í axlir hans,
reyndi að lyfta honum og hr.
Noonan kom henni til aðstoðar.
Það höfðu allir snúið sér frá
þeim og gengið hægt og dapurlega
að vögnunum svo aö enginn nema
Catherine sá sorg Buchanans
þegar hann leit á lík Cordells.
Loks rétti hann úr bakinu, hvíldi
aöra höndina á gegnblautu hári
vinar síns.
„Hann var enginn sundkappi,”
stundi hann upp. „Hann hefði ekki
átt að fara út í. Hann hefði ekki átt
aö. . Rödd hans brast í
grátekka.
Þá fór Catherine til hans.
Það voru forréttindi hennar að
sjá hann lyfta Cordell upp í örm-
um sér og bera hann út í eyði-
mörkina, að stað þar sem krækl-
ótt, visnað tré óx í kjarrbrúski.
Hann lagöi Cordell niður í skugg-
anum og Donahue, sem „átti bara
leið hjá” eins og hann sagöi
feimnislega, kom til að aðstoða
hann.
„Nei!” urraði Buchanan þegar
Fancy gerði sig líklegan til aö
byrja að grafa. Hann tók af honum
skófluna og byrjaði sjálfur aö
grafa í harða og skrælnaða
jörðina. Gröfin var ekki dýpri en
svo að hann gat lyft Pete Cordell
niður í hana og lagt hann til með
byssubeltið við hliö sér.
Það var ekki fyrr en þá sem
Buchanan ávarpaöi hana.
„Ég væri þér þakklátur ef þú
næðir í teppi fyrir mig, Cathy.”
BUCHANAN hafði misst bæði vin
sinn og bjargvætt. Hann bar harm
sinn í hljóði og Catherine þjáöist
með honum. Oft langaöi hana til
að hugga hann, hughreysta hann,
en þessa stundina hafði hann
byggt aftur, stein fyrir stein,
vegginn sem hún haföi séö hrynja
í hellinum í Virkissteini.
Núna streymdi fljótiö hægt, gul-
grænt og eitrað. Þeir sem höfðu
farið illa með drykkjarvatnið sitt
uröu að gjalda fyrir það. í örvænt-
ingu sóttu nokkrir vatn í fúlt
fljótiö, suðu það og drukku.
Andstyggileg eymd blóðkreppu-
sóttar fylgdi í kjölfarið og hún var
fljót að breiðast út. Menn voru
ekki f jarri örvæntingu.
Buchanan kallaði sjúka og
þreytta feröalangana saman með
hótunum.
„Ég ætla að vera blátt áfram.
Við fyrstu skímu á morgun
leggjum við út á alkalí-eyðimörk.
Það er ekki hægt að fara fyrir
hana og það er ekki hægt að snúa
við. En ég skýt hvern þann sem
verður til vandræða. Sama er að
segja um Donahue hér. ”
Þetta kvöld, við mörk eyði-
merkurinnar, talaði Buchanan í
fyrsta sinn einn við Catherine eftir
að Corodell dó.
„Ég treysti meira á þig á
morgun en nokkru sinni fyrr. Við
þurfum að fara sextíu, kannski
sjötíu, mílur yfir eyðimörkina.
Hvaö svo sem gerist skaltu halda
forystuvagninum á hreyfingu og
láttu múldýrin ekki stöðva þig.”
En hægri hönd hans greip um
hönd hennar og sagði margt og
hún endurheimti kjarkinn er ást
hennar til hans óx í mikilli flóð-
bylgju. Augnaráöið sem hann
sendi henni þegar hann fór var
eins og ástarhót.
Um nóttina veiktist Catherine
líka og ferðin yfir eyðimörkina
virtist silast áfram í þoku sárs-
auka og eymdar.
Á sinn miskunnarlausa hátt
kom eyöimörkin þeim að liði; þau
urðu að halda áfram eöa deyja að
öörum kosti.
Sex sinnum á erfiðri leiðinni
varö Buchanan að skera laust
uppþornað múldýr sem hnaut í
aktygjunum og bergmál byssu-
skota kvað æ oftar við þegar nýtt
dýr var drepiö.
Annað forystumúldýr Catherine
varð síðast til aö gefast upp. Þegar
það féll voru Buchanan og
Donahue svo snöggir að skera það
laust aö vagninn stöðvaðist varla.
Á daginn var eyðimerkurslóðin
stráö bleikum beinum sem hræ-
gammarnir, sem vomuðu stöðugt
uppi yfir þeim undir brennandi
sólinni, höföu kroppað hrein.
Dauðinn varð lítiö eftirtektar-
verður. Nóttin og myrkrið veittu
aðeins skamma fró.
Fáeinar mílur frá hinum jaöri
eyðimerkurinnar varð Sheenah
Noonan tíunda fórnarlamb ferðar-
innar. Þegar hún gaf upp öndina
af blóðkreppusótt og sótthita hróp-
aði hún á Catherine og Buchanan.
Hún var skelfilega föl, vagninn
mettaður fúlu lofti. Hún teygði
tærða handleggina til Buchanans.
„Kysstu mig einu sinni,” sagði
hún hást. „Bara einu sinni áður en
ég dey.”
Catherine horfði á Buchanan
faöma írsku stúlkuna blíölega að
sér og kyssa hana létt á varirnar
sem eitt sinn höfðu verið þrýstnar.
Þau létu Noonan-fjölskylduna í
friði með sorg sína. Um hádegi
daginn eftir var vagnalestin kom-
in í skugga af beinum, háum
trjám við rennandi vatn, undir
hæðunum sem voru fyrirboði síð-
ustu stóru hindrunarinnar: hárra
granítfjallanna í Sierra-fjalla-
hringnum.
Sheenah Noonan var grafin með
lítilli viöhöfn undir hnotuvið,
hvíldarstaður hennar var fagur í
samanburði við legstað barnanna
fjögurra, kvennanna tveggja og
mannsins sem höfðu dáið úti í
eyöimörkinni.
Nancy Eastlake var komin með
háan hita og hafði hvorki styrk né
vilja til að berjast gegn honum.
Ekkert vatn í heimi kom henni aö
haldi núna. Catherine, Sarah og
Emmeline sátu til skiptis hjá
henni og kældu andlit hennar með
rökum klútum.
„Getum við ekki staldrað hér
við lengur, Greg?” bað Catherine.
„Þetta er góður staður til að jafna
sig.”
„Þegar veturinn kemur verða
hæðirnar hérna lokaðar af snjó.”
Hann leit þreytulega á hana. „Mig
minnir að það hafi einhver lofað
að koma þeim til fyrirheitna
landsins.”
Það var ekki fleira að segja.
ÞAÐ ÞURFTI að fleygja fleiri
munum þegar vagnalestin
mjakaðist með erfiöismunum upp
í Sierra-fjöll, í þetta sinn nýjum
birgðum frá Salvation. Klettafjöll,
sem höfðu veriö ógreinileg
minning þangað til, virtust hvíld í
samanburði við þetta. Buchanan
var Catherine mikill styrkur. Þar
sem hún var máttfarin eftir
veikindin stýrði hann forystu-
vagninum en Donahue sá um
annan vagninn.
Líf, draumar, jafnvel vonin
hafði glatast á leiðinni. Buchanan
var ef til vill magur, tekinn og
með sokkin augu, en núna var
hann það eina sem blés lífi í
vagnalestina.
Þaö sem lítið var um mat þrætti
fólk innbyrðis og alltaf var verið
að kalla á Buchanan til að skera
úr um smámuni. Catherine furð-
aði sig á því að eftir margra
mánaða ferö gæti hann enn haldiö
heilbrigðri dómgreind og haldiö
friðinn.
í hvert sinn sem hún horfði í
þreytuleg augu hans heyrði hún
fyrir sér spádóm hans í Missouri:
Skítur, sjúkdómar, dauði og
ósigur.
I SEPTEMBER komst vagna-
lestin í hæsta skarðið í Sierra-
fjöllum. Það snjóaði en samt birti
yfir Catherine.
Einn dagur enn og þau yröu
komin í gegn. . . frjáls. . . inn í
fyrirheitna landið!
Uppörvuð af voninni, sem hún
sá aftur tendrast í andliti Sarah
Eastlake, fór Catherine að hitta
Nancy. Það var enginn vonar-
bjarmi í sokknum augum hennar.
„Mamma,” sagði Emmeline
henni fremur af skyldurækni en
sannfæringu, „bráðum verðum
við komin í sólina í Kaliforníu eins
og pabbi vildi. Áður en langt um
líður sérðu glampa á Kyrrahafiö.”
En Nancy heyrði þetta ekki.
Þetta kvöld, áður en varðeldarnir
voru tendraðir, lauk veikburða
mótstöðu hennar.
„Mamma er á förum,” Emme-
line kom á fund Catherine. „Hún
spurðieftir þér.”
28 Vikan 36. tbl.