Vikan - 06.09.1984, Qupperneq 50

R3 Vikan og tilveran
íslenskt brennivín
Sumrin á Islandi eru bæöi fögur
og skemmtileg. í sveitum landsins
nýtur æskan gleði og frelsis en þó
fylgir allri gleöi nokkur alvara.
Sveitaböllin eru víöa haldin og í
útvarpi dynja auglýsingar þar aö
lútandi fyrir helgarnar. Flestir
eiga sín sveitaballatímabil og sá
sem þetta skrifár er einn slíkra.
Þaö er laugardagur um síö-
sumar. Störfum dagsins er að
ljúka en í sveit er sjaldan spurt
hvaða dagur er þegar koma þarf
saman heyjum og mjólka skal
kýrnar. Ég og félagi minn hrööum
okkur frekar því að í kvöld á að
vera stórdansleikur í grenndinni.
Viö þurfum þó að hressa svolítið
upp á útlitið því að ekki dugar aö
koma angandi í fjósalykt á
staðinn. Allt tekur þetta fljótt af
og að hálftíma liönum stöndum
við tilbúnir við bílinn, sem er mín
eign, og erum að leggja af stað.
Það er hlýr sunnanvindur og það
er eins og maður hafi þrá til þess
að fara eitthvað og njóta þess að
vera til. Félagi minn og jafnaldri
er hér aðstoöarmaður í sumar.
Hann er úr Reykjavík. Við erum
miklir félagar þó lífsviöhorfið sé
ekki alltaf hið sama. Menn mega
ekki vera of líkir, þá væri lítið
gaman að lífinu.
Ég ek fremur greitt. Þetta er
þriggja kortéra keyrsla að
heiman. Félagi minn stjórnar
segulbandinu og drykkjarföngum
sínum. Ég hef þann galla að
smakka ekki vín. Hvort það eru
örlög sem því ráða, það veit ég
ekki, ég er bara svona. Þetta
kemur sér vel fyrir félaga minn
því einhver þarf að aka bílnum.
Þetta er á blómatíma Abba og
Boney M og ekki er neitt varið í
það nema allt sé í botni og svo þarf
að blanda milli flaskna og bíllinn
fær sinn skammt af brennivíni auk
sígarettustubba á gólfinu. Nú og
svo klingir í gosflöskuhrúgunni
aftur í. Það er blandiö.
Félagi minn gerist nú í kátara
lagi og er byrjaður að syngja með.
Hann heimtar að ég syngi líka. En
ég þykist enga söngrödd hafa.
Hann segir að sér finnist það verst
við mig hvað ég sé alltaf ódrukk-
inn. Það er víst ekkert varið í að
vera edrú á samkomu. Mér finnst
það allt í lagi. Ég færi ekki á allar
þessar helgarhátíðir ef mér fynd-
ist hundleiðinlegt. Ég læt hann
vita þetta. Það er víst auöveldara
að ná sér í eitthvað ef maður er
aðeins við skál. Menn veröa
sniðugri, er mér sagt. Lífið er
flókiö.
Á leiðinni er bensínstöð og
sjoppa og segist ég þurfa að taka á
tankinn en það taki enga stund.
Hann er heldur betur til í það og
segist þurfa að fá sér meira bland.
Hann spyr hvort ég geti lánað sér
fyrir nokkrum vindlum og gosi.
Hann er þó vinnandi maður eins
og ég.
Sjoppan er full af fólki af ýms-
um toga. Ég er að ná í félaga minn
því hann virðist hafa tafist. Hann
er kominn á tal við tvo menn sem
sitja við borð innst inni í horni.
Þeir eru búnir aö fá hann til þess
að gefa sér sopa. Þeir látast vera
hissa yfir því að ég skuli vera að
skipta mér af þessum manni.
Hann segist þó vera að koma en
hættir samt fljótt við, þó ákveður
hann að koma. Enn líða nokkrar
mínútur og hann hættir aftur við.
Ég sé ekki nema eina leið, að þrífa
í manninn og draga hann út í bíl.
Hann veitir ekki mikla mótspyrnu
og það sem meira er, mennirnir
tveir láta hann eiga sig. Þeir finna
víst fljótt sína líka. Það sé ég þeg-
ar ég næ í vindlapakkann, sem
félagi minn gleymdi inni á boröi,
til þeirra. Ég ek síðan af stað og
gef nokkuöí.
Við ökum ekki hraðar en svo
að þó nokkuð af bílum brunar
fram úr okkur, það eru fleiri en
við að fara. Ferðin hefur geng-
ið snurðulaust. Kvöldroðinn
glampar á húsið, það er málað
skærum litum og stendur nálægt
fallegu vatni. Líklega er þetta
með fallegri stöðum á landinu. En
hér skiptir mannlífið öðru máli.
Við erum komnir í hlað. Nokkur
hópur manna stendur þar og hefur
hátt og gleöst mikið. Maður nokk-
ur úr sveitinni, sem gefinn er fyrir
skemmtanir, er þarna staddur
og þekkir óðar bílinn hjá okkur.
Hann kemur slagandi að bílnum
og slær vænt högg í húddið. Hann
teygir sig síðan inn í bílinn til
okkar og viröist mikið niðri fyrir,
segir að hér séu eintómir asnar
samankomnir. Ég sé að ég get
ekki veriö alveg sannfæröur því
hann er mjög óðamála, auk þess
slefar hann rösklega yfir mig.
Hann tjáir okkur að vín sitt hafi
veriö tekið af sér í dyrunum og að
þar hafi verið afar ruddalegur
maður við störf og rifið í sig á alla
vegu auk annars. Félagi minn
telur góð ráð dýr en sínu víni verði
hann að koma inn í húsið og hann á
ráð. Hann bindur hina dýrmætu
flösku við fótlegg sinn en
skálmarnar eru víðar svo lítið ber
á þessu.
Við komum að dyrunum en þar
eru gestir skammaðir og jafnvel
hengdir að mér sýnist, að minnsta
kosti er einn dyravarðanna með
helbláan mann í klónum og eys
auk þess svívirðingum yfir mann-
inn fyrir að hafa komið með vín.
Hvað gat maðurinn vitað um að
ekki mætti vera með vín? Mig
langar að segja eitthvað en skortir
kjark. Við smjúgum inn og
flaskan líka. Inni er þröngt, það
verður margt í kvöld.
Fljótt sjáum við borð þar sem
sitja tvær stelpur sem ég þekki.
Þær eru frá kaupstaðnum hérna í
nágrenninu. Við vitum ekki fyrr
en viö erum komnir út á gólfið með
þeim. Þetta er f jörugt lag sem er á
enda. Við tökum þá tal saman. Ég
veit meö sjálfum mér að sú sem
ég lenti á er nokkuð kræf og auk
þess ekkert sérlega fyrir augað og
því fæ ég hana til þess að skipta
um dansfélaga og nú dansar hún
við félaga minn en ég dansa við
dömuna hans.
Auðvitað er næsta lag vangalag
og skiptir engum togum að hún
þrífur hann að sér og hefja þau
mikinn ástarleik þarna á gólfinu.
Á þetta horfa allir. Ég slepp vel í
þetta sinn, ég vil ekki láta taka
mig svona, ég verð að hugsa um
mannorðið og í raun finnst mér
þetta ofurlítið niðurlægjandi
athöfn á miðju gólfi. Mér líður illa.
Hann er notaður því hann hefur
fengið sér heldur mikið neðan í
því.
Þegar laginu lýkur sé ég þau
fara úr salnum. Ég veiti því þó
ekki mjög mikla eftirtekt því mig
langar að líta á fólkið á staðnum.
Allir eru mjög óðamála. Konur og
stúlkur eru með svitalögð andlit
sem eru að verða að klessumynd í
kvennamálningu og í troðningnum
hefur ein það af að brenna gat á
jakkann minn með sígarettuglóð.
Alls staðar er púaö og mig svíður í
augun. Karlmenn eru svipaðir út-
lits en eru þó meira í hörðum orða-
sennum, allavega endar ein slík
með handalögmálum. Því miður
er ég of nálægt og fæ á mig slettu
úr einhverju glasi því mikið
gengur á og menn ryðjast um til
þess að horfa á þessa dýrðarsenu.
Ég ákveð að fá mér frískt loft,
geng út aö bílnum og ætla að setj-
ast þar smástund en hætti þó við
því að þar eru félagi minn og vin-
kona hans í einni kös og ég sé að
hún er orðin afar fáklædd og eitt-
hvað er hann búinn að hneppa frá
sér. Ég læt sem ekkert sé og fer
aftur inn. Þau verða að fá að njót-
ast í friði. Slíkir leikir veita mönn-
um ánægju.
Inni eru þrengslin orðin
meiri og menn virðast meira viö
skál. Ég sé að stúlkan sem ég
dansaði við er orðin nokkuð
óhressari og grætur ofan í ösku-
bakkann á borðinu. Hún er öll úfin
og klesst. Fólk breytist í útliti á
svona samkomu. Hún virðist hafa
kúgast í ekkanum því nokkrir
ómeltir pylsubitar liggja á borð-
inu ásamt brauðleifum og tómat-
sósu. Ég legg þó ekki í að hjálpa
neitt upp á hana heldur fer að
horfa á fólkið dansa en hef þó auga
með henni. Eftir nokkrar mínútur
koma tveir menn fremur illa til
hafðir og setjast við borðið
hennar, annar við hliðina á henni.
Hann gefur henni fljótlega gaum,
lyftir upp höfðinu á henni og horfir
á hana nokkra stund, hikar þó ekki
mikiö en byrjar að kyssa hana
nokkuð náið að mér sýnist. Henni
er borgið.
Ég færi mig um set en hrekk við
því að ég rekst á dyraverðina þar
sem þeir eru að bera út sveitungá
minn sem áður getur. Hann er vín-
dauður. Ég fer fram í anddyrið til
þess að fá mér loft, ekki veitir af.
Mér tekst aö fá sæti þarna frammi
við dyrnar, rétt hjá tveimur
strákum frá næsta bæ. Þeir eru
báðir á föstu. Þeir líta mig vissu
50 Vikan 36. tbl.