Vikan - 15.11.1984, Qupperneq 31

fönguð í gildru í þessu viðbjóðslega herbergi. . .
— Guð minn góður! Hann leit til
lofts. — Ég veit að þú ert ekkert
gáfnaljós en — flýttu þér nú að
klæða þig. Hann þagði, hrukkaði
ennið og horfði hræðslulega til
sturtuklefans. — Við verðum að
hugsa, sagði hann eins og hann
væri aö tala við sjálfan sig. — Já
— bíddu ögn. Viö. ..
— Við getum hugsaö seinna,
sagði hún og reyndi að þurrka af
sér tárin meðan hún fálmaði við
rennilásinn. — Þegar við erum
kominút...
Hún kyngdi og fyrst nú virtist
hún skilja hvemig komið var fyrir
þeim. — Alan! stundi hún. — Þeir
taka okkur. Það kemst upp um
okkur! Móteleigandinn segir allt
og lögreglan spyr okkur spjör-
unum úr. Og Tom fær að vita allt
og. ..
— Þegiðu! Ég er að hugsa. Ég
get ekki hugsað þegar þú ert að
tala!
— En ég verö að flýta mér,
Alan. Ég get ekki blandast í morð-
mál. Ég vil ekki að Tom. . . Svo
byrjuðu tárin aftur að streyma og
hún heyrði Alan tala en það var
ekki meðaumkunarvott að heyra í
rödd hans.
— Hvað með mig? Heldurðu að
þú sért ein um vandræðin. ..
Hvers konar læti heldurðu að
verði í kvikmyndafélaginu? Svo
að ekki sé minnst á Lísu og skapið
í henni.
Nú fannst Cörlu að hann horfði á
sig án þess að sjá sig. Hún sá
skelfingarsvipinn á andUti hans og
sagði: — Þú ert hræddur. Ég vil
ekki sjá hrædda karlmenn. 0,
Alan! Gerðu eitthvaö! Við verð-
um að sleppa héðan — frá
þessu. . . Hún fann að hún var
þurr í kverkunum og átti erfitt um
mál.
Hann hristi höfuðið og klæddi
sig þegjandi.
— Alan, sá sem var hér á undan
okkur hefur myrt þennan mann.
Af hverju ferðu ekki bara á skrif-
stofuna og segir eigandanum
sannleikann. Segðu honum frá lík-
inu sem við fundum og...
— Almáttugur! Rödd hans var
þrungin viöbjóði. — Hvers vegna
heldurðu að hann trúi mér?
— Ég veit það ekki — en hann
hefur nafnið á þeim sem var hér á
undan okkur og. . .
— Nafnið! Auðvitað jafnfalskt
og það sem við notum. Hvers
vegna — hvers vegna í andskot-
anum þurftum við að vera svona
óheppin?
Það fór hrollur um hana og hún
tók peysuna sína. — Ég ætla heim,
Alan. Eg verð að vera heima
þegar Tom kemur. Ég — ég fer
núna.
Svipur hans þyngdist. — Þú
veröur að bíða ögn, sagði hann
hvasst. — Þú getur ekki farið og
skilið mig eftir með allt. Þú ert
jafnblönduð í þetta allt og ég.
Hún sperrti upp augun. — Ég
get ekki verið hér! kveinaði hún.
— Hafðu ekki svona hátt.
Veggimir hér eru þunnir. Það
gæti einhver heyrt til þín.
C arla leit í kringum sig eins
og herbergið væri fangaklefi. Hún
horfði á Alan ganga um gólf eins
og dýr í búri og sagði rámri
röddu: — Við erum fönguð í gildru
í þessu viðbjóðslega herbergi með
þessum — þessum.. .
— Þegiðu. Eg er að reyna að
hugsa um allt — um alla mögu-
leika. ..
— Einsoghvem?
Hann leit á hana og pírði augun.
— Ja, ef — ef Tom veit að þú hefur
verið með einhverjum og. . .
— Nei! Ekki segja þetta. Ég
vil ekki hlusta á það. Vil það ekki!
— Jú, þú vilt hlusta á mig og
taktu nú eftir. Hvemig veistu að
þú talar ekki í svefni? Hvemig
veistu að hann hefur ekki látið elta
þig hingað? Kannski hélt hann. . .
Hvað ef hann kæmi hingað og ræk-
ist á þetta lík og héldi að hann væri
ég — héldi að þú hefðir farið að
hitta hann.
— Nei! Hún hristi höfuðið ákaft.
Alan gekk fram og aftur um
gólfið. Svo fór hann inn á bað, opn-
aði inn í sturtuklefann, gretti sig,
lokaði og kom út. — Þetta er voða-
legt! Sá sem gerði þetta er vitlaus
— óður. Nú stóð hann og barði
hnefanum í lófa sér. Löng, þrúg-
andi þögn ríkti um stund, svo dró
hann andann djúpt og sagði: —
Það er aðeins eitt sem við getum
gert. Það er andskoti hættulegt en
við verðum að gera það.
— Eigum við að fara? spurði
hún. — Setjast inn í bílana og
fara?
— Hvemig geturðu verið svona
vitlaus? Hann hrækti orðunum út
úr sér. — Eigandinn héma gæti
þekkt okkur aftur og það hvar sem
er því að við höfum komið hér oft.
— En hann veit ekki hvað þú
heitir.
— Heyrðu nú, sagði hann og
benti framan í sig. — Hann þekkir
mig aftur. Þig líka. Hann hefur
áreiðanlega séð þig vel oftar en
einu sinni. Hann gæti líka þekkt
bQana okkar. Hefurðu hugsað um
það? Kannski hefur hann skrifað
númerin hjá sér.
Enn skalf hún. — Ég vil fara
heim. Ég verö að komast héðan.
Ég vildi óska aö ég hefði aldrei
komið hingað, ég vildi óska. . .
Hann settist og kreppti hnefana
svo fast að hnúamir uröu hvítir
sem marmari. Loks kinkaði hann
kolli. — Ja, ég verð að bíða þangað
til að dimmt verður, setja líkið í
farangursgeymsluna á bílnum,
aka eitthvað með það og losa mig
við það.
Hún greip andann á lofti og
sagði svo: — Já. . . Þetta er rétt.
Já — gerðu það. Ég fer núna og
þegar dimmir.. . Hún sá að hann
horfði hugsandi á hana. — Horfðu
ekki svona á mig, Alan. Þú færð
mig til að finnast ég sek.
- Erþað?
— Alan — ég verð að fara. Tom
fer að koma heim og hann hefur
áhyggjur af mér. Hann verður
hræddur. Hann hringir út um allt
og spyr um mig. Hvemig get ég
útskýrt þetta? Það verður fram-
orðið og dimmt og. . .
— Skrýtið, sagði hann, — en
mér datt allt í einu í hug rotta sem
yfirgefur sökkvandi skip. . .
— Hvað viltu að ég geri? spurði
hún.
— Ekkert.
— Þú veist að ég get ekki beðið
svo lengi, Alan.
H ann horföi þegjandi á hana
ganga að glugganum og gægjast
út.
— Sólin fer að setjast, sagði
hún. — Þú veist að það dimmir
snemma á vetuma. Þú þarft ekki
aö bíða lengi.
— Hvílík hughreysting.
— Alan, hvar ætlarðu — að
setja hann? spurði hún hvellri
röddu.
— Á svalimar við húsið þitt. En
ekkihvar?
— Alan! Þú getur ekki varpað
sökinni á mig. Þú getur hringt til
Lísu og sagt að þér seinki, en það
get ég ekki. Það er engin ástæða
til fyrir töf hjá mér. Tom
myndi. . .
— Á ég að segja þér eitt? sagöi
hann og benti á hana með vísi-
fingri. — Ég ætla að benda á þig ef
þeir taka mig með líkiö. . .
— Andskotinn, sagði hún. —
Hvað viltu að ég geri?
— Vitnir mér í vil ef ég verð tek-
inn, sagði hann. — Það geturðu.
— En þú myrtir manninn ekki
svo að. . . Geta þeir gert þér eitt-
hvað?
— Hvað heldurðu? Carla, ef
þeir ná mér meöan ég er að losa
mig við lík — eða rekja sporin til
mín — veröurðu að gefa þig fram
og segja að við höfum verið hér
saman á þessari stundu. Skilið?
Ég vil ekki aö neinn viti að ég kom
hingað á undan þér. Við komum
saman og fundum hann. Mundu
það.
— En Tom. .. Hún starði á
hann og svitinn perlaði á enni
hennar.
— Ég trúi þessu ekki, sagöi hún.
— Ég get ekki trúað þessu, Alan.
Þú myndir ekki blanda mér í þetta
voðamál ef þér þætti vænt um
mig. Þú myndir reyna að vemda
mig, halda mér utan við þetta — ef
þú elskaðir mig.
Þögnin ríkti um stund en svo
svaraði hann: — Hvers vegna í
ósköpunum heldurðu að ég elski
þig, Carla?
— Alan!
— Hvaða andskotans máli
skiptir það líka? Skiptir nokkuð
annað máli en að losna úr þessari
klípu? Ég á við — við erum í
vanda stödd.
— Jú, það skiptir máli, sagði
hún dræmt.
— Heyrðu mig nú! Það er lík í
sturtuklefanum. Það er ekki hægt
að ásaka neinn fyrir morðið nema
okkur. Okkur! Mig og þig!
Hvítir vangar Cörlu voru orðnir
eldrauðir og rödd hennar varð
styrkari þegar hún sagði: —Eg
ætla að fara, Alan. Hringdu ekki
til mín. Reyndu aldrei að ná sam-
bandi við mig. Ég ætla ekki að
hjálpa þér. Þú áttir að segja mér
að þú elskaðir mig ekki. Veistu
hvað ég vona? Aö þú stiknir í
helvíti!
Hún hvarf og hann starði á
hurðina sem hún hafði skellt á
eftir sér. Hann heyrði hana setja
bílinn í gang, heyrði vélarhljóðið
og stóð þama eins og stytta meðan
hún ók á brott. Svo fór hann út, leit
í kringum sig, opnaði farangurs-
geymsluna, náði í regnfrakka og
fór aftur inn á mótelið. Hann fór
beint að sturtuklefanum, teygði
sig inn og dró lífvana veru út.
Hann færði hana í regnfrakkann
og sagöi: — Góði, gamh George,
þetta tókst aftur. Nú förum við
heim í leikmunadeildina.
40. tbl. Vikan 31