Vikan - 15.11.1984, Síða 58

Þýðandi:
Jóhann J. Kristjánsson.
Barna— Vikan
Ævintýríð um Matgogg
tJti í stóra skóginum bjó risinn
Matgoggur. Hann var afar stór og át
meira en sjö menn á hverjum degi.
Samt var hann ekki reglulega sadd-
ur.
„Bara að ég ætti köku,” hugsaði
hann, „reglulega stóra og indæla
köku sem ég gæti étið af þangað til
ég kæmi ekki einum bita niður í
viðbót.”
Það æsti upp í honum sultinn
þegar hann fór að hugsa um kökuna
og það sem yrði í henni — rúsínur og
möndlur, súkkulaði og fíkjur,
apríkósur og þeyttan rjóma, krem
og aldinmauk.
„Og hvers vegna skyldi ég
ekki fá þessa köku?” hrópaði hann
allt í einu og stóð upp. „Ég er stærsti
og sterkasti maðurinn í öllu landinu
— nú fer ég inn í konungshöllina,
heimta þessa köku og eyðilegg allt ef
ég fæ hana ekki.”
Með þessum orðum stóð hann á
fætur, gekk rösklega í gegnum
skóginn þar til hann komst til
borgarinnar þar sem konungshöllin
var. En fólkið varð nú heldur en ekki
hrætt þegar það fékk að sjá hann.
Það hafði reyndar heyrt talað um að
stór risi væri í skóginum en það hafði
ekki séð hann fyrr, bara tumana á
höll hans gnæfa yfir hæstu trjá-
toppana. Fólkið flýði í allar áttir en
konungurinn var hugaður maður og
gekk til móts við risann:
„Hvað vilt þú? Hvers vegna
kemur þú út úr skóginum? Þú veist
vel að þú gerir böm og gamalt fólk
hrætt.”
„Ég heimta köku,” hrópaði risinn
og það var eins og þrumuveður væri.
„Köku? Hana skaltu gjaman fá og
þótt þær væru tíu,” svaraði
konungurinn vingjamlega. „Nú skal
ég senda boð eftir hirðbakara
mínum.”
„En það á að vera risastór kaka,”
sagði þessi gráðugi risi. „Allar
kökumar sem bakaðar eru í landinu
eiga að bakast sem ein kaka — allt
súkkulaði, allar rúsínur og sveskjur,
apríkósur og epli, einnig möndlur og
hnetur sem til eru, allt það sem gott
bragð er að, öllu á að safna saman í
þessa einu risaköku handa mér. ”
Kóngurinn varð lafhræddur þegar
hann heyrði þetta en hann vissi að
ekki var annað að gera en að hlýða
risanum því annars myndi hann
eyða landinu. Þess vegna sendi hann
þegar í stað boð í allar áttir um að
fólk skyldi koma með allt sælgæti
sem það hefði og afhenda það hirð-
bakaranum til þess að hann gæti
bakað kökuna sem risinn heimtaði.
Hægt stækkaði kakan og hún var full
af því allra besta sem hægt var að
finna. Hún varð líka stærri og stærri
og Matgoggur risi sleikti út um. En
allir í landinu voru hryggir. Bömin
grétu og foreldrarnir sögðu: „Hvað
eigum við að gefa bömum okkar á
afmælisdögum þeirra þegar hvorki
er til súkkulaði eða hægt að baka
kökur? Hvemig eigum við að geta
haft það hátíðlegt fyrir þau? ”
En ekkert stoðaði. Risinn heimtaði
alltaf meira og meira. Lítil stúlka,
sem hét Inga, átti heima rétt hjá
konungshöllinni. Faðir hennar var
hirðgarðyrkjumaður og hún var oft í
hallargarðinum að leika sér. Oft
tíndi hún ber og ávexti því það mátti
hún gjaman en nú, þegar risinn
heimtaði allt, mátti hún það ekki
framar.
„Ég ætla að fara út á akurinn og
gá hvort þar eru ekki enn nokkur lítil
villt jarðarber,” sagði Inga og þaut
af stað. En hún fann engin jarðarber
og varð leið. Allt í einu heyrði hún
kallað: „Inga, komdu hingað. „Hún
sneri sér við og stóð kyrr alveg
undrandi. Fyrir framan sig sá hún
reglulegan álfamann með langa
rauða húfu og grátt skegg. Hann hélt
á skál með fallegum jarðarberjum.
„Manstu í vetur þegar þú settir út
handa mér graut og krús af öli. Nú
ætla ég aö launa þér það.”
„0, kærar þakkir,” sagði Inga.
„En hvað þetta eru indæl ber. ”
„Þetta eru nú meiri vandræðin
með þennan Matgogg risa,” hélt
álfurinn áfram. „Þið ættuð að reyna
aðlosna viðhann.”
„Enginn getur ráðið við hann,”
svaraði Inga, „og hann segist eyði-
leggja allt ef hann fær ekki risa-
kökuna.”
„Það þarf að beita brögðum við
svona risa,” sagði álfurinn.
„Getur þú hjálpað okkur?” spurði
Inga eftirvæntingarfull.
„Ef til vffl,” sagði álfurinn og
deplaði augunum. Svo sagði hann
Ingu hvað hún ætti að gera og Inga
hló mikið.
58 Vikan 40. tbl.