Vikan - 04.07.1985, Blaðsíða 40

leið og hann opnaði munninn voru
þau ár grafin og gleymd.
Hann hóf nefnilega að segja
henni sögu mýflugunnar, talaði af
miklum eldmóði og undirstrikaði
orö sín með handahreyfingum
sem urðu máttlausari og mátt-
lausari eftir því sem leið á frá-
sögnina. Einnig færðist einkenni-
leg værð yfir hann, sem honum
fannst einkennileg og um leið
óvenjuleg því hann hafði ekki lagt
frekar að sér viö kennsluna en
venjulega, kenndi þetta spennunni
sem hann haföi átt í á meðan hanr,
var aö komast yfir fluguna.
En þegar hann ætlaði að standa
upp til þess að fara með konunni
inn í bókaherbergið, svo hún gæti
með eigin augum litiö á þessa ný-
fengnu gersemi, féll hann meö
djúpu andvarpi niður á stólinn og
rann úr honum hægt og sígandi á
gólfið.
Þar lá hann hreyfingarlaus.
Andlit hans afskræmdist og litar-
hátturinn breyttist úr roða yfir í
grænleitan blæ og hann rang-
hvolfdi augunum, samfara sker-
andi stunum.
Konunni létti stórlega þegar hún
varð þess vísari að hún losnaði við
að fara með manninum inn í bóka-
herbergiö. Hann hafði nógu oft
þvingað hana til þess að dvelja
þarinni. . .
Hún fylgdist með honum engjast
sundur og saman og þjást, rétt
eins og sál hennar hafði gert und-
anfarin ár, uns hann greip fyrir
hjartaö og leið út af.
Hún spratt upp af stólnum, laut
yfir hann og sá að hann var látinn.
Nú hafði andlit hans breyst og
hann var eðlilegur á aö líta fyrir
utan daufan bláleitan blæ. Laus-
lega athugaö hefði jafnvel mátt
halda að hann væri sofandi. En
svo var ekki. Konan stóð um stund
og horfði niður á manninn en ýtti
síðan kæruleysislega við honum
með öðrum fætinum áöur en hún
gekk að símanum og hringdi í
heimilislækninn.
Læknirinn kom fljótlega og úr-
skurðaði lát sökum hjartalömun-
ar. Hann settist á næsta stól og
hristi höfuðið. Einkennilegt, hann
hafði nýlega rannsakað manninn
og ekkert athugavert komiö í ljós
fyrir utan smátaugaspennu. En
slík spenna fylgir yfirleitt þeim
mönnum sem sökkva sér niður í
verkefnin og veita sér enga hvíld.
Já, svona er lífið, það skipast fljótt
veöur í lofti.
Læknirinn sneri sér meö
vorkunnsemi í svip að konunni og
ræddi um þær ljúfu minningar
sem hún gæti unað sér við, um
góða sambúö þeirra hjónanna og
allt sem þau áttu sameiginlegt,
eins og safnið, þetta stórkostlega
safn. Hún mundi líklegast halda
áfram að efla það og varðveita í
minningu mannsins?
Læknirinn var nefnilega einnig
mjög áhugasamur skordýrasafn-
ari en hans safn var ekki nema
smábrot af þessu stóra sem konan
hafði nú umráð yfir.
Konan starði á lækninn á meðan
hann fékk næstum því andarteppu
af hrifningu er hann ræddi um
safnið. — Enn einn skordýrabrjál-
æðingurinn, hugsaöi hún með sér,
þungbúin á svip, en eftir smáhik
færðist breitt bros yfir andlit
hennar um leið og hún tjáði honum
að hann mætti eiga safnið. Það
væri ekki búið að skrá það og hún
hefði alls ekki geð í sér til þess úr
því sem komiö var. Ennfremur
hefði hún í hyggju að flytja úr
bænum, þyrfti nauösynlega að
breyta um umhverfi og greina
nýjan sjóndeildarhring.
Læknirinn skildi afstöðu kon-
unnar mjög vel, þakkaöi henni
með mörgum fögrum orðum fyrir
gjöfina og dáðist að göfuglyndi
hennar. Hann hafði aldrei hlotið
aöra eins gjöf um ævina og hlakk-
aði til rólegra stunda við skrán-
ingu safnsins.
Konan horfði glottandi og með
smáblæ af ótuktarsvip á eftir
lækninum er hann gekk eftir fagr-
ar kveöjur út að bílnum. Og um
leið og hún lokaði útihurðinni
hugsaði hún með sjálfri sér, þetta
er allt í lagi, hann er piparsveinn.
En guð hjálpi honum ef hann giftir
sig. . .
40 Víkan 17- tbl.