Vikan - 06.02.1986, Blaðsíða 49

að makinn hefði fyrirfarið sér til að tryggja framtíð
hennar myndi verða þungur baggi að bera. Ég
vonaði að kannski tækist Black að hugga hana
þegar fram liðu stundir. Hann var greinilega mjög
hrifinn af henni.
Viðtalið við frúna reyndist ákaflega sársauka-
fullt. I fyrstu neitaði hún að trúa þvi sem Poirot
sagði en síðan, þegar hún sannfærðist, brast hún i
grát. Við skoðun á likinu kom í Ijós að Poirot hafði
haft rétt fyrir sér. Poirot þótti ákaflega fyrir þessu
en hann var nú einu sinni ráðinn hjá trygginga-
félaginu og hlaut því aö gera skyldu sína. Þegar viö
vorum aðfara sagöi hann við frúna:
,,Þér ættuð manna best að vita að fólk deyr
ekki."
„Hvað meinið þér?” spurði hún stóreygð.
„Hafið þér ekki tekið þátt i miðilsfundum? Þér
hafið hæfileika á þvi sviði, ekki satt?"
,,Jú, mér hefur veriö sagt að ég sé skyggn, en
þér trúið varla á slikt."
„Frú, ég hef orðið vitni að mjög undarlegum at-
burðum. Vitið þér að það gengur orðrómur i þorp-
inu um að það sé reimt i þessu húsi."
Hún kinkaði kolli og i þvi bili tilkynnti þernan að
kvöldverður hefði verið borinn fram.
„Viljið þið ekki fá ykkur í svanginn?" spurði frú-
in.
Við urðum ákaflega þakklátir og mér fannst að
nærvera okkar gæti að einhverju leyti linað sorgir
hennar.
Við höfðum rétt lokið við súpuna þegar við
heyrðum óp og brothljóð frá eldhúsinu. Við
stukkum á fætur. I þvi kom stofustúlkan inn, mjög
óttaslegin.
„Það var maður... hann stóð i ganginum."
Poirot hljóp fram í ganginn en kom strax aftur.
„Það er enginn þarna."
„Er það ekki, herra?" sagði stofustúlkan. „Mér
varð svo illt við."
„Hvers vegna?"
Mér sýndist það vera húsbóndinn. Hann liktist
honum," hvislaði hún.
Ég sá að frú Maltravers brá mjög við þetta og
mér komu i hug sagnir um sjálfsmorðingja sem
gátu ekki legið kyrrir. Það var greinilega það sama
sem hún var að hugsa um þvi að stuttu síðar greip
hún I handlegg Poirots og æpti: „Heyrðuð þér
þetta? Það var bankað þrisvar á gluggann. Það var
einmitt svona sem hann bankaði þegar hann gekk i
kringum húsið."
„Þetta var bara vafningsviðurinn að berjast utan
í vegginn," sagði ég.
Hræðslan var samt sem áður að ná tökum á
okkur. Stofustúlkan var auðsæilega á nálum og
eftir matinn bað frú Maltravers Poirot um að fara
ekki alveg strax. Hún sagðist vera hrædd við að
vera ein. Við settumst inn í litlu stofuna. Það var
byrjað að hvessa og það ýlfraði og hvein i húsinu.
Tvisvar opnuðust dyrnar á herberginu og í bæði
skiptin greip hún í mig óttaslegin.
„Það eru álög á þessari bannsettu hurð," taut-
aði Poirot reiðilega. Hann stóð upp, lokaði enn
einu sinni og læsti með lykli.,,Nú ætti hún að hald-
ast aftur."
„Gerið það ekki,” kveinaði frúin. „Ég gæti ekki
afborið það ef hún opnaðist..."
Og hið ómögulega gerðist. Læstu dyrnar opnuð-
ust ofurrólega. Ég sá ekki fram á ganginn úr sæti
minu en frúin og Poirot sneru þangað. Konan æpti
og sneri sér að honum.
„Sáuð þér hann, þarna, á ganginum?" æpti
hún.
Poirot starði fram á ganginn, undrandi á svip.
„Ég sá hann... manninn minn... þér hljótið að
hafa séð hann lika?”
„Ég sá ekki neitt. Þér eruð úr jafnvægi."
„Það er allt I lagi með mig... drottinn minn
dýri..."
Skyndilega byrjuðu Ijósin að blikka og dofnuðu
síðan þar til þau rétt tírðu. Úti i myrkrinu heyrðist
klórað i vegg, þrisvar sinnum. Ég heyrði frú
Maltravers kveina.
Allt í einu sá ég það.
Maðurinn, sem ég hafði séð á likbörunum uppi á
efri hæðinni, stóö þarna fyrir framan okkur umvaf-
inn draugalegri birtu. Hann lyfti annarri hendinni
og benti. Skyndilega var eins og höndin beindi
skærum geisla framhjá Poirot og að frú Maltrav-
ers. Hún var náföl og þá sá ég dálitið annað.
„Guð minn almáttugur, Poirot," hrópaöi ég.
„Sjáðu höndina á henni, hægri höndina. Hún er
öll rauð."
Frú Maltravers leit á höndina á sér og féll í hrúgu
á gólfið.
„Blóð!” æpti hún móðursýkislega. „Já, þetta er
bló'ð, ég drap hann, ég gerði það. Hann sýndi
mér... þá setti ég fingurinn á gikkinn og þrýsti á.
Hjálpið mér frá honum, hann er genginn aftur."
Rödd hennar dó út i hryglu.
„Kveikið Ijósin," sagöi Poirot.
Ljósin kviknuðu eins og hendi væri veifað.
„Þannig er það nú í pottinn búið. Þú heyröir
þetta allt saman, Hastings, og þér líka, Everett. Já,
meðal annarra orða, þetta er herra Everett, hann er
afbragðs leikari. Ég hringdi i hann seinni partinn í
dag. Finnst þér hann ekki vel sminkaður. Hann
gæti rétt eins verið dauður. Með vasaljósinu og
fosfórblöndu vakti hann nákvæmlega þau hughrif
sem þurfti. Snertu ekki höndina á henni, þessi
rauða málning er bannsettur óþverri. Þegar Ijósin
slokknuðu greip ég I höndina á henni, skilurðu.
Jæja, nú verðum viö að kveöja ef viö eigum að ná
lestinni okkar. Japp lögregluforingi er hérna fyrir
utan gluggann. Honum hundleiddist en hann átti
að banka ööru hverju á gluggann."
„Sjáöu til," sagði Poirot meðan við gengum
rösklega í rokinu og rigningunni. „Það voru nokkr-
ar smásmisfellur á málinu. Læknirinn hélt að hinn
látni væri félagi í Kristilegu vísindakirkjunni. Aðeins
frú Maltravers gat hafa komið þeirri hugmynd inn i
kollinn á honum. Hún sagði okkur hins vegar að
hann hefði haft miklar áhyggjur af heilsu sinni.
Hvers vegna brá henni líka svona þegar Black
höfuðsmanni skaut upp? Þar að auki finnst mér
óviðeigandi að konur I sorgarklæöum, sem þykjast
syrgja menn slna, máli sig. Þú tókst ekki eftir rauðu
augnskuggunum, Hastings. Það er sem ég segi,
þú tekur ekki eftir neinu.
Það voru sem sé tveir möguleikar. Annars vegar
að sagan, sem Black sagði, hefði kveikt hugmynd
að snjöllu sjálfsmorði hjá Maltravers eða þá að hinn
áheyrandinn, kona hans, hefði fengið jafnsnjalla
hugmynd að morði. Til að fyrirfara sér á þennan
hátt hefði hann þurft að fara úr skónum til að ýta á
gikkinn með tánni. Alla vega imynda ég mér það.
Ef Maltravers hefði fundist aðeins i öðrum skónum
hefði það verið svo sérkennilegt að einhver hefði
áreiðanlega sagt okkur frá því.
Nei, ég sannfæröist þvi um að þetta væri morö-
mál. Ég hafði hins vegar ekki nokkra sönnun fyrir
því. Þess vegna setti ég þetta skemmtilega leikrit á
svið."
„En jafnvel nú skil ég þetta mál ekki í smáatriö-
um," sagði ég.
„Við skulum byrja á byrjuninni. Klók og slæg
kona veit aö maöur hennar er í fjárhagsvandræö-
um. Hún er líka orðin þreytt á honum þar sem hann
er talsvert eldri en hún og hún giftist honum
einungis vegna peninganna. Hún tælir hann því til
að tryggja sig fyrir háa fjárupphæð og reynir siðan
að finna leiðir til að ná fram markmiöum sínum.
Tækifæriö fær hún fyrir tilviljun. Ungur hermaöur
segir þeim hjónum undarlega sögu. Daginn eftir,
þegar hún þykist viss um að höfuðsmaöurinn sé
kominn langt út á sjó og þau hjónin eru á gangi úti,
segir hún: „Þetta var undarleg saga. Ætli þetta sé
hægt? Sýndu mér það, gerðu það." Kjáninn sýnir
henni hvernig þetta var gert. Hann setur byssu-
hlaupið upp í munninn. Hún krýpur niður ogsetur
fingurinn á gikkinn og segir hlæjandi: „Hvað ef ég
tek nú í gikkinn?" Og síðan, Hastings, tók hún i
gikkinn."
Vikan 6. tbl. 49