Vikan - 06.02.1986, Blaðsíða 31

Vilhjálmur: „Ég held að það sé út af fyrir sig enginn mælikvarði á trú að trúa þeirri stað-
hæfingu að Guð sé til."
Magnea:..Minn Guð er alkynja. afskiptalítill dags daglega og gæddur rlkri klmnigáfu."
IVILHJÁLMUR ÁRNASON
„Þetta er ákaflega erííð og viðkvæm spuming, en
ef til vill ekki að sama skapi mikilvæg. Stöðugar
vangaveltur manna um hana hafa að mínum dómi
beint sjónum þeirra frá þvi sem mestu máli skiptir
í umræðu um trúmál. Aðalatriðið er að leiða hugann
að því hvað það merkir að trúa og draga af því
rökréttar ályktanir. Ef við byijum á því að leita
svara við því hvort Guð sé til, og teljum að svarið
sé úrslitaatriði um trúarlega afstöðu manna, erum
við að gefa okkur afar hæpnar forsendur um eðli
átrúnaðarog jafnvel um eðli guðdómsins.
í þessu tilliti skiptir auðvitað miklu að átta sig á
því hvað átt er við með þessari spurningu. Ef við
skiljum spuminguna um tilvist Guðs svipuðum
skilningi og spurninguna „er líf á öðnun stjörn-
um?“ þá erum við að stilla Guði upp sem hverju
öðm fyrirbæri í heiminum, óháð okkar eigin lífi eða
lífsafstöðu. Ég held að það sé út af fyrir sig enginn
mælikvarði á trú að trúa þeirri staðhæfingu að Guð
sé til. Það er ekki heldur einhlítur mælikvarði á
guðleysi að trúa henni ekki.
Kjarninn í boðskap kristninnar varðar grundvall-
arafstöðu okkar til lífsins og tilverunnar. Sú afstaða
birtist ekki í svömm okkar við þessari spurningu,
heldur afhjúpum við hana í verki. Það gerum við
ekki bara hvert um sig, heldur einnig sameiginlega,
í menningu okkar og samfélagi. Spurningin er því
þessi: Breytum við eftir Kristi? Hver er raunvem-
leikinn á meðal okkar?“
IMAGNEA J. MATTHL4SDÓTTIR
„Það eru ekki ýkja mörg ár síðan ég hefði svarað
þessari spumingu neitandi, ekki endilega vegna
þess að ég tryði ekki á Guð heldur fremur þess að
þá var ekki í tísku að vera trúaður. Samt held ég
ekki að ég hafi nokkum tíma í einlægni trúað að
Guð væri ekki til eða til vara að Guð væri dauður,
eins og margir halda gjarna fram. Minn Guð hefur
aftur á móti ævinlega verið persónulegur Guð (eins
og ég reyndar held að sé hjá flestum), alkynja, af-
skiptalítill dags daglega (en auðvitað almáttugur ef
svo ber undir) og gæddur ríkri kímnigáfu. Því skyldi
hann/hún/það annars hafa fundið upp (skapað)
hringleikahúsið Jörðina og trúðinn Mannkynið?
Minn Guð er alltaf nálægur og gott að rabba við
hann/hana/það, ræða vandamál sem gjama bregður
þá nýju Ijósi á og fá jafnvel smávægilega aðstoð,
þó ekki sé nema kraft til að gera hlutina sjálf. Guð
ervinurminn.
Á hinn bóginn er ekkert sem ég óttast öllu meir
en „fanatík" og þá einkanlega í trúarbrögðum og
stjómmálum. Ofstækismenn em að mínu viti alltaf
hættulegir. Af þeim sökum er ég lítið gefin fyrir að
ræða um minn Guð við aðra, hvað þá halda prédik-
anir og vonast reyndar til að Guð forði mér frá því.
Sem hann/hún/það eflaust gerir héðan í frá sem
hingað til.“
Vikan 6. tbl. 31