Vikan - 06.02.1986, Blaðsíða 50

LITASPIL ■
Það var kominn svefngalsi í ungviðið í Appleby-
fjölskyldunni og börnin kepptust við að telja barn-
fóstruna á að leyfa sér að vaka lengur. Við litum inn
■í barnaherbergið til að bjóða góða nótt og þá sátu
sum og sungu ,,Bí bí og blaka, Bjarni skeit á
klaka..." en önnur hoppuðu um og söngluðu
,,Hvað er þetta græna? Karlinn er að spræna."
Þegar við gengum afturtil vinnuherbergis Applebys ^H Sakamálasaga
tautaði hann fyrir munni sér: „Hvað er þetta ^H eftir
græna. . . þetta minnir mig á Green grænmetis- ^H Michael Innes
sala."
Ég sá þarna möguleika á þvl aö fá Appleby til aö
segja sögu svo ég sagöi: ,,Þaö hefur þó varla verið
eitt af merkilegustu málunum sem þú hefur fengist
við. Grænmetissalar eru yfirleitt ákaflega óspenn-
andi, jafnt dauðir sem lifandi."
Þótt þetta vaari einstaklega heimskuleg athuga-
semd dugði hún til aö kveikja I Appleby. „Öspenn-
andi," sagöi hann um leiö og viö gengum inn I
vinnuherbergiö. ,,Þaö er nú varla haegt aö segja aö
þaö eigi viö mál Greens þvi þaö var á margan hátt
forvitnilegt.” Appleby leit á mig og brosti kankvls-
lega eins og hann vissi aö ég væri aö reyna að fá
hann til aösegja sögu.
„Gott og vel," sagöi hann, „hér kemur sagan.
Veistu hvar Redchurch er? Þetta var bara smáþorp
þar til aö einhver geröi sér grein fyrir þvl fyrir nokkr-
um árum aö þaö lá vel viö samgöngum og því kjör-
inn staöur til vörudreifingar. Þarna var þvl sett á
stofn grlðarstór póstverslun sem nefndist Quick-
pak. Auk verslunarhússins voru byggö Ibúöarhús
fyrir starfsfólkiö. Herra Green var hæstánægöur
meö þetta eins og reyndar aörir kaupmenn I Red-
church. Hann seldi hestinn sinn og vagninn og
keypti sérsendiferöabll."
„Sem sagt, mikill framfaramaöur og hreint eng-
inn græningi," sagöi ég.
„Hárrótt. Hann var samt sem áöur myrtur og
þaö virtist vera eitt af þessum tilgangslausu morö-
um. Green var smákaupmaöur sem ekki geröi
flugu mein."
„Og var þá ekkert I einkalifinu sem gat skýrt
þetta."
Appleby kinkaði kolli: „Góð spurning, kæri vin-
ur, en þaö var hvorki ástarsamband, afbrýðisamur
eiginmaöur né svikin ástmey eöa yfirleitt neitt I for-
tlö Greens sem væri hægt aö rekja þennan atburö
til."
„Kannski var hann ekki allur þar sem hann var
sóöur," sagöi ég. „Hugsum okkur ef kálið og róf-
urnar heföu nú bara veriö fyrirsláttur og Green
heföi I raun veriö fjárkúgari eöa verslaö með stolna
skartgripi."
„Og siglt undir fölsku flaggi," sagöi Appleby
hlæjandi. „Jú, viö könnuðum þennan möguleika
en svo reyndist ekki vera."
„Kannski hefur hann fyrirfariö sér," hrópaöi ég
himinlifandi yfir getspeki minni.
En Appleby hristi höfuöið. „Enginn fyrirfer sér
meö þvl aö berja sig I höfuöið með slvölu barefli.
Nei, við vorum vissir um að þetta var morö og ekk-
ert annaö. Það var nefnilega vitni að atburðinum."
Appleby hikaöi: „Þessir atburöir áttu sér staö aö
haustlagi klukkan 8 aö morgni á vegarkafla milli
þorpsins og Quickpak fyrirtækisins. Öörum megin
viö veginn er slki en hinum megin eru járnbrautar-
teinar sem á þessum staö liggja eftir hlaðinni upp-
hækkun. Þaö voru yfirleitt ekki margir á ferli þarna
á þessum tlma á morgnana og frá einum staö sást
yfir nær allan veginn. Miöja vegu milli fyrirtækisins
og þorpsins var nefnilega eftirlitsskýli frá járnbraut-
arfélaginu og þar var vöröur allan sólarhringinn.
Lestarvöröurinn, sem var á veröi þennan örlaga-
rlka morgun, hét Dunne og eitt sinn er hann leit út
um gluggann á eftirlitsskýlinu sá hann sendibil
Greens koma eftir veginum en á þessum tlma kom
hann meö grænmetið til konu húsvarðarins I fyrir-
tækinu. Þegar bfllinn var aö hverfa úr augsýn sá
Dunne karlmann stíga út úr skuggunum við veginn
og veifa til Greens sem stöövaði bllinn. Dunne sá
Green reka höfuöiö út um bllgluggann og um leiö
baröi maöurinn, sem haföi stöövaö hann, Green I
höfuöið meðbarefli.
Dunne greip þá til sinna ráöa. Hann þreif slmann
og náði sambandi viö öryggisvörðinn í hliðinu hjá
Quickpak og stökk slðan niður úr eftirlitsstöðinni
og hélt I átt til moröstaðarins. Þú sérð nú að morö-
inginn var alveg króaöur af." Appleby hikaöi eilltiö.
„Snjallt, en varla mjög erfið ráögáta," sagöi ég.
„Þaö er nú ekki allt búiö enn. Dunne var aö búa
sig undir aö fást við örvæntingarfullan moröingja
þegar honum barst óvæntur liösauki því aö póst-
blllinn kom rétt I þessu eftir veginum frá þorpinu.
Þaö var lika eins gott því að á vegarspottanum, þar
sem morðiö haföi veriö framiö, voru hvorki fleiri né
færri en þrir menn. Ég ætla aö kalla þá Grámann,
Brúna og Svart."
„I guös bænum, Appleby, ekki fleiri liti, þetta er
eins og auglýsing fyrir Litaval."
„Gott og vel, ég kalla þá bara Litla, Stóra og
Feita. Stóri var aö koma af morgunvakt I Quick-
pak. Þetta var hálfgeröur vandræöagemlingur.
Hann var sonur flotaforingja, hraustur og heil-
brigöur strákur, en honum haföi af einhverjum
ástæðum veriö hafnað þegar hann sótti um inn-
göjtgu I flotann. Hann haföi varla náð sér eftir það
áfall, tolldi illa I vinnu og sat um tlma I fangelsi fyrir
svik. Litli og Feiti voru I hópi góökunningja lögregl-
unnar og höföu tekiö þátt í mörgum smáglæpum.
Þeir kváöust hafa veriö á kanínuveiöum og aldrei
hafa komiö nálægt moröstaönum. Framburði sln-
um til sönnunar sýndu þeir tvo lifandi meröi sem
þeir notuöu viö veiöarnar og nokkrar dauöar kanln-
ur. Og þannig lá i öllu saman. Þetta var svo sem
engin meiri háttar ráðgáta."
Ég vissi ekki hvort ég átti aö hlæja eöa verða pirr-
aöur: „Áttu viö aö þessar upplýsingar hafi nægt
og þú leyst málið útfrá þeim?"
„Já, auðvitaö," svaraði Appleby og virtist undr-
andi á þvl aö ég vildi fá að heyra meira.
„Hvers vegna heldur þú að flotinn hafni hraust-
um og heilbrigöum strák? Náttúrlega vegna þess
að hann var litblindur. Hann var með aðra af tveim
algengustu tegundum Daltonsveikinnar eöa
rauögræna litblindu. Þeim sem eru meö Daltons-
veiki sýnist rautt vera dökkgrænt. Stóri var sem sé
aö blöa eftir póstbílnum en hann var aö koma með
þúsundir bréfa til Quickpak sem mörg hver inni-
héldu greiöslur fyrir vörur. Hann hélt aö bíll Greens
væri póstbillinn. Þú getur svo giskaö á afganginn."
„Jú, þaö get ég," og eftir örlitla umhugsun
sagði ég: „Mér sýnist þú hafa mjög traustvekjandi
sannanir gegn Stóra en heföi ekki mátt styrkja þær
enn frekar með þvl aö eyða öllum grun um hlut-
deild Litla og Feita."
Appleby brosti: „Þaö gerðum viö. Nú til dags er
mikiö talaö um vlsindaleg vinnubrögö I lögreglu-
málum en þaö er samt ekki ástæöa til aö hafna ai-
gerlega gömlu, slgildu aðferðunum. Þaö er fátt
auöveldara en koma blóöhundum á slóö tveggja
manna sem hafa verið á kantnuveiöum meö meröi.
Blóöhundarnir staöfestu framburð þeirra Litla og
Feita um aö þeir heföu ekki komiö nálægt morö-
staðnum."
50 Vikan 6. tbl.