Vikan - 15.05.1986, Side 53

Þessir menn höfðu alllengi einbeitt sér aö pvi
að elta Bonnie og Clyde uppi og er óhætt að
segja að Ted Hinton hafi gert það með blendn-
um tilfinningum. Hann hafði alist upp í
nágrenni við Barrow-fjölskylduna, kynntist
Clyde dálítið og féll vel við hann að vissu leyti.
Hann hafði sömuleiðis kynnst Bonnie; það var
þegar hún uppvartaði á kaffihúsi í miðborg
Dallas þar sem Hinton var daglegur gestur.
Eins og flestir aðrir hreifst hann af fjöri henn-
ar og prakkaraskap - sem nú hafði leitt hana
út í algerar öfar.
MISHEPPNAÐ UMSÁTUR -
ENN EINU SINNI
Löggæslumennirnir höfðu ekki legið lengi í
leynum þegar bíll með mæðrum Bonnie og
Clydes kom aðvífandi og stoppaði. Svo leið
langur tími og Schmid og aðstoðarmönnum
hans var orðið kalt þegar Bonnie og Clyde
komu loks akandi á öðrum bíl. Lögreglumenn-
irnir hófu umsvifalaust skothríð en Clyde var
að venju snöggur og jók ferðina. Nokkur skot
fóru gegnum bílhurðina og særðu skötuhjúin
lítillega á fótleggjunum en í hita andartaksins
fundu þau ekki fyrir sársauka. Clyde skaut út
um bílgluggann og ein kúla hans straukst við
háls Teds Hinton. Bonnie hikaði við að skjóta
sín megin því hún var hrædd um að hitta bílinn
sem mæður þeirra sátu í, skelfingu lostnar.
Umsátrið fór algerlega út um þúfur og Schmid
var harðlega gagnrýndur, ekki síst vegna þess
að kona á nálægum bóndabæ hafði særst þegar
byssukúla á villigötum mölbraut rúðu á bæn-
um. Hann var enn ákveðnari en ella í að ná
Bonnie og Clyde en á hinn bóginn þóttist Clyde
eiga honum skuld að gjalda. Þó svo að Clyde
hefði sjálfur sallað niður óvopnaða borgara,
þegar honum bauð svo við að horfa, gat hann
með engu móti fyrirgefið Smoot Schmid að
hafa skipulagt umsátur innan um saklaust fólk.
Hann hugðist ná sér niðri á Schmid og að
minnsta kosti einu sinni beið hann næstum
heila nótt fyrir utan hús lögreglustjórans en
hann lét ekki sjá sig.
Litlum sögum fer af Bonnie og Clyde næsta
mánuðinn eða svo en í janúar 1934 tóku þau
til starfa á ný og nú með býsna áberandi hætti.
FÉLAGAR FRELSAÐIR ÚR FANGELSI
Eins og getið var um í fyrstu grein þessa
flokks var Clyde um tíma í þrælkunarvinnu í
fangelsi nálægt Huntsville í Texas og hafði átt
þar illa vist, þó hann væri látinn laus eftir að
hafa aðeins afplánað tæp tvö ár af íjórtán. Því
hefur stundum verið haldið fram að vistin í
Huntsville hafi forhert Clyde svo mjög að hann
hafi þaðan í frá ekki átt afturkvæmt af glæpa-
brautinni og þó það séu ýkjur hafði Huntsville
að minnsta kosti ekki bætandi áhrif á hann.
Nú sá hann sér leik á borði að hefna sín á fang-
elsinu. Þar var vinur hans og félagi frá upphafi
ferilisins, Raymond Hamilton, nú í haldi og
Clyde hafði borist njósn af því að hann og ann-
ar fangi, Joe Palmer að nafni, lumuðu á
skammbyssum sem hefði verið smyglað til
þeirra. Gegnum milligöngumann skipulögðu
þeir félagarnir flóttatilraun og framkvæmdu
hana um miðjan janúar 1934. Þá héldu þeir
Hamilton og Palmer í hópi annarra fanga til
vinnu úti í skógi nálægt fangelsinu og var
þeirra gætt af nokkrum vörðum. Allt í einu
mrm.
hófu Hamilton og Palmer skothríð og drápu
einn fangavörð - á sama augnabliki hóf Clyde
Barrow vélbyssuskothríð að baki þeim og úti
í þokunni, sem lá yfir öllu, kvað við bílflaut;
það var Bonnie að láta vita hvar bíll þeirra
væri niðurkominn. í ringulreiðinni komust
Hamilton og Palmer undan og höfðu þrjá aðra
fanga með sér. Þau tróðu sér sjö inn í einn bíl
og þekking Clydes á afskekktum vegum Texas-
fylkis kom sem fyrr að góðum notum því þau
gátu forðast alla vegatálma lögreglunnar og
komust undan til Fort Worth. Á leiðinni sögðu
tveir fanganna skilið við þau en Hamilton,
Palmer og Henry Methvin, 21 árs gamall vinur
Hamiltons, héldu áfram með Bonnie og Clyde.
Clyde var sigri hrósandi. Hann hafði skotið
öllum löggæsluyfirvöldum ref fyrir rass og hefnt
sín á Huntsville fangelsinu; þar að auki var
hann nú kominn með heilan bófaflokk sér til
fylgdar. En það rifjaðist brátt upp fyrir honum
hvers vegna þeir Hamilton höfðu skilið á sínum
tíma - þeim féll ekki hvorum við annan til
lengdar og rifrildi skutu brátt upp kollinum.
Auk þess varð frelsun fanganna í Huntsville
til þess að fangelsistjórinn fékk mjög færan
fyrrverandi lögreglumann, Frank Hamer, til
þess að slást í flokk Schmids lögreglustjóra i
Dallas og Hamer átti eftir að reynast Bonnie
og Clyde þungur í skauti.
DEILUR UM KVENFÓLK OG PENINGA
Sambúðin í „Barrow-genginu“ varð fljótlega
erfið. Hamilton heimtaði kvenmann og náði sér
í undurfagra eiginkonu gamals vinar síns sem
ekkert gat gert í málinu þar sem hann var að
afplána fimmtíu ára dóm fyrir vopnað rán.
Bonnie þoldi ekki nærveru hennar og fór ekk-
ert í felur með það. Þrátt fyrir þessar deilur tók
flokkurinn til starfa og 19. febrúar rændu þau
vopnabúr í smábænum Ranger og komust und-
an með mikið safn vopna og skotfæra. Viku
síðar rændu þau svo banka í úthverfi Dallas
og náðu þar í dálítinn feng. Hamilton vildi
skipta peningunum jafnt milli sín og Clydes og
það varð ekki til að bæta samkomulagið þegar
Clyde krafðist þess að þeim yrði skipt jafnt
milli allra sex. Þegar Hamilton fór að gera
hosur sínar grænar fyrir Bonnie og stakk upp
á því að þau kæmu Clyde fyrir kattamef og
héldu svo burt þrjú saman - hann, Bonnie og
ástkonan - þá var Bonnie og Clyde nóg boðið
og Hamilton og ástkona hans fóru í fússi.
Henry Methvin varð eftir með Bonnie og Clyde,
sömuleiðis Joe Palmer. Rifrildið var þó ekki
úr sögunni. í marslok skrifaði Hamilton bréf
til saksóknarans í Dallas þar sem hann afneit-
aði öllum samskiptum við Clyde Barrow og
sakaði hann um samviskulaus morð og lítilfjör-
leg rán á bensínstöðvum. Það var nú eitthvað
annað eða glæstur ferill hans sjálfs við banka-
rán! Clyde varð ofsareiður og staðráðinn í að
ná sér niðri á Hamilton. Þrisvar sendi hann
Joe Palmer, trygglyndan og fársjúkan, í leit að
Hamilton en þegar hann fannst ekki skrifaði
hann sjálfur bréf þar sem hann lýsti Hamilton
sem hinum versta manni og gerði gys að þeirri
fullyrðingu hans að hann hefði aldrei drepið
nokkurn mann. Þegar Palmer uppgötvaði að
Clyde ætlaði að drepa Hamilton vildi hann
ekki eiga þátt í slíku og hafði sig á brott.
„Barrow-gengið" samanstóð þá af Bonnie og
Clyde og Henry Methvin.