Vikan - 03.09.1987, Page 55

dró hann gríðarstórt, næpulaga vasaúr
og leit á það. „Ykkar tími er liðinn,“ til-
kynnti hann og gaut glymunum illkvittn-
islega á lítinn listagagnrýnanda með
geitarskegg sem hrökk undan. Prófessor
Moranius stóð gapandi.
Enginn virtist hlusta nákvæmlega á það
sem ungi maðurinn var að segja. Það var
miklu fremur framkoma hans sem olli
því að þeim sem næstir stóðu leið hálf-
illa. Öðm hvoru fór hann ofan í vasann
og þreifaði þar rétt eins og hann væri
með sprengju. Einn eða tveir þokuðu sér
í átt til dyranna en þeir stoppuðu þegar
ungi maðurinn sagði: „Farið ekki í burt.“
Hann setti höndina aftur í vasann.
„Við ætlum að losa okkur við þetta
drasl,“ tilkynnti ungi maðurinn og sveifl-
aði höndunum. „Snúum aftur til hinnar
einföldu listar sem fólkið skilur, snúum
aftur til fmmlitanna.. .rauður, grænn,
blár og gulur. Niður með pallettuna. Ein-
föld form, hreinir litir, það er það eina
sem okkur vinnst tími til að gera.“ Hann
leit aftur á úrið og setti það síðan aftur
í vasann og sneri sér að Picasso-verkinu.
„Þama er hann, erkiþrjóturinn sjálfur,
hinn illi andi málaralistarinnar, Picasso.
Ég skal sýna ykkur hvað mér finnst um
Picasso.“ Hann fór aftur í vasann og
hélt nú á nokkmm litlum, sívölum hlutum
í hendinni. Hann grýtti þeim hverjum á
eftir öðrum í myndina. Þeir brotnuðu og
huldu hinn sorgbitna drykkjumann með
gulri, illa lyktandi leðju. Það lék enginn
vafi á því hvað þetta var, fúlegg.
„Ég krefst þess að fá að ræða í alvöru
nokkur orð við eiganda jsessarar stofnun-
ar,“ sagði maðurinn og í þrem löngum
skrefum ruddist hann inn á skrifstofu
Beckersons. Listaverkasalinn, sem hafði
staðið eins og dæmdur meðan á öllu þessu
stóð, hvarf einnig inn á skrifstofuna.
Um leið og maðurinn hvarf inn á skrif-
stofuna komst hreyfing á mannfjöldann
og listagagnrýnendur, safnarar og áhuga-
menn mddust í átt til skrifstofunnar. Um
það bil tylft þeirra tróðst inn, hinir bmt-
ust um í dyrunum og hrópuðu reiðilega:
„Handtakið manninn... “ „Þegjum hann
í hel... “ „Menningarfantur... “ „Geð-
sjúklingur... “
„Makalaust," sagði prófessor Moran-
ius. „Honum tókst svo sannarlega að
gera óskunda en skrítið að hann skuli
hafa ráðist á folsunina.“
Quarles kinkaði kolli viðutan. Hann
var að hugsa eitthvað.
Tveir menn í brúnum samfestingum
komu inn, gengu að myndinni og tóku
hana niður af veggnum, fussandi og svei-
andi vegna lyktarinnar. „Snöggir menn,“
sagði Moranius með aðdáun í röddinni.
„Einum of snöggir, komdu, prófessor.“
Mennimir vom næstum komnir út um
dymar þegar Quarles brá öðmm þeirra
og prófessorinn, sem vildi ekki láta sitt
eftir liggja, stökk upp á bakið á hinum.
Það urðu átök við dymar þangað til fólk-
ið við skrifstofuna varð vart við þennan
seinni uppsteyt. Mennimir tveir gáfust
skyndilega upp og flúðu eins og fætur
toguðu út og inn í bíl sem beið þeirra.
„Þetta vom skemmtileg áflog,“ sagði
prófessorinn. „Hvers vegna vomm við
að beija þá?“
„Það skal ég segja þér.“ Quarles bað
um tusku, þurrkaði mesta kámið af
myndinni og kannaði síðan bakið á henni
vandlega. Hann risti það upp með hníf
og þá kom í ljós fjöldi lítilla pakka með
hvítu efni. Quarles opnaði einn pakkann.
„Það var um þetta sem málið snerist,“
sagði hann, „heróín.“
„Það er ekki erfitt að geta sér til um
atburðarásina,“ sagði Quarles við prófess-
orinn og Beckerson stuttu síðar. „Eftir
sýningarferðina var Picasso-myndinni
stolið og eftirmynd, full af heróíni, sett í
staðinn. Þetta var snjöll aðferð til að
smygla eitrinu til Englands og áhættulitil.
Líklega ætluðu smyglaramir að skipta á
myndum um leið og eftirmyndin væri
komin í yðar vörslu en þar brást þeirn
bogalistin." Hann sneri sér að Beckerson.
„Mér dettur helst í hug að einhver sem
var í yðar þjónustu hafi átt að gera það.
Hafið þér rekið nokkum nýlega?“
Beckerson kinkaði kolli. „Já, pökkun-
ar- og aðstoðarmann sem hét Peters, ég
rak hann í síðustu viku fyrir leti.“
„Það hefur þá væntanlega verið hann.
Þeir vom sem sé komnir með Picasso-
verkið heilu og höldnu en höfðu engan
til að skipta á myndunum fyrir sig og
eftirmyndin var því hengd upp. Þetta var
stórhættuleg staða því alltaf var hætta á
að einhver veitti fölsuninni eftirtekt svo
þeir settu þennan litla leikþátt á svið til
að ná í eftirmyndina. Ef allt hefði gengið
samkvæmt áætlun hefðu þeir verið búnir
að setja réttu myndina á vegginn innan
klukkustundar. I versta tilfelli hefði ná-
unginn, sem kastaði eggjunum, fengið
sekt. Hann var að vísu bara smápeð í
glæpaflokknum en hann hefur þó gefið
lögreglunni þær upplýsingar sem hún
þurfti til að ná hinum úr hópnum og
Picasso-verkinu.“
„Þeir hefðu ekki þurft nema tvær mín-
útur til viðbótar til að þetta tækist,“ sagði
prófessorinn og beit í pípustertinn. „Eg
fæ hins vegar ekki séð hvemig þú upp-
götvaðir þetta.“
„Ég sagði þér að mennimir, sem komu
að ná í málverkið, hefðu verið of fljótir.
Það hafði enginn tækifæri til að fara og
ná í þá eftir eggjakastið og Beckerson
hafði heldur ekki tækifæri til að hringja
í þá. Hver hafði þá sagt þeim að koma
og ná í myndina? Ég vissi reyndar líka
að eggjakastarinn, vinur okkar, var eng-
inn listamaður.“
„Hvemig stóð á því?“
„Ég fylgdist með því sem hann gerði
og ég hlustaði á það sem hann sagði. Ég
er ekki fróður um myndlist en svo mikið
veit ég að fmmlitimir em rauður, blár
og gulur. Hann gerði þá grundvallar-
skyssu að bæta græna litnum þama inn í.“
36. TBL VIKAN 55