Vikan - 24.09.1987, Blaðsíða 12

í Diisseldorf, segir að það sé trú flestra Vesturlandabúa að hlutirnir
séu annaðhvort svona eða hinsegin, svartir eða hvítir, og manneskjan
sé þar af leiðandi annaðhvort kona eða karlmaður. En eru hlutirnir
svo einfaldir að skipan heimsins megi njörva niður í algilt kerfi and-
stæðupara? Ekki vill Gindorf meina það. Hann segir að hvers konar
flokkunar- eða tegundarhugtök falli dauð og merkingarlaus niður
frammi fyrir veruleikanum því ástin láti ekki fanga sig í slík net.
Þeir einstaklingar, sem frnna ekki tilfinningum sínum farveg irinan
vébanda hefðar og hugmyndafræða, reka sig hastarlega á tvískinnung-
inn sem felst í misræmi milli þess sem lýðnum leyfist að hugsa og
þess sem má framkvæma.
Hver og hvernig er sá maður sem kallast „bisexual“? Við þessari
og álíka spurningum eru ekki til nein einhlít svör. Hópurinn er mislit-
ur og aðstæðurnar margvíslegar. Þetta getur verið maður sem allt
sitt líf sefur hjá konunni sinni og er henni „trúr“. Hann lætur sér
nægja að spinna upp fantasíur í huganum, um sig og aðra menn. I
öðru lagi eru þetta karlmenn sem hafa reynslu af báðum kynjum án
þess að hafa látið sér til hugar koma að þeir væru tvíkynhneigðir. í
þriðja lagi eru þetta menn sem komast að þeirri niðurstöðu eftir
kynni sín af konum að þeir eru hommar. Menn greinir á um hversu
stórt hlutfall af karlmönnum finnur fyrir „bisexual“ hvötum og sinnir
þeim. Ameríski kynlifsfræðingurinn Laut Kinsey heldur því fram að
annar hver karlmaður verði fyrir aðkenningu af þessum tilfinningum
að minnsta kosti einu sinni á ævinni. Bruce Voeller, forstöðumaður
kynlífsrannsóknarstofnunar í Los Angeles, segir að tíundi hver karl:
maður geti undir ákveðnum aðstæðum orðið tvíkynhneigður. 1
skoðanakönnun, sem var gerð meðal bandarískra homma, kemur
fram að tuttugu og þrjú prósent spurðra höfðu síðastliðin fimm ár
einnig haft kynmök við konur. Aðrar rannsóknir hafa leitt í ljós að
tíu prósent homma eru eða hafa verið kvæntir. Ástæður fyrir þessum
hjónaböndum eru fjölmargar en þrjátíu og níu prósent gáfu þær skýr-
ingar að þá hefði langað til að eignast börn.
I sumum tilvikum er hjónabandið skálkaskjól; það gegnir svipuðu
hlutverki og fjarvistarsönnun, sönnun þess að menn séu „eðlilegir“.
Menn reyna að dylja þetta tvítog í hvatalífmu og þögnin breiðir hjúp
blekkingarinnar yfir gjörðir þeirra. Fyrir um það bil tíu árum var
þessu öðruvísi farið. Um miðjan áttunda áratuginn þótti það engin
hneisa að vera „bæjó“. Það var talið bera vott um fjölhæfni og víð-
sýni að víkja frá hefðbundnum sambúðarformum eins og hjónaband-
inu. Frjálslyndi í kynferðis- og ástarmálum einkenndi tíðaranda
þessara ára og kom margt til. Kvennahreyfmgin hafði meðal annars
talsverð áhrif á svokallaða kynlífsbyltingu. Hlutverkaskipting kynj-
anna var mikið til umræðu innan vébanda hennar og var sjónum
beint að hinum „nýju ástaratlotum“. Kenningar Sigmundar Freud
voru dregnar fram í dagsljósið á ný og áhersla lögð á þau atriði í
verkum hans sem kveða á um að manneskjan sé í eðli sínu tvíkyn-
hneigð eða „polimorph pervers". Freud var teflt fram gegn hefðinni
til sannindamerkis um að gagnkynhneigð (heterosexuality), það er
samband karls og konu, væri einungis samfélagslegt agatæki.
Með tilkomu eyðnisjúkdómsins er draumurinn um kynferðislegt
sæluríki búinn að vera. Hinir tvíkynja eru ekki lengur furstar lostans
heldur smitberar farsóttar. Þeir eru nokkurs konar brú á milli homma
og þeirra sem eru taldir „eðlilegir“ og greiða fyrir útbreiðslu sjúk-
dómsins.
Hingað til hafa einungis þrjú prósent þeirra sem hafa látist sökum
eyðni verið „eðlilegir". Þrátt fyrir að þessi tala sé ekki hærri er full
ástæða til að vera vel á verði og beina sjónum okkar frá hommum
og eiturlyfjaneytendum. Kynlífsfræðingar víða um heim hafa blásið
í herlúðra og bent á að hlutverk tvíkynhneigðra í útbreiðslu sjúk-
dómsins sé miklu viðameira en áður hafði verið talið. Þeir byggja
þessar ályktanir sínar á fenginni reynslu úr ýmsum rannsóknum sem
benda til að tvíkynhneigð sé miklu algengari í samfélaginu en fólk
gerir sér í hugarlund. Arið 1984 var stofnaður í Dusseldorf starfs-
hópur sem beitti sér fyrir rannsóknum á eyðni og útbreiðslu hennar.
Þessi hópur hefur verið starfandi allar götur síðan og á vegum hans
var þrjú hundruð spurningalistum dreift á meðal homma og tvíkyn-
hneigðra sem höfðu lifað tímana tvenna, það er bæði fyrir og eftir
eyðnikrisuna. Þeir sem svöruðu spurningunum og skiluðu listunum
inn aftur fóru einnig í eyðnipróf. í þrettán prósent þátttakenda fund-
ust vísbendingar um mótefnamyndun, það er þeir voru smitaðir.
12 VIKAN 39. TBL