Vikan - 24.09.1987, Blaðsíða 14

Konur sem fórna
öllu fyrír
föðuríandið
Leila og Samia eru hermenn úr andstœð-
um fylkingum í Beirút. Önnur berst fyrir
kristna en hin er í herdeildum múslíma.
Þrátt fyrir að málstaður þeirra sé gjöró-
líkur eiga þœr sameiginlegt að trúa í
blindni á markmið sín, berjast ogfórna
öllu fyrirföðurlandið.
Beirút í Líbanon var á árum áður kölluð París Mið-
Austurlanda. Heimsborgarbragur var á götum borgarinnar
og næturlífið blómstraði. Kristnir menn og Palestínuarabar
lifðu þar í sátt og samlyndi fram undir 1975, þegar þessum
fylkingum laust saman í blóðugri styrjöld sem hefur staðið
yfir með hléum síðan. Þessi skálmöld hefur markað djúp
spor í þjóðarvitund íbúanna og hert æskulýðinn í blóði
fórnarlamba stríðsins, en tala fallinna er orðin um hundrað
þúsund. Beirút er ekki lengur heimsborg með iðandi mann-
lífi heldur skuggaborg dauðans og gengur undir nafninu
„græna línan“ eða einskis manns landið. Þetta bitbein skil-
ur á milli austurbakkans þar sem kristnir búa og vestur-
bakkans sem arabar ráða yfir.
Leila er þrjátíu og tveggja ára Líbani sem berst fyrir
málstað kristinna. Hún ólst upp í norðurhluta Trípoli þar
sem múslimar höfðu tögl og hagldir. Fjölskylda hennar
neyddist til að flýja heimaslóðirnar og leita hælis í litlu
þorpi í fjallshlíðum Koura. í fyrstu var faðir Leilu mót-
fallinn því að hún tæki upp vopn en 1987 fóru hlutirnir
að síga á ógæfuhliðina þannig að hann lagði blessun sína
yfir það. Hún kom heim í leyfi frá háskólanum og upp-
lifði hrollvekjandi atburði eins og að sjá heilu þorpin lögð
í rúst, látnir og særðir lágu í valnum eins og hráviði. Þrátt
fyrir að hún ætti kost á að sitja við kjötkatlana í Ameríku,
sökum menntunar og dugnaðar, ákvað hún að ganga til
liðs við þjóð sína og berjast gegn ásókn múslima. Hún
segir að Líbanon sé síðasta vígi kristinna i Mið-Asíu og
þetta stríð sé háð til að svo megi vera um ókomna tíð.
Hún segist ekkert hafa á móti múslimum og hefur stúderað
trúarbrögð þeirra ofan í kjölinn. Það sem henni er þymir