Vikan - 01.09.1988, Blaðsíða 55

’N PA OBTTUR EINHV£R)UM IHV&
AD FMTA ÉÆH V&ao LfiUSNlN
En það er mikið af dólgum.
— Pað eru margir dólgar við völd, gaurar
sem leita sér að gellu sem getur það, sem
bregst vel við honum. Ef þau hittast verða
til dólgur og mellan hans, ef þau hittast
ekki eru þau tvær týndar sálir.
Það er mikið rætt um uppreisn
vændiskvenna, lokun vinnustaða
þeirra og um sektir.
— Það sem er að gerast um þessar mundir
er hræðilegt. Þessi höínun, lokun her-
bergjanna sem stelpurnar leigðu saman,
ekki Ifá dólgum heldur mellumömmum,
sem er ekki það sama. Því þá er manni
frjálst að koma eða ekki, að vinna eða ekki,
og maður borgar þeim ekki mikið.
Umhverfið var farið að opna sig. Vænd-
iskonur voru farnar að borga skatta. Þær
voru komnar inn í samfélagið. Dólgarnir
eru að miklu leyti sálfræðileg gildra. Þegar
þær ákváðu að yfirgefa gangstéttina voru
þær ekki lengur eltar uppi til þess að ná af
þeim dólgskerfinum, sem neyddi þær til
þess að snúa aftur gegn vilja sínum.
Aftur er verið að hafita þeim. Þær munu
þurfa að nálgast dólgana aftur. Að mínu
áliti eru dólgar fyrirbæri í útrýmingar-
hættu.
Hvað heldurðu að það séu margar
ffjálsar stelpur á Saint-Denis götu á
hverja hundrað?
— Ég myndi ætla að þær væru minnst tutt-
ugu, og að auki tuttugu sem hefðu dólga
sem ynnu líka. Það eru konur sem hafa val-
ið starf sitt eins og ég, sem hafa liðið um
ævina en finnst þær vera í fúllum rétti.
Þetta er staðan sem mér hefur tekist upp í,
ég á hér minn stað.
Er stéttaskipting í faginu?
- Ég hef verið við fagið í þó nokkurn tíma
og það er meiri virðing borin fýrir mér
núna en þegar ég byrjaði. Ef maður kann
að vera dippló, indæl, lítið tilætlunarsöm,
góðleg, þá er manni tekið betur. En það er
allsstaðar eins.
Staða manns reiknast út eftir tekjunum
fyrst og fremst. Þær sem hafa íbúðir, falleg-
ustu bílana, þær sem hafa dólg á bak við
sig eða eru með glæpamönnum. Síðan, á
meðal venjulegu stelpnanna sem hafa eng-
ar eignir, þá er það starfsaldurinn sem
gildir. Sumar eru kallaðar sigurvegarar. Ef
þú ert sigurvegari ertu heppin, það er fínt,
og ef þú ert það ekki, þá þýðir ekki að
gráta það, því það er eins alla daga.
Að vera sigurvegari, hvað er það?
— Nú, lífið gengur upp á við, maður er í
rónni.
\jUjG FANTn
BKEymvEiei
FERÐIIJlH I
SVALftNOl FANTA
veiSLU
nnvEMEK sem
U/&JV1NIR LIITTASl
VINIR LlimST
KCMASTALUZ
ÍOFSASTJÐ
UNI LEIB Ob
BOÐIB
SUALANDI,
fíEEVOANDl
FANTA
Það er fólkið sem afrekar það að aðskilja
gjörsamlega mikilvæg atriði frá lífi sínu.
Þetta er fólkið sem getur lifað algjörlega í
ímynduðum heimum sem aðskildir eru
hver frá öðrum, í stað þess að lifa saman á
eðlilegan hátt. Það er þeirra vandamál en
það færir okkur tekjur.
Hvað heldur stelpunum á götúnni
fyrir utan tekjumar?
— Maður stendur ekki þarna á sama stað í
átta til tíu tíma að gamni sínu. Þú verður
að þola, vera elskuleg við alla sem kalla þig
hóru allan daginn.
Stelpurnar eru stundum sorgmæddar á
svip. Þær hafa áhyggjur af því að hafa ekki
nóga peninga handa dólgnum sínum. En
það sem heldur þeim gangandi er líka
sjálfsástin, að finnast þær vera afar tælandi.
A hverjum dagi fær maður fúllvissu þess.
Ég held að sjálfsástin sé raunveruleg stoð
fyrir fólk sem er utangarðs, vandræðaungl-
ingar, í dópinu. En vændið stingur þér líka
á bólakaf í dópið. Það má ekki gleyma því
að Narsissus endaði með að skoða sjálfan
sig einum of Iengi, og hann lenti illa í því.
Jú, þetta er leikur, lítill leikritaheimur. Ég
var svo mikil utangarðsmanneskja að það
var stöðuhækkun fyrir mig að verða vænd-
iskona. Gangstéttin er eini staðurinn þar
sem ég hef getað komið mér fyrir.
Vinnurðu fyrir einhvem?
- Nei, ég bý með manni sem er listmálari
og vinnur þannig fýrir sér. Ég var einu
sinni í vinnu hjá dólgi fyrir nokkrum árum.
Mig langaði allt í einu að hafa dólg. Mér
fannst ég ekki leggja nógu hart að mér og
hugsaði með mér að hann myndi ýta betur
við mér. Svo var ég líka forvitin.
Ég fór á kaffihúsin. Ég sló upp kunnings-
skap við náunga sem hafði setið inni í
fjórtán ár vegna lítið alvarlegra en upp-
safnaðra brota. Hann var síbrotamaður. Eg
má til með að taka það fram að dólgarnir
eru ekki glæpamenn heldur grey ræfils-
tuskur sem kunna ekkert, misheppnast
lífið. Af og til koma upp melludólgar eins
og í ævintýrunum, sem reka þrjár konur
sem þekja hann gimsteinum.
Ég hafði dólg í þrjá mánuði og lenti í
masi við að losa mig við hann. Ég var
lamin. Ég þurfti að sýna hugrekki. Að lok-
um sagði ég: „Réttið mér hníf, við skulum
útkljá þetta,“ við skulum drepa hvort ann-
að meinti ég. Beint í Boulogneskóg, strax.
Ég var tilbúin í einvígi. En þetta fór öðru-
vísi. Ég borgaði honum í einn og hálfan
mánuð til viðbótar, og gerði upp við bar-
inn fyrir framan alla. Smám saman tókst
mér að fá alla vini hans upp á móti honum,
en þetta gerir maður ekki nema einu sinni.
Það er ósköp heimskulegt en maður segir
við sjálfan sig: „Ef ég hef stjórnun þá ýtir
hann mér til þess að þéna meira. Við verð-
um tvö, við elskum hvort annað og við
byggjum smám saman upp.“ Þannig byrjar
það og getur haldist í smá tíma. En oft
gengur það ekki. Það gengur hvort eð er
ekki alltaf í venjulega heiminum, og síður
í þessum heimi. Off hefúr stelpan látið
ginna sig, því annað hvort er hann eyðslu-
samur eða hann tekur alla peningana fyrir
sig. Núna passa ég mig á að vorkenna ekki
forljótum gaur með fjórtán ára innisetu að
baki.
Er í alvörunni mögulegt fyrir vænd-
iskonu að vinna án dólgs?
—Já, en til þess að forðast vandræði verður
maður að vera hugrakkur, hafa sterkan
persónuleika, góðar gáfúr og gá vel að sér.
VIKAN 53