Vikan - 16.02.1939, Blaðsíða 10

10
VIKAN
Nr. 7, 1939
vitin og opnar það áður en þér deyið ? sagði
hann.
— Við verðum að hætta á það, sagði
Hanna og yppti öxlum. En ég býst ekki
við, að hún geri það. Ég lokaði því með
lakki og setti signetmark á það.
— Hún kynni að opna það og þegja yfir
því, sagði húsbóndi hennar.
Hanna brosti ógeðslega. Ég fengi fljótt
að vita það, sagði hún digurbarkalega. Og
aðrir með. Ja, þá yrðu nú einhver læti.
Fólkið hérna í Chidham fengi þá eitthvað
til að tala um. Við kæmumst bæði í blöðin.
Goddard reyndi að brosa. Herra minn
trúr! sagði hann blíðlega. Penninn yðar er
víst hættulegt vopn, Hanna. En ég vona,
að ekki þurfi að opna það næstu fimmtíu
árin. Þér eruð mjög hraustlegar.
Konan kinkaði kolli. Ekki skal ég kvarta
yfir vanheilsunni fyrr en hún kemur, sagði
hún. — En það skaðar ekki að reyna að
hindra að hún komi. Hindrun er betri en
lækning.
— Rétt er nú það, sagði húsbóndi henn-
ar. Það er annars óþarfi, að nokkur viti
um þetta fjárhagslega samkomulag okk-
ar. Ég yrði ef til vill óvinsæll meðal ná-
granna minna fyrir að gefa illt eftirdæmi.
Ég læt yður auðvitað fá þessa upphæð, af
því að ég álít yður verða þess.
— Auðvitað, sagði Hanna. Ég veit ekki
nema ég sé í raun og sannleika enn meira
virði, en þetta getur gengið til að byrja
með. Ég mun reyna að fá stúlku fyrir
minna kaup en við borguðum Millu, og
það verður svolítil uppbót fyrir mig.
— Vitanlega, sagði Goddard og brosti
aftur.
— Við nánari íhugun, sagði Hanna og
stanzaði við dymar, — þá er ég ekki viss
um, að ég fái neina aðra. Þá fæ ég enn
meira. Ef ég geri verkin, þá er ekki nema
rétt, að ég fái launin.
Húsbóndi hennar hneigði sig, og settist
niður, er hann var orðinn einn og fór að
hugsa um aðstöðu, sem var bæði óþolandi
og stórhættuleg. Með mikilli áhættu hafði
hann komizt undan valdi einnar konu, að-
eins til að falla hjálparlaus í hendur ann-
arrar. Svo óljós og óstaðfestur sem grunur
Hönnu kunni að vera, þá var hann nógur.
Sannanirnar var hægt að grafa upp. Hann
ýmist skalf af hræðslu eða brann af heift,
og leitaði árangurslaust að leið út úr klíp-
unni. Það voru gáfur hans á móti ill-
gjömum heimskingja, en einmitt heimsk-
an gerði hana hættulegri. Þar að auki
drakk hún. Þegar hún fengi hærra kaup,
myndi hún drekka meira, og eitt ölæðis-
stóryrði gat kostað hann líf hans. Það var
auðséð, að hún naut valdsins. Síðar myndi
hégómagirnd hennar koma henni til að
sýna öðmm það, og það myndi eyðileggja
alla von um undankomu.
Hann studdi hönd undir kinn. Það hlaut
að vera einhver leið, og hann varð að finna
hana — og það fljótt. Hann varð að finna
hana áður en umtalið byrjaði. Áður en
hin breytta aðstaða húsbóndans og þjóns-
ins gæti stutt sögu hennar, þegar sagan
kæmist á loft. Hann skalf af hatri, er hann
hugsaði um langan, ljótan hálsinn á henni
og þá nautn, að kreista úr henni lífið með
fingmnum. Allt í einu tók hann viðbragð.
Nei, ekki fingur, heldur kaðall.
Hann var glaður og reifur út á við og
meðal vina sinna, en heima var hann hæg-
ur og fáskiptinn.
Milla var farin, en hann lét ekki á neinu
bera, þótt þjónustan væri talsvert lakari
og ekki tekið til í stofunum. Hann kvart-
aði ekki, þótt bjöllunni væri ekki anzað,
þegar hann hringdi, og lét jafnvel vísvit-
andi ósvífni afskiptalausa. Þegar Hanna
brosti yfir þessari viðurkenningu á valdi
hennar, þá brosti hann á móti, — blíðu
brosi, sem gerði hana þó órólega.
— Ég er ekki hrædd við yður, sagði
hún einu sinni, ógnandi.
— Það vona ég ekki, sagði Goddard og
lét sem hann væri undrandi.
— Sumir væm það kannske, en ég er
það ekki, sagði hún. — Ef eitthvað kæmi
fyrir mig . . .
— Ekkert gæti komið fyrir jafn gætna
konu og þér eruð, sagði hann og brosti.
— Þér ættuð að geta orðið níræðar, ef
heppnin er með yður.
Honum var það ljóst, að taugar hans
voru að bila. Hann dreymdi illa um næt-
ur, en mundi ekki draumana, er hann
vaknaði. Honum fannst einhver mikil, óum-
flýjanleg óhamingja vera að steðja að sér,
en gat aldrei uppgötvað, hver hún var. —
Hvem morgun vaknaði hann óhvíldur til
að mæta nýjum, óþolandi degi. Hann þorði
ekki að horfast í augu við Hönnu, svo að
hún gæti ekki lesið hótunina í augnaráði
hans.
Það var hættulegt og heimskulegt að
hika. Hann hafði þegar hugsað út hvern
leik í þessari gáfnaraun, sem átti að taka
skugga hengingarólarinnar frá hálsi hans
og vef ja henni um háls konunnar. Það var
dálítil áhætta, en mikið var að vinna. Hann
þurfti aðeins að setja hnöttinn af stað, svo
myndu aðrir velta honum áfram. Það var
tími til kominn að hefjast handa.
Hann var dálítið þreytulegur, þegar
hann kom úr síðdegisgöngu sinni og leit
ekki við teinu. Hann borðaði aðeins lítinn
kvöldmat, og sagði konunni, að sér hefði
orðið dálítið kalt. Hann hugsaði með sér,
að henni hefði orðið meira um, hefði hún
vitað um ástæðuna.
Hann var ekkert betri daginn eftir og
fór til læknis eftir hádegisverðinn. Lækn-
irinn sagði, að ekkert væri að honum nema
smávegis meltingarkvilli, og hann fór heim
aftur með meðalaglas í vasanum. 1 tvo
daga tók hann tvær matskeiðar í vatni,
þrisvar á dag, en árangurslaust. Síðan
lagðist hann í rúmið.
— Nokkrir dagar í rúminu skaða yður
aldrei, sagði læknirinn. Lofið mér að sjá
tunguna í yður aftur.
— En hvað gengur að mér, Roberts?
spurði sjúklingurinn.
Læknirinn hugsaði sig um.
— Það er ekkert hættulegt. Taugarnar
eru dálítið veiklaðar, svolítil óregla á melt-
ingunni. Yður verður batnað eftir nokkra
daga.
Goddard kinkaði kolli. Allt gekk eins og
í sögu. Roberts var mesta þarfaþing. Hann
brosti, er hann hugsaði um, hve hissa
hann yrði áður en langt liði. Þetta var
kannske dálítið hart fyrir Roberts og álit
hans sem læknis, en það var ekki hægt
að komast hjá því.
Hann hallaði sér aftur á bak og fór yfir
áætlunina. I einn eða tvo daga færi hon-
um smáversnandi, svo fengi hann dálitla
ógleði. Síðan færi sjúklingurinn, órólegur
og dálítið skömmustulegur að gefa ýmis-
legt í skyn. Honum fyndist maturinn svo
skrítinn á bragðið, og honum versnaði við '
að borða. Hann vissi, að það væri hlægi-
legt, en þarna væri dálítið af kjötseyðinu
hans, sem hann hefði tekið frá, — kannske
læknirinn vildi rannsaka það ? Og meðalið ?
Og saurinn líka, kannske hann vildi rann-
saka hann?
Það myndi finnast vottur — örlítill vott-
ur — af arseniki í saurnum. Og meira en
vottur í hinu. Það myndi bersýnilega vera
um morðtilraun að ræða. Og veikindi konu
hans höfðu hagað sér alveg eins. Hanna
myndi eiga erfitt með að komast út úr
vefnum, sem hann var að spinna. Hvað
bréfinu viðvék, sem hún hafði verið að
ógna honum með, þá mátti hún koma með
það. — Það myndi verða henni sjálfri
fyrir verstu. Fimmtíu bréf gátu ekki frels-
að hana frá örlögum þeim, sem hann var
að búa henni. Það var um hennar eða hans
eigið líf að tefla, og hann myndi enga
vægð sýna. í þrjá daga eitraði hann fyrir
sjálfan sig með mestu gaumgæfni. Hann
vissi, að taugar hans voru að bila. Hann
átti eftir að ganga í gegn um uppgötvun-
ina, handtökuna og réttarhöldin. Mála-
flækjurnar um dauða konu hans. Langar
málaflækjur. Það var bezt að bíða ekki
lengur, heldur byrja þegar í stað.
Klukkan var að ganga tíu um kvöldið,
þegar hann hringdi bjöllunni, og hann
þurfti að hringja f jórum sinnum, áður en
hann heyrði þunglamalegt fótatak Hönnu
í stiganum.
— Hvað viljið þér? spurði hún í dyr-
unum.
— Mér er mjög illt, sagði hann og tók
andköf. Náið þér í læknirinn. Fljótt!
Konan starði á hann, steinhissa. Hvað,
svona seint um kvöld? hrópaði hún. —
Það held ég varla.
— Ég er að deyja, sagði Goddard með
brostinni rödd.
A
— O, ekki held ég, sagði hún ruddalega.
— Þér verðið betri í fyrramálið.
— Ég er að deyja, endurtók hann. —
Sækið þér læknirinn, segi ég. r
Konan hikaði við. Rigningin buldi stanz-
laust á gluggunum, og hús læknisins var
mílu vegar í burtu. Hún leit á manninn í
rúminu.
— Það er ekki hundi út sigandi, nöldr- .
aði hún.
Framh. á bls. 18.