Vikan


Vikan - 16.02.1939, Blaðsíða 18

Vikan - 16.02.1939, Blaðsíða 18
18 VIKAN Nr. 7, 1939 Enginn flýr örlög sín. Framh. af bls. 10. Hún stóð og horfði ólundarlega á hann. Hann virtist sannarlega vera mjög veik- ur, og hún myndi engan veginn græða á dauða hans. Hún hlustaði á vindinn og regnið og ýgldi sig. — Jæja þá, sagði hún að lokum og þrammaði út. Hann heyrði til hennar niðri og glotti kuldalega. TJtidyrahurðinni var skellt aft- ur, og hann var einn. Hann beið í nokkrar mínútur, fór síðan fram úr rúminu, fór í morgunslopp, og byrjaði á verkinu. Hann setti svolítið af hvítu dufti út í afganginn af kjötseyðinu og í meðalaglasið. Hann stóð kyrr nokkra stund og hlustaði, kveikti síðan á kerti og fór inn í herbergi Hönnu. Hann horfði óákveðinn í kringum sig, opnaði síðan eina skúffuna, faldi pakkann með duftinu undir fatastafla á botninum, og fór svo aftur inn til sín og upp í rúm. Honum gramdist, er hann tók eftir því, að hann skalf af æsingu og óróa. Hann langaði í tóbak, en það kom ekki til mála. Hann fór að æfa sig í samtalinu við lækn- inn. Viðureignin við konuna hlaut að verða hræðileg, það var bezt að hann yrði of veikur til að geta tekið þátt í henni. Því minna, sem hann sagði, því betra. Aðr- ir myndu gera allt, sem gera þurfti. Hann lá langa stund og hlustaði á storm- inn og regnið. Húsið virtist óvenjulega hljótt, og allt í einu datt honum í hug, að þetta var í fyrsta skipti, sem hann var einn í því, síðan konan hans dó. Hann mundi eftir því, að það myndi þurfa að grafa hana upp. Honum var illa við þá hugsun. Hann langaði sízt af öllu til að láta grafa hana upp. Látið hina dapðu hvíla í friði. Hann settist upp í rúminu og tók úrið sitt undan koddanum. Hanna hefði átt að vera komin. Nú hlaut hún að minnsta kosti að fara að koma. Á hverju augna- bhki gat hann heyrt lykilinn í skránni. Hann lagðist niður aftur og fór að hugsa um, hvað áætlunin gekk vel. Þetta var listaverk, og hann var hreykinn af því eins og listamaður. Honum fannst þögnin óviðfelldin. Það var eins og húsið væri að hlusta, bíða. Hann leit aftur á úrið, bölvaði í hljóði og fór að hugsa um, hvað hefði getað tafið konuna. Það var auðséð, að læknirinn hafði ekki verið heima. En það var engin af- sökun fyrir hana. Það var komið að mið- nætti og andrúmsloft hússins virtist eitt- hvað einkennilega þungt og ógnandi. Þegar storminn lægði, fannst honum hann heyra fótatak fyrir utan. Honum varð rórra og hann settist upp og hlustaði eftir skrjáfinu í útidyralyklinum. Eftir augnablik yrði konan komin inn og öll hræðsla og hugarburður yrði horfinn. Fótatakið var hætt, en hann heyrði engan koma inn. Hann sat og hlustaði þangað til öll von var úti. Hann var viss um, að hann hafði heyrt fótatak — en fótatak hvers? Hann sat og beið fölur og skjálfandi. Ótal hugsanir læddust að honum. Ein var sú, að hann hefði teflt við dauðann og tapað. Hann harkaði af sér hræðsluna, lokaði augunum og reyndi að sofna. Það lá í aug- um uppi, að læknirinn var ekki heima, og að Hanna beið til þess að geta komið aftur með honum í vagninum hans. Það var ekk- ert að óttast. Nú hlaut hann von bráðar að heyra þau koma. Nú heyrði hann eitthvað, og hann sett- ist upp og reyndi að hugsa sér, hvað það væri og hvernig á því stæði. Það var mjög dauft hljóð, eins og einhver væri að læðast. Hann hélt niðri andanum og hlustaði. Hann heyrði það aftur, svolítið þrusk, afar lágt, en eigi að síður geigvænlegt. Hann þurrkaði svitann af enni sér á ermi sinni, og sagði við sjálfan sig, að þetta væru óstyrkar taugar og ekkert annað, en þó hélt hann áfram að hlusta. Nú heyrðist honum hljóðið koma frá herbergi konu sinnar hinu megin við ganginn. Það varð hærra og greinilegra, og hann sat og starði á dyrnar á herbergi sínu, hafði með naum- indum stjóm á sjálfum sér, og reyndi að hlusta á storminn og regnið. Nokkra stund heyrði hann ekkert annað en veðurgnýinn. Síðan kom urgandi hljóð úr herbergi konu hans, og allt í einu hár hvellur. Hann rak upp hátt öskur og missti stjóm á sér, stökk upp úr rúminu, hljóp niður stigann og út í náttmyrkrið. Vind- urinn skellti hurðinni í lás. Hann stóð og tók andköf í garðshliðinu, reiðubúinn að flýja áfram. Fætur hans voru marðir og bláir og mjög kalt í veðri, en hann tók ekki eftir því. Síðan hljóp hann dálítinn spöl eftir veginum og stóð svo nokkra stund og hlustaði. Hann kom hægt til baka. Það næddi svalan og hann varð holdvotur. Garðurinn var dimmur og draugalegur, hver vissi hvað kunni að bíða hans í trjárunnunum. Hann fór aftur upp veginn, skjálfandi af kulda. Svo herti hann upp hugann og fór gegn um garðinn, að húsinu, og kom að dyrunum lokuðum. Dyrnar veittu svolítið skjól gegn regninu en ekki vindinum, og hann hallaði sér upp að þeim, titrandi og ræfilslegur. Eftir nokkra stund, staulaðist hann að bakdyrunum, en þær voru læstar, og hlerar fyrir öllum gluggum á neðri hæðinni. Hann fór aftur að aðaldyrunum, hnipraði sig saman, og beið eftir að konan kæmi. * Þegar hann vaknaði, mundi hann, að ein- hver hafði verið að tala við hann, og að síðan hafði hann verið hálfdreginn og hálf- borinn upp á loft og í rúmið. Hann hafði einhver ónot í höfðinu og fyrir brjóstinu. Hann hríðskalf. Einhver var að tala. — Þér hljótið að hafa verið alveg frá yður, sagði málrómur Hönnu. Ég hélt, að þér væruð dauður. Hann opnaði augun. — Læknir, hvíslaði hann. — Læknir. — Hann var úti hjá hættulega veikum sjúklingi, sagði Hanna. Ég beið, þar til ég var orðin þreytt á því, og kom svo aftur, sem betur fór, fyrir yður. Ég gerði honum orð að koma með morgninum. Hann ætti að vera kominn. Hún fór að taka til í herberginu, og hann horfði á hana með blýþungum augunum, á meðan hún tók kjötseyðið og fleira á bakka og bar það út. — Ég gerði fallegt glappaskot í gær, sagði hún, er hún kom aftur. Ég skildi gluggann í svefnherbergi frúarinnar eftir opinn. Þegar ég kom þar inn í morgun, þá sá ég, að fallegi standspegillinn hennar hafði fallið niður af borðinu og mölbrotn- að. Heyrðuð þér það? Goddard svaraði ekki. Hann var að reyna að hugsa. Hvort sem það nú var tilviljun eða ekki, þá hafði spegillinn gert sitt hlutverk. Voru nokkrar tilviljanir til? Óttinn og stormurinn------nei, samvizku- bitið og stormurinn, höfðu bjargað kon- unni. Hann varð að ná í duftið úr skúff- unni hennar-------áður en hún fyndi það og kærði hann. Meðalið--------hann varð að muna að taka það ekki inn —----------- Hann var veikur, alvarlega veikur. Hon- um hafði auðvitað orðið kalt, þegar hann stökk út í garðinn æðisgenginn af hræðslu. Hvers vegna kom læknirinn ekki? Loksins var hann kominn — — loksins — — hann var að gera eitthvað við brjóstið á honum -----honum var kalt. Þarna var læknirinn kominn aftur — — það var eitthvað, sem hann þurfti að segja honum-------Hanna og eitthvað duft -----hvað var það? Seinna mundi hann það ásamt fleiru, sem hann hafði vonað, að hann myndi gleyma. Hann lá og athugaði endalausa fylkingu af minningum, sem flykktust að honum. Stundum leit hann á lækninn, hjúkrunarkonuna og Hönnu, sem stóðu öll við rúmið og horfðu á hann. Þau voru búin að vera þarna lengi, og þau voru öll mjög hljóð. Síðasta skiptið, sem hann leit á Hönnu, var fyrsta skiptið, sem hann leit á hana án viðbjóðs og haturs. Þá skildi hann, að hann var að deyja. Fógetinn: Skelfing er að sjá þig, Pétur, dag eftir dag þreifandi fullan. Pétur: Ojæja, herra minn. Þetta er nú eina huggunin mín síðan ég missti konuna mína. Fógetinn: Ferðu nú ekki bráðum að sjá að þér og hætta? Pétur: Hræddur er ég um, að það drag- ist. Mér þykir líklegast, að ég huggist ekki fyrr en í gröfinni. * Maður nokkur var sakaður um að hafa stolið trjávið af reka. Að lokinni yfir- heyrslu lét sýslumaðurinn hann fara með þeirri ósk, að hann framvegis spilaði upp á sínar eigin spýtur, en ekki annarra.

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.