Vikan - 20.04.1939, Blaðsíða 7

Nr. 16, 1939
VIK AN
7
opnar körfu, sem er við hlið hans, og við
sjáum hausa á stórum slöngum. Hann
þrífur hljóðfæri og tekur að leika á það,
en slöngurnar dilla höfðunum upp og niður
eða til hliðar eftir hljómfallinu.
Við stöndum dálítið frá, en kaupmaður-
inn bendir okkur að koma nær um leið og
hann segir þau einu ensku orð, sem hann
kann, fyrir utan money (peningar): no
danker (á að vera no danger — engin
hætta). Við göngum lítið eitt nær, hægt
og gætilega.
I nokkrum pokum eru mungoar. Mungo
er líkur merði. Evrópumenn í Austurlönd-
um hafa þá til að drepa slöngur. Leiðsögu-
maður okkar segir, að slöngutemjarinn
ætli að fórna einni slöngu, ef við borgum
vel. Slöngunni er sleppt og mungoanum,
sem ræðst á slönguna og drepur hana
undir eins. Slöngutemjarinn býður okkur
skinnið af slöngunni, en við afþökkum það.
Við vitum, að það er einskis virði, annars
myndi hann ekki bjóða okkur það. Ind-
verjar eru meiri verzlunarmenn en það.
Rétt hjá eru 5 eða 6 risavaxnir gamm-
ar, sem berjast um kjötleifar af
dauðu dýri. Þessa stóru, svörtu
fugla þarf að varast. Þeir eru
oft ótrúlega frakkir. Einu sinni
var drengur, sem er hjá okkur,
að bera kjúklinga frá eldhúsinu
inn í bjálkahúsið, þegar gamm-
ur flaug allt í einu niður og
hernumdi tvo kjúklinga.
Nú komum við að brauðabúð,
þar sem eru seldar heimabak-
aðar kökur, sætar, súrar og
kryddaðar. í búðinni er verið að
þvo þvott. Vatnið er sótt í
brunn, fötunum difið ofan í það
og síðan er þeim slegið við slétt-
an stein. Ef viðskiptavinur kem-
ur inn, er hlaupið frá þvottin-
um, svitinn á andlitinu þurrk-
aður með höndunum, sem svo
þrífa hinar ólystugu kökur og
Skraddarinn að vinnu sinni. Vinnan er ekki vönduð, þar
sem hann þarf að tala svo margt við vegfarendur.
Evrópumenn eru ekkert sérstaklega hrifnir af hinum
krydduðu kökum Indverja. En verzlunin borgar sig samt.
Vörumar eru bomar í körfum á markaðinn. Það er óskiljanlegt, hvað Indverjar geta borið mikið.
Þeir ganga margar míiur með vörur sinar til að fá nokkra aura (1 anna er 10 aurar). Minni
bögglar em venjulega bomir á höfðinu.
afhenda viðskiptavininum þær.
Síðan er haldið áfram að þvo.
Þvotturinn breiddur út, og sól-
in þurrkar hann á stuttum
tíma.
Lítil telpa kemur háskælandi
til okkar. Hún hefir týnt kiðl-
ingnum sínum og snýr sér til
okkar. Indverjar bera tak-
markalaust traust til Evrópu-
mann. En hvernig á að finna
lítinn kiðling í öllum þessum
hávaða og látum? Það er
ómögulegt að standast þetta út-
grátna, óhreina andlit með stór-
um biðjandi augum. Við heitum
fundarlaunum og skömmu síðar
er komið með kiðlinginn. Litla
telpan fellur á kné og kyssir
skóna okkar í þakklætisskyni.
Það er skemmtilegt að reika
hér um og athuga þetta undar-
lega líf, undarlegs þjóðflokks,
sem heldur fast við sínar aldagömlu sið-
venjur og lætur hvergi glepjast af menn-
ingu fjarskyldra þjóðflokka.
Nú er sólin komin hátt á loft. Manni
finnst, að þetta líf hljóti að vera erfitt
og þreytandi, en Indverjarnir taka því
með ró. Þeir virðast vera hamingjusamir
menn. Markaðsdagurinn er hin mikla há-
tíð í lífi þeirra. Þeir virðast blátt áfram
vera í hjarta sínu ánægðir, þó gróðinn af
öllu erfiði og bjástri markaðsdagsins nægi
þeim vart til að draga fram lífið til næsta
markaðsdags. En sumir eru ánægðir með
lítið, en öðrum nægja ekki öll heimsins
gæði til að höndla gleðina, hamingjuna og
hvað það nú allt heitir, sem sennilega
fellst þó allt í hinu eina sakleysislega orði:
nægjusemi.
Við leggjum af stað heim, því að nú er
farið að drekka. Indverjamir em síðan
þarna til morguns, en þá fara þeir heim
í uxakerrunum sínum, ölvaðir eða sof-
andi.