Vikan


Vikan - 20.04.1939, Blaðsíða 9

Vikan - 20.04.1939, Blaðsíða 9
Nr. 16, 1939 VIK A N 9 Á leið til Lisa var minni, grennri og fölari en átta ára stúlkur eru yfirleitt. Hár hennar hékk í tveimur, þunnum stýr- um yfir grannar herðarnar. María gamla, fóstra hennar, þreif alltaf í hárið á henni, þegar hún reiddist. María klappaði oft hvítu köttunum sín- um svo alúðlega, að Lísa fölnaði af öfund. Kettirnir fengu að sofa í rúmi gömlu kon- unnar, annar í fangi hennar, hinn við fæt- ur hennar, en Lísa varð að sofa í hálm- fleti undir stiganum í ganginum. Ef pósturinn haltraði fram hjá litla hús- inu hennar Maríu í skógarjaðrinum í byrj- un hvers mánaðar, í stað þess að koma inn og afhenda henni umslag með peningum í, barði María Lísu litlu í bakið með harða vendinum sínum. — Hítin þín, sagði hún alltaf, þegar Lísa bað um brauðbita. Ef pósturinn kom ekki heldur daginn eftir, studdi María báðum höndum á mjaðmir, horfði illilega á Lísu og sagði: — Þú verður mér þyngri byrði með hverjum deginum sem líður. Og þau kvöld fór Lísa sársvöng að sofa. En kæmi það fyrir, að pósturinn færi þriðja daginn fram hjá húsinu, sagði sú gamla: — Aldrei á æfi minni hefi ég þekkt eins aumt fósturbarn og þig. Ég sendi þig strax á morgun til móðurmyndarinnar þinnar. Við þessa hótun létti Lísu stórum. Ef hana langaði til einhvers, þá var það ein- mitt að komast til þessarrar móður, sem hún hafði aldrei þekkt. Vakandi og sof- andi dreymdi hana um kossa og blíðuatlot. Og hún bað guð að láta peningana ekki koma, svo að hún yrði send til móður sinnar. En fjórða daginn kom þetta langþráða bréf, það var eins áreiðanlegt og dagur kemur á eftir nótt, og þar með var ekki minnst á borgina eða móðurina. Einn daginn var Lísa að hugsa um þessa móður, sem lét hana vera hjá henni Maríu, og þar sem engir aðrir voru viðstaddir en kettirnir, sem hún gat svalað reiði sinni á, réðst hún á þá með vendinum. Augu gömlu konunnar urðu eins stór og undirskálar. Hún kipraði mjóar varirnar saman, þreif vöndinn af Lísu og lúbarði hana: Og síðan sagði hún: — Reyndu ef þú þorir að berja kettina mína aftur. En þrátt fyrir sársauka sagði Lísa litla þrjózkufull og kjökrandi: — Já, ég skal — ég skal — ég skal! María lét vöndinn dansa á baki Lísu á meðan kraftarnir entust. Síðan fór hún til næsta bæjar, því að hún vissi, að bóndinn þar ætlaði að fara í kaupstaðinn með svín fljótsins. Smásagá. daginn eftir, og hún bað hann að fara með Lísu. En Lísa lá í hálmfletinu og óskaði þess, að hún fengi, þó að ekki væri nema einu sinni, önnur eins blíðuatlot og hvítu kett- irnir. Hinn stóri, grannvaxni skraddari, Ivar, sat glaður og ánægður við borð sitt, sem var hlaðið öllu því, sem gleður manns- hjartað. Fyrir framan hann sat hin feita kona hans með sokk á prjónunum, vinstra meginn við hann stóð vagga með átta mán- aða gömlum skraddara í, og í rúminu til hægri handar sat Anna, fimm ára gömul stúlka, sem var á góðum vegi með að ná sér eftir vont kvef. Sonurinn og dóttirin voru bæði alveg eins og f aðirinn — yndisleg börn! Ivar gat ekki stillt sig um að taka drenginn upp úr vöggunni og rugga honum dálítið á hvössum hnjánum um leið og hann brosti hreykinn til Önnu litlu í rúminu. Síðan opnuðust dymar skyndilega í hálfa gátt, og bóndi birtist á þröskuldin- um. Þegar hann kom auga á skraddara- konuna, ýtti hann lítilli telpu inn í stof- una. — Hér er ég með dálítið til þín, sagði hann og hvarf um leið, án þess að bíða eftir nokkm þakklæti. Konan missti prjónana út úr höndun- um og glápti á Lísu eins og hún væri aft- urganga. Skraddarinn var enginn heimskingi. Lísa hafði komið áður en konan hafði sagt sín- um ástkæra eiginmanni frá leyndarmálinu um tilveru barnsins. — Þetta er laglegt — laglegt! Hann þreif vesti, sem hann var að ljúka við að sauma, henti því út í horn og steytti síðan báða hnefa framan í konu sína. Lísa nudaaði sér upp við vegginn. Hún hafði stungið einum fingrinum upp í sig og deplaði augunum óttaslegin. Að lokum tókst henni að stama: — Mamma! — Þú kallar mig ekki mömmu, sagði skraddarakonan reiðilega. — Mamma, endurtók Lísa þrjózkulega. Mamma! — Ef þú segir það einu sinni enn, þá . . . Konan rauk að barninu og reif fing- urinn út úr munni þess og ýtti henni síðan fram í dimmt eldhúsið. Þarna stóð Lísa skjálfandi þangað til skraddarinn dró hana inn í birtuna. — Hvemig lítur hún þá út? æpti hann. — Ekki vitund hk þér. Augun hans — nefið hans. Laglegur maður! Ha? Hann mældi Lísu út frá hvirfli til ilja. Líklega líf vörður ? Skraddarinn réði sér ekki fyrir afbrýði- semi. En nú varð konan líka viti sínu f jær. — Já, æpti hún. — Hann var fínn mað- ur! Að minnsta kosti var hann ekki klæð- skeri. ívar barði konu sína í bakið. Síðan fór hann í frakkann og hvarf út úr dyrunum, sem hann skellti á eftir sér, svo að hrikti í. Konan varð alveg orðlaus. Maðurinn hafði lagt hendur á hana í fyrsta skipti. Nú var úti um heimilisfriðinn fyrir fullt og allt. Hún kastaði sér niður á gólfið og hágrét. Lísa læddist til hennar. — Mamma, hvíslaði hún og varir henn- ar skulfu. En skraddarakonan hélt áfram að gráta. Lísa kippti gætilega í kjólinn hennar. — Mamma — Mamma! Konan lyfti höfðinu og leit rugluð á barnið. — Mamma, endurtók barnið. — Er ég ekki búin að banna þér að kalla mig mömmu, hrópaði kona skraddarans áköf. Öll þessi leiðindi voru baminu að kenna. — Jú, mamma! — Mamma — mamma — mamma, ef þú segir það oftar . . . Vesalings konan réði sér ekki fyrir reiði. Hún þreif í hárið á Lísu og reif upp heilan lokk. Skömmu síðar sagði hún rólega: — Það er bezt að reyna að koma þér í burtu, áður en maðurinn kemur heim. Þú getur sofið á dýnunni í geymslunni. Lísa var lögð í flet á gólfinu. — Farðu að sofa, sagði móðir hennar stuttaralega. Barnið hlustaði í örvæntingu sinni á raddimar innan úr stofunni. Hún hafði legið góða sund og starað út í bláinn, þegar hún reis upp við dogg og gægðist inn til þeirra í gegnum rifu á hurðinni. Hún sá, að skraddarakonan hélt á hvítum kjól með rauðum borða fyrir framan litlu stúlkuna í rúminu. — Hættu nú að skæla, sagði móðirin og klappaði barninu á kinnina. — Sko, mamma ætlar að klæða þig í þennan fallega kjól, þegar þér er batnað. Og Lísa sá, að barnið, sem mátti segja mamma, var þar að auki kysst. Hún lagð- ist fljótt niður og lokaði augunum, þegar skraddarakonan kom fram með kjólinn á handleggnum. Móðirin var alveg búin að gleyma dýn- unni hennar Lísu, því að hún datt um hana og velti um vatnsvötu. Lísa fann kalt vatnið renna yfir fætur sínar, en hún opnaði hvorki munn né augu. — Það var nú svo sem auðvitað, sagði konan. — Nú er allt á floti. Sjaldnast er ein báran stök. Og Lísa heyrði hana tauta fyrir munni sér á meðan hún var að fálma sig áfram í myrkrinu:

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.