Vikan - 25.05.1939, Blaðsíða 10

10
VIKAN
Nr. 21, 1939
stjórinn beið. Þegar allir voru farnir, lok-
aði hún skrifborðinu sínu og fór. Um leið
og hún kom út á götuna, kom verkstjór-
inn út úr verksmiðjudyrunum. Þau urðu
samferða niður eftir götunni, fram hjá sex
stórum verzlunarhúsum, og þar fór hún
upp í sporvagninn. Verksmiðjan lá í
því hverfi, sem kallað var Suður-Chicago.
Þau gengu yfir brú. Tveir tómir kola-
prammar lágu og fúnuðu í fljótinu. Hann
gekk þungstígur við hlið hennar og reyndi
að fela hendurnar. Hann hafði burstað
þær vandlega, áður en hann fór úr verk-
smiðjunni, en nú fannst honum þær eins
og einhverjir stórir og gagnslausir óskapn-
aðir, sem héngu dinglandi niður með síð-
unum. Það var aðeins örsjaldan, sem þau
fylgdust að. — Það er heitt, sagði hann.
Hann talaði aldrei um annað en veðrið við
hana. — Það er heitt, sagði hann, — ég
held, að hann ætli að fara að rigna.
Hana dreymdi um aðdáanda, sem ein-
hverntíma hlaut að koma, ungan, fallegan
mann, ríkan mann, sem ætti hús og jörð.
Verkamaðurinn, sem gekk við hlið henn-
ar, átti ekkert skylt við hugmyndir henn-
ar um ást. Hún varð eftir á skrifstofunni
til þess að geta orðið honum samferða, án
þess, að aðrir sæu, einungis vegna augn-
anna, þessarra augna, sem loguðu af þrá,
en sem jafnframt voru full auðmýktar
gagnvart henni. Af hans hendi var ekkert
að óttast, gat ekki verið neitt að óttast.
Hann myndi aldrei verða nærgöngull við
hana, aldrei snerta hana. Hún var full-
komlega örugg gagnvart honum.
Á kvöldin sat hann heima hjá konu
sinni og tengdamóður. I næsta herbergi
sváfu börnin hans tvö. Og bráðum átti
konan hans von á því þriðja. Hann hafði
verið í bíó með henni, og bráðum mundu
þau hátta 1 -sama rúmi. Hann mundi liggja
vakandi og hugsa, heyra braka í rúminu
í herberginu við hliðina, þegar tengdamóð-
ir hans færi upp í. Þau hfðu alltof náið
hvert öðru. Hann mundi liggja vakandi,
gripinn þrá — þrá — eftir hverju? Engu.
Brátt færu börnin að gráta. Þau þurftu
að fara á fætur. Ekkert óvænt, ekkert
ófyrirsjáanlegt mundi ske — gæti skeð.
Þau lifðu alltof náið hvert öðru. Ekkert
af því, sem fyrir kom heima, gat snortið
hann, það sem konunni kynni að detta í
hug að segja, dauft endurskin af hálf-
kulnuðum ástareldi hennar — blíðlyndi og
góðmennska tengdamóður hans, sem vann
öll vinnukonustörf endurgjaldslaust —
ekkert —!
Hann sat við raflampann heima í íbúð-
inni og lézt vera að lesa í blaði — og
hugsaði. Hann leit á hendur sínar. Þær
voru stórar og klunnalegar — vinnuhend-
ur. Hann sá ungu stúlkuna frá Iowa fyrir
framan sig, hún gekk um í stofunni, og
hann gekk með henni út úr herberginu,
út á götu — eftir endalausum strætum
gengu þau, þögul. Það var óþarfi að nota
orð. Hann gekk með henni fram með vatn-
inu, eða yfir f jall, nóttin var heið og kyrr,
og stjörnumar tindruðu. Hún var stjarna.
Það var óþarfi að nota orð. Augu hennar
voru eins og stjörnur, og varir hennar voru
eins og mjúkar, ávalar hæðir, sem risu upp
úr þokuhjúpnum, stjörnubjörtum engj-
unum.
— Hún er ósnortin — hún er f jarlæg
— eins og stjörnurnar, hugsaði hann. —
Hún verður aldrei snert, frekar en stjörn-
urnar, en hún er þrátt fyrir allt ekki
stjarna, hún dregur andann, hún lifir, hún
er lifandi vera eins og ég.
Kvöld eitt fyrir nærri sex vikum, drap
þessi maður, sem var verkstjóri í reið-
hjólaverksmiðju, konu sína, og nú stend-
ur hann fyrir réttvísinni, ákærður fyrir
morð. Blöðin eru full af frásögnum af því
á hverjum degi.
Kvöldið, sem morðið var framið, hafði
hann eins og venjulega farið með konu
sína í bíó, og þau fóru heim þaðan um
níuleytið. Við horn eitt í 32. götu skauzt
einhver maður allt í einu fram úr dimmu
húsaskoti, skammt þaðan, sem þau áttu
heima, en hvarf jafnskjótt inn í skotið aft-
ur. Þetta atvik hlaut að hafa gefið verk-
stjóranum hugmynd að morðinu.
Þau komu að útidyrunum á húsinu, sem
þau bjuggu í, og gengu inn í dimman stiga-
uppgang. Skyndilega, og að því er virtist,
án nokkurs tilgangs, tók maðurinn hníf
upp úr vasa sínum. — Ef maðurinn, sem
hvarf inn í skotið áðan, hefði nú ætlað að
drepa okkur, — hugsaði hann. Hann opn-
aði hnífinn og snéri sér skyndilega að
konunni og stakk hana. Hann stakk tvisv-
ar — tíu sinnum — ofsalega! — æðis-
gengið!
Óp heyrðist, og hljóðið frá líkama kon-
unnar, þegar hún féll.
Dyravörðurinn hafði gleymt að kveikja
á gasljósinu í stigauppganginum.
Seinna varð verkstjóranum ljóst, að það
var ástæðan til þess, að hann gerði það,
myrkrið í uppganginum og svo skugga-
legur maður, sem skauzt skyndilega fram
úr dimmu húsaskoti og hvarf aftur. —
Ég er viss um, sagði hann við sjálfan sig,
— að ég hefi aldrei getað gert það, ef log-
að hefði á gasljósunum.
Hann stóð í stigauppganginum, hugsi.
Konan hans var dauð og með henni barn-
ið ófædda. Hann heyrði, að hurðin í íbúð-
inni uppi var opnuð. I nokkrar mínútur
skeði ekkert. Konan hans og bamið þeirra
var dautt, það var allt.
Hann hljóp upp stigann. Hugsunin var
skýr og fljót. I myrkrinu við uppganginn
hafði hann sett hnífinn aftur í vasann, og,
eins og síðar kom í ljós, var hvorki blóð
á höndum hans eða fötum. Seinna þvoði
hann hnífinn vandlega inni í baðherberg-
inu, þegar hann hafði jafnað sig ögn. Hann
sagði öllum sömu söguna: — Það var ráð-
izt á okkur, sagði hann, — einhver maður
hafði læðzt fram úr dimmu húsaskoti og
elt okkur. Hann elti okkur inn í stigaupp-
ganginn — og þar var ekkert ljós. Dyra-
vörðurinn hafði gleymt að kveikja á gas-
ljósinu. — Já, og svo hafði verið háður
stuttur bardagi, og konan hans drepin
þarna í myrkrinu. Hann gat ekki gefið
neina skýringu á því, hvernig það hafði
skeð. — Það var ekkert ljós, dyravörður-
inn hafði gleymt að kveikja á gasljósinu,
endurtók hann í sífellu.
Fyrstu tvo dagana kvöldu þeir hann
ekki með frekari spurningum, og hann
fékk tækifæri til þess að losa sig við hníf-
inn. Hann gekk langa leið og kastaði hon-
um í fljótið í Suður-Chicago, þar sem kola-
prammarnir tveir lágu og fúnuðu undir
brúnni, brúnni, sem hann hafði farið yfir,
þegar hann hafði fylgt ungu stúlkunni að
sporvagninum — ungu stúlkunni, sem var
hrein og ósnortin, fjarlæg eins og stjarna
— og var þó ekki nein stjarna.
Og svo var hann tekinn fastur og ját-
aði strax. Hann sagði allt. Hann sagðist
ekki vita, hvers vegna hann hefði drepið
konuna sína, og forðaðist að minnast
nokkuð á ungu stúlkuna á skrifstofunni.
Blöðin reyndu að finna orsök glæpsins
Þau eru enn þá að reyna það. Einhver
hafði séð hana þau fáu skipti, sem hann (
hafði gengið með ungu stúlkunni og hún
dróst inn í málið, og það var birt mynd
af henni í blöðunum. Það var mjög óþægi-
legt fyrir hana, einkum þar sem hún gat r
auðvitað fært sönnur á, að hún hefði aldrei
haft neitt saman við manninn að sælda.
#
í gær var niðaþoka í þorpinu okkar, og
ég fór í langa gönguför snemma um morg-
uninn. Þegar ég kom aftur úr dalnum og
gekk yfir hæðirnar, mætti ég gamla mann-
inum, sem á svo marga ættingja á ólíkleg-
ustu stöðum. Hann gekk stundarkorn við
hlið mér með litla hundinn sinn í fanginu.
Það var kalt, og hundurinn skalf og vældi
í sífellu. Andlit gamla mannsins var
ógreinilegt í þokunni. Hann talaði um
manninn, sem hafði drepið konuna sína,
og getið var um með stórum fyrirsögnum
í dagblöðum bæjarins, sem komu til þorps-
ins okkar á hverjum morgni. Á meðan
hann gekk við hlið mér, hóf hann langa
sögu um það, hvernig hann og bróðir hans,
sem nú var orðinn morðingi, hefðu lifað
saman. ,,Hann er bróðir minn“, sagði hann,
hvað eftir annað og kinkaði kolli. Hann
var hræddur um, að ég tryði sér ekki, og
það þoldi hann ekki. „Við vorum sam-
an sem drengir, þessi maður og ég“,
byrjaði hann aftur. „Við lékum okk-
ur saman í hlöðunni á bak við húsið hans
pabba. Pabbi fór í siglingar. Sjáið til, það
var þessvegna, sem þessi ruglingur komst
á með nöfnin okkar. Við heitum ekki sömu
nöfnum ,en við erum bræður. Við eigum
sama föður. Við lékum okkur saman í
hlöðunni á bak við húsið hans pabba. Tím-
unum saman gátum við legið í heyinu í
hlöðunni — og það var heitt í hlöðunni." ,
I þokunni líktist gamli maðurinn ýmist
kræklóttu tré eða einhverjum löngum
óskapnaði, sem hékk dinglandi í lausu
lofti. Hann sveiflaðist fram og aftur eins
og lík í gálga. Augun grátbændu mig um
að trúa sögunni, sem varirnar sögðu frá.
Framh. á bls. 21.