Vikan - 25.05.1939, Blaðsíða 18

18
VIKAN
Nr. 21, 1939
inga í þessháttar fyrirtæki nú, þegar
gömlu verzlanirnar þurfa á hjálp að halda.
Nokkrum dögum síðar voru þau að
dansa í tunglskini á þilfarinu. Hann dró
hana út úr þyrpingunni og fram að borð-
stokknum. Hún horfði á stjörnurnar og
fann, að eitthvað mundi ske.
— Þér ættuð ekki að vera einar, sagði
hann, þar sem hann stóð við hlið hennar
og horfði út á hafið. — Það þyrfti ein-
hver að annast yður. Þér eruð svo góðar
— svo yndislegar.
— Hættið! hrópaði hún og stakk upp í
eyrun. Konur vilja ekki heyra, að þær séu
alltof góðar.
— Nei, það er of hættulegt. Og þér eruð
hættulegar! Hann færði sig nær henni.
— Það er ekki ég, sem er hættuleg,
John. — Það er kvöldið og stjörnurnar,
sem eru hættulegar.
— Mér hefir aldrei dottið í hug, að
þetta gæti komið fyrir aftur, Julie.
— Mér ekki heldur, hvíslaði hún.
— Ég elska þig, Julie — mig langar
svo til að vera góður við þig. Getum við
ekki gift okkur?
— Ég veit ekki —, ég verð að hugsa
mig um, sagði hún og horfði út á hafið.
Það var svo dásamlegt, að hann skyldi
vilja gera allt fyrir hana til þess, að hún
yrði hamingjusöm. Það var engin ástæða
til þess, að hún synjaði bónorðinu. —
Börnin myndu strax sætta sig við það. Og
Marcus? Jú, hann hafði um nóg að hugsa.
Hún sneri sér að manninum, sem beið
óþolinmóður eftir svari hennar.
— Jú, við skulum gifta okkur, sagði
hún. Það er svo langt síðan, að mér hefir
dottið þetta í hug. Ég hefi ekki haft tíma
til þess-----
— Nú færðu nógan tíma til þess.
Næstu dagar voru dásamlegir. Julie
fannst hún aldrei hafa verið hamingju-
samari.
Þau fóru í land í Caracas, þar sem hann
keypti handa henni gullhring með gim-
steini í.
— Hvers vegna ertu svona góður við
mig, John? spurði hún með tárin í augun-
um. Hún vissi, hverju hann mundi svara.
Þegar ferðinni var loksins lokið, og
skipið lagðist við bryggjuna, höfðu þau
ákveðið, að John kæmi til hennar í næstu
viku og yrði kynntur f jölskyldunni — og
Marcus, ef hann væri þar enn. Það kom
enginn til að taka á móti Julie. 1 fyrstu
varð hún dálítið vonsvikin, en síðar datt
henni í hug, að hún hefði aldrei áður búizt
við, að komið yrði á móti sér.
Þetta kvöld borðaði hún með Ben og
Marcus. Þau voru öll ánægð, og Julie
ákvað að bíða dálítið með að segja þeim
frá trúlofuninni.
— Ertu góð til heilsunnar? spurði
Marcus um leið og hann settist í þægileg-
an hægindastól í dagstofunni.
— Já, já. Langar annanhvorn ykkar
ekki til að þvo upp?
— 1 tilefni dagsins skal ég þvo upp,
sagði Ben hlæjandi.
— Hann segir, að það verði einhver að
gæta mín, sagði hún að lokum.
Ben stóð í dyrunum. Marcus krosslagði
fæturna.
— Og hvað finnst þér sjálfri? spurði
hann.
— Mér finnst þetta snjallræði. Þegar
þú sérð John, muntu skilja, hvað ég á við
— hann er prins.
— ímyndaður prins, áttu við?
— Marc þó! sagði Ben gremjulega.
— Taktu ekkert mark á honum,
Ruth kom skömmu síðar og var hálf-
vond við móður sína.
— Þetta getur maður kallað heppni!
sagði hún ónærgætnislega.
Julie horfði undrandi á hana. — Henni
hafði aldrei dottið í hug, að hún hefði verið
heppin. Henni þótti vænt um John, þess
vegna vildi hún giftast honum. Hana lang-
aði til að segja þeim það — sérstaklega
Marcus, en hann var rokinn á dyr, áður
en nokkur vissi af.
Framh. á bls. 21.
Þegar Ben var farinn, sagði Marcus:
— Þú býrð yrir einhverju, Julie. Segðu
það!
Hún sagði honum alla söguna.
mamma. Hann er afbrýðissamur. Hann
gekk til hennar og lagði handlegginn utan
um hana. — Þú átt sannarlega skilið að
vera hamingjusöm, mamma.